Een klein jaar is verstreken sinds Charalambides’A Vintage Burden verscheen op Kranky. Voor een doorsnee groep breekt na het touren en promoten van de plaat dan een korte sabbat aan. Voor Charalambides betekent het gewoon dat het tijd is voor een nieuwe plaat.
Niet dat Tom en Christina Carter (het duo achter Charalambides) ondertussen niets uitgevreten hebben, alleen worden er uit hun stroom van releases gewoon nu en dan opnames geplukt die op een officieel album terechtkomen. Net zo is Likeness weliswaar de opvolger van A Vintage Burden, maar heeft de groep in de tussentijd wel onder meer twee cd-rs tjokvol songs en een soloplaat van Christina (op Kranky) uitgebracht zonder dat ook maar één nummer aan kwaliteit diende in te boeten.
Het duo specialiseert zich dan ook al een slordige zestien jaar in meanderende gitaardrones waarbij, afhankelijk van de song of plaat, meer of minder aandacht aan het begrip song geschonken wordt. Na de relatieve rust en herkenbaarheid van de vorige plaat mag op Likeness volop de kaart van breed uitwaaierende akoestische drones getrokken worden, met als codewoord opnieuw “sfeer”.
Ditmaal vertrekt de groep van oude folksongs en meer bepaald van songteksten die tot het publieke domein behoren. Maar Charalambides neemt nooit zomaar iets over, en dus ondergingen de teksten een deconstructie waardoor ze als abstracte “protestsongs” voor een nieuwe eeuw fungeren. Niet dat dit een verschil maakt, Christina Carter zingt nog steeds zo ijl dat haar stem veeleer als een extra instrument geldt dat doorheen de muziek verweven is en hooguit de rol van primus inter pares op zich neemt wanneer dit een nummer ten goede komt.
Op deze plaat is het tranceaspect het allerbelangrijkst. Elk nummer vertrekt van dezelfde elementen: repetitieve herhaling, een twee- of drietal melodielijnen en de zang van Carter, wier blik vooral naar de hemelen gericht lijkt te zijn. De plaat is een lange reis doorheen het imaginaire waarbij elk nummer een ander leidmotief heeft dat zichzelf als een muzikale ouroboros in de staart bijt. Neem nu het meanderende “Uncloudy Day” dat Carters stem laat wegen op een minimale en repetitieve pianopartij waartussen een licht psychedelisch gitaarmotief geweven wordt. De naar etherische folk neigende zang contrasteert met de veel aardsere muzikale invulling.
Het sjamanistische “Do You See” slaat een andere weg in door niet alleen een “zwaardere” zang te gebruiken maar ook de elektrische gitaren duidelijk elektrisch te laten klinken. Het is een nuancering die doorheen de hele plaat terugkomt en elk nummer zijn eigen identiteit verleent zonder dat het geheel ooit doorbroken wordt. “Memory Takes Hold” bijvoorbeeld neemt overlappende stemmen als kenteken, terwijl “What Do You Do For Money” vooral als een bezwering klinkt door knap gebruik te maken van de aangereikte elementen en deze in een nieuwe constitutie aan te bieden.
“Saddle Up My Pony” vraagt middels een gebroken melodielijn aandacht voor zichzelf. Opvallend is dat Carter hier een tweede maal haar hoge manier van zingen inruilt voor een lagere zangstem. “The Good Life” klinkt dan weer als een toegankelijke countryfolksong die een broodnodige “adempauze” biedt binnen het bezwerende geheel. Ook “Walking Through The Graveyard” neigt naar het reguliere, al is dat veeleer te wijten aan de korte duur van het nummer (net geen vier minuten). “Figs And Oranges” geeft liever enkele intrigerende gitaarpartijen vrij spel terwijl “Feather In The Air” zonder twijfel het meest spookachtige nummer van de plaat is, en zowaar zelfs sporadisch gebruik maakt van percussie om de beklemmende sfeer te onderstrepen.
Zestien jaar na zijn oprichting blijft Charalambides intrigerende platen uitbrengen. Ondanks het ontelbare aantal releases op verschillende dragers en labels, weet de groep nog steeds met een minimum aan middelen de luisteraar mee te nemen op een vreemde trip. Likeness kan — net zoals de andere platen — gelden als een inwijding tot de wereld van Charalambides.
