‘Het is een harde muziekwereld’, moet zelfs de grootste optimist zo
nu en dan bij zichzelf denken. De smeerlapjes van Tokio Hotel
moeten hun eerste Bockbier nog van dichtbij zien, maar hoeven voor
de rest van hun leven geen dag meer te arbeiten. Tegelijk moest het
geweldige Aereogramme er vorig jaar, net na de release van magnum
opus My Heart Has
a Wish That You Would Not Go noodgedwongen het bijltje bij
neerleggen, omdat de band financieel gewoon niet meer leefbaar was.
Zo’n vaart zal het met British Sea Power wel niet lopen, maar het
is een feit dat deze heren uit Brighton wat ons betreft lang niet
de aandacht en het succes krijgen die ze verdienen. Debuut ‘The
Decline of British Sea Power’ uit 2003 was een spannende
splinterbom van een plaat, die hen vooral dankzij mond-aan-mond
reclame en memorabele optredens een kleine maar harde fankern
opleverde. Fans die twee jaar later, bij het verschijnen van ‘Open
Season’, meteen wat teleurgesteld werden door de gladdere en
commerciëlere sound die het tweede album bracht. Ondertussen
moesten de Britten met lede ogen toezien hoe niet zij maar Arcade Fire, de band
die aanvankelijk ‘het Canadese antwoord op British Sea Power’ werd
genoemd, een van dé alternatieve sensaties van de laatste jaren
werd.
Met deze nieuwe plaat doet British Sea Power een derde gooi naar de
aandacht van de rockliefhebber. ‘If you can’t beat ‘em, join
‘em’, moet de band gedacht hebben, waarna ze richting Canada
trokken en daar samenwerkten met onder meer Howard Bilerman (de
vaste Arcade Fire-producer) en Efrim Menuck van Godspeed You! Black
Emperor. Die twee bands uit de Canadese scene typeren goed wat er
op de nieuwe cd te horen is: grillige bombast, ergens tussen U2 en
Pulp. British Sea Power heeft de beste ingrediënten van de twee
vorige platen genomen, en er een coherent maar intrigerend werkstuk
van gemaakt. Na enkele luisterbeurten is het duidelijk: als het met
‘Do You Like Rock Music?’ niet lukt, dan lukt het nooit meer.
Eerste single ‘Waving Flags’ is misschien wel het mooiste voorbeeld
van wat British Sea Power Nieuwe Stijl zo fantastisch maakt. Het
begint erg ingetogen, met een Chris Martin-achtige zanglijn, maar
zwelt steeds meer aan, tot het duizelingwekkende hoogtes bereikt en
je als luisteraar samen met zanger Yan helemaal opgaat in de
geluidsmuur. Het lijkt gemaakt met grote concertzalen en dito
festivalweides in gedachten. Volksmennend, maar dan zonder te veel
op voetbalsupportergelal te lijken (daar hebben we Kaiser Chiefs al
voor), en atmosferisch zonder merkbare Joy Division-echo’s
(zie Editors).
Veel is ook te danken aan het feit dat de nummers daadwerkelijk
inhoud hebben, en dat de bigger-than-life-sound niet gevuld is met
lucht. Oke, veel van de boodschappen op ‘Do You Like Rock Music?’
hebben we in dit Bush-tijdperk al vaak gehoord (“I’ll be the
first to admit this is a bright but haunted age / I just don’t know
now now I just can’t say hey hey”, klinkt het op ‘Atom’), maar
dat maakt die boodschap er niet dwingender op wanneer Yan ze ons in
het oor schreeuwt.
Na twee half geslaagde doch leerzame pogingen, heeft British Sea
Power met ‘Do You Like Rock Music?’ eindelijk de plaat gemaakt die
we al sinds het debuut verwachtten. De band is als het ware
‘volwassen’ geworden, en hopelijk komt nu dat laatste duwtje
richting de verovering van grote festivalweides. De Brightoners
zijn op de top van hun kunnen, en hebben simpelweg de eerste echt
grote (op alle vlakken) gitaarplaat van 2008 gemaakt. Als het
publiek dat deze keer opnieuw niet doorheeft, is het gewoon van
kwade wil. Het is een harde muziekwereld.
British Sea Power speelt op 15 februari in de Botanique te
Brussel. Niet te missen, wat ons betreft.
