Een paar jaar na de split van The Smiths ontdekt de Britse
muziekpers een nieuw koningsduo, dat terstond wordt gebombardeerd
tot de rechtgeaarde troonopvolgers van Morrissey en Marr. Ian Brown
en John Squire heten de mooie jonge goden, The Stone Roses is de
naam van hun band. Hun titelloze eersteling wordt in eigen land nog
steeds beschouwd als één van de sterkste debuten ooit, maar
juridische veldslagen, muzikale meningsverschillen en ‘botsende
verslavingen’ maken dat opvolger ‘The Second Coming’ maar liefst
vijf jaar op zich laat wachten. Vrij snel na elkaar verlaten
drummer Reni, gitarist Squire en bassist Mani de groep, en na een
desastreuze passage op Reading ’96 blijft alleen Brown over om als
laatste het licht uit te doen.
Dat uitgerekend hij – door de Kenners altijd aanzien als de minst
getalenteerde van de vier – nu zijn vijfde soloplaat voorstelt, lag
op dat moment zeker niet voor de hand. Na de split gaat het immers
vooral Squire (met The Seahorses) en Mani (bij Primal Scream) voor
de wind. Terwijl de stadsgenoten van Oasis de fakkel overnemen als
vaandeldragers van de Mancunian rockscene, last Brown een periode
van bezinning en herbronning in. Pas in 1998 haalt hij verrassend
uit met ‘Unfinished Monkey Business’, een plaat die hij grotendeels
zelf heeft geschreven en ingespeeld met zijn boezemvriend en
gitarist Aziz Ibrahim.
Echt gelijkmatig van kwaliteit is de plaat niet, maar ze laat wél
een artiest te horen die – zonder zijn verleden te verloochenen –
een eigen, nieuw geluid wil ontwikkelen en die ook zonder Squire
erg sterke songs kan schrijven. Die sound wordt steeds verder
verfijnd en uitgediept: op ‘Golden Greats’, ‘Music of the Spheres’
en Solarized
klinkt King Monkey steeds minder als een soort Stone Roses zonder
gitaren, maar serveert hij heerlijke lappen muziek waarin dansbare
beats, organische instrumenten, rijke arrangementen en knappe
melodieën een stevige alliantie aangaan met elkaar.
Maar het kan allemaal nóg beter, meent Brown. ‘The World Is Yours’,
zijn vijfde, moet de plaat worden die alles wat hij voordien maakte
overtreft. Er wordt dan ook niks aan het toeval overgelaten: om het
hoofd koel (en de geest helder) te houden raakt hij tijdens het
negen maanden durende creatieve proces dan ook geen drank of geen
drugs, zelfs geen onnozel jointje aan. Om nú al te kunnen zeggen
dat dit album inderdaad het meesterwerk van Brown is geworden, is
het nog te vroeg (we willen de tand des tijds nog even zijn werk
laten doen). Zijn evenwichtigste plaat is het alleszins: ook al
staan er niet meteen tracks op die het niveau halen van het geniale
‘F.E.AR.’, echte missers staan er ook niet op.
‘The World Is Yours’ is meteen ook Browns meest politieke plaat: nu
de rook letterlijk om zijn hoofd is verdwenen, lijkt hij meer dan
ooit oog te hebben voor het onrecht in de wereld. In zijn teksten
haalt hij corrupte politici, op oorlog beluste wereldleiders en de
hypocrisie van kerkleiders over de hekel, en openbaart Brown zich
niet langer als de van de wereld vervreemde hedonist, maar kiest
hij openlijk de kant van de verdrukten en de verworpenen der
aarde.
Het songmateriaal klinkt in wezen niet anders dan dat van de vorige
platen. Het grote verschil is dat er voor arrangementen niet voor
elke song een andere trukendoos werd geopend, maar dat de naakte
songs worden voorzien van overvloedige strijkersarrangementen. Het
geeft de elf nummers een erg filmisch karakter, dat bij momenten
doet denken aan ‘Unfinished Sympathy’ van Massive Attack of het
noir sfeertje van UNKLE en DJ Shadow. Toch
blijft de bombast binnen de perken, want het is vooral Browns stem
die voorin zit in de eindmix, terwijl de strijkers naar het tweede
plan werden geschoven.
Ook opvallend zijn de gasten: ex-Pistols Steve Jones (gitaar) en
Paul Cook, ex-Smiths-bassist Andy Rourke, ex-Happy Mondays-bassist
Paul Ryder én Sinéad O’Connor. Hun bijdragen zijn niet altijd even
essentieel, maar zij bezorgen de cd wel de nodige guts en ballen,
en bieden een natuurlijk tegengewicht voor de (vaak)
geprogrammeerde beats en strijkers. Het eindresultaat is een knappe
plaat die zich het best laat beluisteren als één lange trip langs
soul en rock, dance en pop, hiphop en triphop, en met als
uitschieters opener/titeltrack ‘The World Is Yours’, ‘Sister Rose’,
‘Save Us’, ‘Some Folks Are Hollow’, ‘Goodbye to the Broken’ en de
niet mis te verstane single ‘Illegal Attacks’.
‘The Greatest’ was de titel van de Ian Brown-verzamelaar die twee
jaar geleden verscheen, wie zijn wij om hem tegen te spreken?
