Ik weet niet precies welke onverlaat ervoor verantwoordelijk is,
maar de laatste jaren lijkt de overwoekerende straight to
dvd-rommel steeds makkelijker de weg naar de bioscoop te
vinden. Een pareltje als ‘Once’ moet vechten om
in de kleine zaaltjes te spelen en zelfs de betere commerciële
cinema (‘Rescue
Dawn’, de ‘3:10 to Yuma’-remake) krijgt het steeds moeilijker
om te overleven in het multiplexoveraanbod. Daar valt weinig aan te
doen (tenzij de popcornvreters plots de crap beginnen te
negeren, stel je voor) maar ondertussen kan ik dus wel fluiten naar
mijn avondje smakelijk lachen met John C. Reilly in ‘Walk Hard’.
Behoorlijk pissig word ik er van. Een donderwolkhumeur dat niet
bepaald wordt geholpen wanneer ik als alternatief naar
‘Untraceable’ mag sloffen, een routineuze serial
killer-thriller die zowat alle clichés van het populaire jaren
negentiggenre voor de elvendertigste keer bovenhaalt en er voor de
gelegenheid een dikke biefstuk torture porn op laat
sudderen. Smullen maar.
Diane Lane (Ashley Judd was even niet beschikbaar) speelt
Jennifer Marsch, een FBI-agente gespecialiseerd in het opsporen van
cybercriminelen zoals muziek- en kredietkaartdieven,
vetzakskes die illegale porno verspreiden en hufters die
neproddels over Britney Spears de wereld in sturen. Allemaal niet
echt spectaculair interessant, tot ze samen met haar geeky
collega Griffin (Colin ‘zoon van Tom’ Hanks) blijft hangen op de
lugubere website killwithme.com, waar een veel te schattig poesje
wordt doodgefolterd. Het ziekelijke aan de hele affaire is dat de
sitebezoeker meehelpt aan de sadistische praktijken. Hoe meer
bezoekers, hoe sneller de slachtoffers (na het poesje volgen de
mensen) om het leven komen. Terwijl de populariteit van de site
fenomenaal stijgt, raakt Jennifer verwikkeld in een ‘bloedstollend
kat-en-muisspel’ met de gewiekste hi-tech-moordenaar die sneller
klikt dan zijn schaduw. De distributeur heeft me trouwens beloofd
dat als ik minstens drie keer de officieel geregistreerde genreterm
‘bloedstollend kat-en muisspel’ vermeld, ik eens op stap mag gaan
met Diane Lane. Nog eentje en hubbie Josh Brolin mag een
avondje alleen doorbrengen.
Als er ook maar één ding is dat het slaapverwekkende ‘The Net’
ons heeft geleerd, dan is het dat cyberthrillers zowel de meest
idiote als de meest vervelende thrillers ooit zijn. Zelfs
vijftv-thrillers waarin de hulpeloze huisvrouw misbruikt wordt door
een echtgenoot met losse handjes (al dan niet gevolgd door een
razend spannende rechtzaak) zijn boeiender en houden meer steek dan
wat ze proberen te verkopen in ‘Untraceable’, een nogal passief
B-thrillertje met exploitatieve trekjes. In principe krijgen we een
kleine twee uur aan een stuk Diane Lanes’ niet onaangename
verschijning te zien, terwijl ze achter een computerscherm vol
afschuw zit te kijken naar de horrortaferelen die als goedkope
katalysators dienen om de ongeloofwaardige plot op gang te trekken.
Ondertussen horen we haar ook iets mompelen over onvindbare, naar
Rusland omgeleide spiegelservers, niet vast te pinnen IP-adressen
en een ‘netbot’. Een flinke uitleg die de plot opeens plausibel en
waterdicht moet maken. Ongetwijfeld likkebaardende bits en bytes
voor de altijd behulpzame ICT-afdeling, maar niet de meest ideale
kapstok om een strakke, tastbare thriller aan op te hangen. En ik
ben er nog altijd niet uit of een film die het voyeuristisch
internetmisbruik aanklaagt door een vent te laten zien die
langzaamaan oplost in een vat vol zwavelzuur nu hypocriet of
ironisch is.
Noem me gerust bevooroordeeld en ouderwets, maar de plot van een
thriller zo goed als volledig afhankelijk maken van cyberspace -en
internetgerelateerde toestanden is gewoon een klein beetje saai en
als gevolg weinig suspensevol. Ik weet er absoluut de ballen van,
maar een site die onmogelijk te traceren of plat te leggen is, ik
slik het toch maar moeilijk. Bovendien is een nerdy
seriemoordenaar met een toetsenbord (pas op of hij
control-alt-delete u!) lang niet zo intimiderend als een
seriemoordenaar met een verroeste hakbijl. Al een geluk dat
regisseur Hoblit (in een vorig leven nochtans verantwoordelijk voor
het sterke courtroom-drama ‘Primal Fear’) het allemaal aan een
behoorlijk hoog tempo laat vooruitgaan, zodat de flinterdunne
gimmick pas na een klein uur door de mand valt. Dat de
acteurs (oh my God, wat heeft Billy Burke een fletse kop) zelfs
geen tijd krijgen om hun bordkartonnen personages enige diepgang of
geloofwaardigheid mee te geven, zullen we maar als een klein
voordeel zien.
Omdat ‘Untraceable’ zich zo stevig vasthoudt aan de obligate
genreclichés komen de thrills zelden of nooit en de
pogingen om even wat zweet uit uw lijf te persen, komen steeds
geforceerd of te vertrouwd over. Diane Lanes’ personage is een
doorslagje van Clarice uit ‘The Silence of the
Lambs’, de ingenieuze foltertuigen van de moordenaar hebben ze
gepikt uit de groezelige kelder van Jigsaw en de onheilspellende
regenbuien lijken wel overgewaaid uit ‘Seven’. Het is allemaal
net iets te déjà-vu en te routineus opnieuw opgevoerd om de
aandacht vast te houden. In principe heb ik niks tegen
genreclichés, maar ze moeten wel nog een beetje werken natuurlijk.
Het is trouwens zelden een goed idee om morsecode te gebruiken om
de spanning op te drijven als het verhaal zich niet afspeelt in een
duikboot.
Diggs favoriete milf Diane Lane doet haar best en levert een
degelijke maar veel te voorspelbare vertolking (een alleenstaande
weduwe die haar gezin verwaarloost, daar kan je het hele
voorjaarprogramma van vijftv mee vullen) in een prent die het
eigenlijk niet verdient, maar ze mag toch eens een tikkel
selectiever te werk gaan in het kiezen van haar rollen. Wanneer
films als ‘Under the Tuscan Sun’ en ‘Judge Dredd’ stilaan bij het
betere werk beginnen te horen op je cv, moet er toch een
alarmbelletje beginnen rinkelen. Voor de rest loopt Colin Hanks
(ooit heel plezant bezig in de slackerkomedie ‘Orange County’)
geweldig miscast te wezen en mag fletskop Billy Burke de meest
idiote dialoog van een film vol idiote dialogen poneren. Wanneer
het dochtertje van Diane Lane hem op haar verjaardagsfeestje vraagt
hoe het komt dat hij haar leeftijd kon raden, antwoordt hij met de
grijns der grijnzen: ‘well, I am a detective’. Flink
zo.
Los van het feit dat ‘Untraceable’ ongeïnspireerde B-troep van
de banaalste soort is, vraag ik me af of er wel een publiek is voor
dit ‘bloedstollend kat-en muisspel’ (daar is ‘m!) van dertien in
een dozijn. De hardcorefans van torture porn zullen zich
ongetwijfeld meer amuseren met de ‘Saws’ en de ‘Hostels’, terwijl de
geroutineerde videotheekbezoeker op zoek naar een voorspelbaar maar
schadeloos thrilleravondje wellicht net iets te veel expliciete
gore op het bord zal krijgen. Gelieve niet al te hard uw
best te doen om mij het onvermijdelijke tegendeel te bewijzen.
