Lagen de verwachtingen te hoog? “Gezapig”, “saai” en “nogal minnetjes” klonk het achteraf bij delen van het publiek. Wij vonden Wire nochtans niet minder dan goed. En als u dat wil betwisten, mag u zich gerust aan een one finger salute verwachten.
Het is aan dronefolkcollectief Silvester Anfang om de ondankbare taak van voorprogramma op zich te nemen. Het zevental heeft zich opgesteld in het midden van de zaal, waar er met de nodige effectenpedaaltjes een reusachtige drone opgetrokken wordt. Kracht, een moddervette groove en ontlading:de tweede incarnatie van de groep drijft drie kwartier demonen uit. De verontwaardiging van het publiek valt op sommige gezichten in gewoon af te lezen. Deze keuze van het STUK getuigt van een hoop lef, maar ook van de nodige dosis verstand: Silvester Anfang is in ieder geval een veel betere keuze dan de halve covergroepen die voorprogramma's soms sieren.
“Een ondankbare taak” is nog zacht uitgedrukt als men een blik op de grote menigte in de zaal werpt: een heel divers publiek van dertigers en veertigers, sommigen zelfs met hun kinderen, van heinde en verre gekomen. Die zijn hier natuurlijk maar voor één ding: hun favoriete groep alles zien geven tot horen en zien vergaat. Dat betekent ook dat je een of andere beschonken punk op brugpensioen nog wel eens “12XU!” tussendoor hoort roepen, maar waarom zou Wire het publiek moeten paaien en op veilig spelen? Dit is The Police niet, of een van die andere groepen die om die ene privéjet of dat ene grote zwembad samenkomt en verveeld zijn setje aframmelt voor een bende saaie accountants en kantoorvolk die for old times sake nog eens dat ene hitje uit hun jeugd willen horen. Deze heren mogen dan wel hun leeftijd tegen zich hebben, ze zijn verdorie edgier dan het tigste indierocksnoepje van de week dat hopeloos op zoek is naar die vijftien Warholiaanse minuten.
Geen greatest hits-set dus, maar veel materiaal uit de aankomende plaat, Object 47, en die is zo te horen vrij goed. Na wat ongeduldige reacties van het publiek roept bassist Graham Lewis “we've been waiting for 13 years, you've been waiting for 30 seconds” alvorens “Circumspect” af te trappen, een sfeervolle brok muziek waarin de spanning te snijden valt. “Our Time” uit Read & Burn 03 volgt, en was dat nog het zwakste nummer op die e.p., dan is het vanavond een hevige drie-akkoordenrocker met stadionpotentieel. Jammer genoeg is niet al het nieuwe materiaal even sterk, en het abominabele geluid maakt het er niet makkelijker op. Menselijke metronoom en krachthuis Robert Gotobed mag de groep met zijn strakke drumritmes dan wel constant vooruit duwen, het potentieel wordt niet altijd volledig benut. Nochtans zitten er ronduit geweldige momenten in de set verwerkt: oudje “Being Sucked In Again” geeft er als vanouds een lap op, terwijl enkele van de nieuwe nummers zich daarmee gemakkelijk kunnen meten qua punch en ritme. De jonge gitariste Margeret McGinnis van Laika, die de gepensioneerde Bruce Gilbert moet vervangen, houdt zich goed stand, maar moet nog wat ingewerkt worden. Een set op het randje dus, en als na 40 minuten de laatste tonen weerklinken, holt de groep onder een mengeling van gemor en applaus het podium af.
Gelukkig volgen er drie bisrondes op de korte set. De groep vuurt eerst nog een nieuw nummer af, waarna plots de tonen van ondergetekendes favoriete nummer “The 15th” te horen zijn. Een krop in de keel is onvermijdelijk bij dit overdonderend en bloedmooi anthem. En het moest ervan komen: “12XU!”, en daar schieten ze uit de startblokken, dubbel zo snel en hevig als op Pink Flag. De groep vliegt door de geluidsmuur, vuisten gaan in de lucht, en men waant zich prompt in de Londense Roxy begin 1977. De meesten zijn hiervoor gekomen, en je kan hen geen ongelijk geven. Maar nog voor het nummer uitgegierd is, is het podium alweer leeg. Het publiek wordt dan ook euforisch als na enkele minuten de groep opnieuw verschijnt uit de coulissen en ze het magnifieke “Lowdown” aftrappen. Zanger Colin Newman beziet met genoegen het spektakel dat zich voltrekt terwijl er uit alle kelen “Drowning in the big sweat, rising to the surface!” weerklinkt. Een verlengd “106 Beats That” wordt er doorgejaagd vooraleer het lawaai weer gaat liggen, maar het aanhoudende applaus lokt de groep voor de laatste keer uit haar tent. “You lot still here?”, zegt Newman plagend, vooraleer hij een laatste toegift geeft. Dat wordt een geüpdate versie van “Pink Flag”, een glorieuze afsluiter die na 31 jaar nog altijd alles doet verbleken.
Toegegeven, de oude nummers zijn beter dan de nieuwe, maar wat had u verwacht, dat Wire een nieuwe Pink Flag bijeen geschreven had? Wij zagen een groep die live na zoveel jaren nog altijd weet te overtuigen en een meer dan degelijke show weet neer te zetten. Long story short: Wire is terug, en hoe.
