Peaceville, 2007
Wij bij enola hebben een hekel aan de eindjaarsperiode. Op muzikaal
vlak, tenminste. De politiek van de platenmaatschappijen om alle
goede platen naar het volgende jaar uit te stellen en enkel nog
overbodige verzamelaars te releasen, is er een die nu al jaren
halsstarrig wordt vastgehouden en waar in de nabije toekomst niet
snel verandering in zal komen. Feit is wel dat het dé periode bij
uitstek is om geld in het laatje te brengen van de tanende
muziekindustrie, die meer dan ooit gebukt gaat onder ons schandalig
illegale download- en kopieergedrag.
Toen ik ‘The Roundhouse Tapes’ van Opeth in de winkelrekken zag
liggen, wist ik echter niet goed wat ermee aan te vangen. Maar
omdat Opeth al sinds jaar en dag synoniem staat voor kwaliteit,
besliste ik de plaat het voordeel van de twijfel te geven.
Bovendien is het ook de laatste kans om Peter Lindgren live aan het
werk te horen, aangezien de gitarist in mei van dit jaar besloot om
er de brui aan te geven. Met hem verdwijnt een van de laatste long
time members van Opeth én tevens één van de beste snarenplukkers
binnen het deathmetalgenre. Ondertussen raakte bekend dat Fredrik
Akesson (ex-Arch Enemy) de plaats van Lindgren zou ingenomen
hebben.
‘The Roundhouse Tapes’ werden eind vorig jaar in Londen opgenomen
en bieden een mooi overzicht van hetgeen Opeth ons het laatste
decennium heeft gebracht. Op ‘Deliverance’ na komt elk studio-album
aan bod, met uitzondering van het magistrale ‘Blackwater Park’ en
‘My Arms Your Hearse’, die telkens twee vertegenwoordigers krijgen.
Een terechte keuze, zo lijkt, want ‘Blackwater Park’ is en blijft
hét Opeth album bij uitstek.
‘The Roundhouse Tapes’ schiet uit de startblokken met ‘When’, een
snelheidsmonster waarop nieuwbakken drummer Martin Axenrot, die de
immer depressieve Martin Lopez kwam vervangen, al meteen mag tonen
dat hij uit het juiste hout is gesneden. De dubbele basdrums
bulderen als het ware door de luidsprekers en ook Mikael Akerfeldt
doet waar hij goed in is, namelijk grunten. Pas na een drietal
minuten neemt Opeth wat gas terug en haalt Akerfeldt zijn cleane
zangstem uit de kast. Het is merkwaardig hoe de man zonder de
minste inspanning van een diepe grom naar een soortement
engelenzang (en vice versa) overschakelt. Of zoals een homoseksuele
collega het ooit eens stelde : “Die mag ’s nachts gerust eens in
mijn oor komen fluisteren.”
Na het heerlijke ‘Ghost Of Perdition’ verwerkt te hebben, moest ik
vaststellen dat de muziek van Opeth amper last ondervindt van de
tand des tijds. Hoewel er tussen laatstgenoemde song en ‘When’ een
periode van acht jaar zit, hadden beide songs net zo goed op één en
hetzelfde album kunnen staan. ‘Under The Weeping Moon’ wordt door
Akerfeldt ironisch aangekondigd als een nummer vol
blackmetalnonsens en grijpt terug naar het prille begin van
‘Orchid’. Het is ook de enige song waar de band de draad even kwijt
dreigt te raken, weliswaar zonder rampzalige gevolgen. Met ‘Bleak’
(van ‘Blackwater Park’) zijn we bij één van de vele hoogtepunten op
‘The Roundhouse Tapes’ aanbeland. Het nummer klopt van begin tot
eind en laat ons voor het eerst genieten van de mooie samenzang
tussen Akerfeldt en toetsenist Per Wiberg. In één woord : klasse
…
Nadien wordt er met ‘Face Of Melinda’ even tijd gemaakt voor de
gevoelige zielen onder ons. ‘The Night And The Silent Water’ uit
‘Morningrise’ behoort dan weer tot het stevigere werk van Opeth en
vormt meteen ook een buffer tussen ‘Face Of Melinda’ en
‘Windowpane’, het tweede laidback moment van dit live-album. Toen
ik Opeth ooit live aan het werk zag, vond ik hun rustige songs niet
bij het geheel passen, maar na deze dubbelaar moet ik toegeven dat
het plaatje gewoon klopt. Tijdens het majestueuze ‘Blackwater Park’
trekt Opeth alle registers weer open én neemt Akerfeldt ruimschoots
de tijd om zijn collega-muzikanten aan het publiek voor te stellen
en zichzelf als een sexy beast af te schilderen. Afsluiter van
dienst is ‘Demon Of The Fall’ (uit ‘My Arms Your Hearse’), een
misschien wel minder bekend, maar daarom niet minder bemind nummer
uit het toch wel klassevolle Opeth-repertoire.
Jullie voelden de bui ongetwijfeld al hangen: naar mijn mening zijn
‘The Roundhouse Tapes’ – gewoon verplichte kost voor al wie van
harde muziek houdt. Indien je op zoek bent naar een cadeau voor een
metalhead en je weet niet wat te kopen, heb ik slechts één tip:
schenk hem deze spetterende live-registratie. Hij of zij zal je
eeuwig dankbaar blijven.
