128 min. / UK- USA/ 2007
Sterrenstof is een krachtig spul. Het is de reden waarom we maar
beter in pirouetterende feetjes, kromme heksen en moraalzwangere
sprookjes kunnen blijven geloven. Als je er eens over nadenkt, is
pixiedust echt alomtegenwoordig in ons
stervelingenleventje. Het goedje dat het zandmanneke in onze ogen
strooit om mooie dromen van te bouwen, de sterren aan de hemel die
’s nachts goedkeurend knipogen, de fonkel in onze ogen wanneer we
ons weer stralend voelen, de glinstering van de ondergaande zon op
de zee, de magie die Tinkerbell over onze ‘vrolijke gedachte’
uitkiepert om ons te doen vliegen, de gloed die we verspreiden als
we onze tanden hebben laten bleachen … Als we al die extra glans
in ons leven niet willen verliezen, dan kunnen we maar beter
blijven geloven in elfjes, eenhoorns en sterren, de
glitterfabrikanten uit ons fantasiegeheugen. Met een film als
‘Stardust’ is dat alvast geen enkel probleem. Twee uur lang roetsjt
dit sprookje van het ene in het andere avontuur, hier en daar de
eeltige hoekjes van het genre afvijlend. ‘Stardust’ is prettig
gestoord entertainment. Als ik zeg dat men voor de regie eerst aan
Terry Gilliam dacht, dan zegt dat genoeg, nietwaar?
Zoals de traditie het wil, gaat ‘Stardust’ over de ware liefde.
Ik heb het ook maar horen vertellen, maar naar het schijnt zijn er
jongens die je de maan en de sterren beloven. Zelfs voor een
astronaut is dit uiteraard veel te stoere praat, maar de
romantische Tristan (nieuwkomer Charlie Cox) geloof je toch op zijn
woord. Zijn liefde voor de knappe Victoria (Sienna Miller) is zo
oneindig groot, dat hij over de muur rond hun 19de eeuws
Engels dorpje Wall wil klimmen om aan de overkant, in het magische
land Stormhold, een vallende ster te gaan zoeken. Zij belooft hem
(lichtjes spottend) dat ze met hem zal trouwen als hij tegen haar
verjaardag de ster terugbrengt. Hij trekt er meteen op uit, maar
niet alleen blijkt de ster, die op aarde is neergestort in de
bevallige gedaante van Yvaine (Claire Danes), niet zoveel zin te
hebben om ‘verjaardagsgeschenkje’ te spelen voor Tristan, hij is zo
te zien ook niet de enige die op haar aast. Een trio prinsen uit
een reeks van zeven is op zoek naar de halsketting die rond haar
nek hangt, die bepalend is voor de toekomst van Stormhold: enkel
wie de robijn vindt, mag de nieuwe koning worden. Daarnaast wil ook
een trio stokoude heksen onder leiding van Lamia (Michelle
Pfeiffer) Yvaine te pakken krijgen om haar hart eruit te snijden en
op te eten om sexy, fris en onsterfelijk het eeuwige leven door te
komen. Wat volgt is een wilde achtervolging met heel wat bobbeltjes
op de weg.
‘Stardust’ is een rasecht sprookje. In tegenstelling tot wat
sommigen beweren, heeft de film maar weinig te maken met
fantasyfilms à la LOTR, behalve dan misschien de roestige
vertelstem van Ian McKellen. Sprookjes spreken nog steeds tot de
verbeelding, maar met alle hippere escapisme-alternatieven die er
voor de kids voorhanden zijn (second life, torture porn,
cyberpesten, webcams…), kon het filmgenre wel een opfrissing
gebruiken. Een zuiver moraliserend, preuts ridderverhaal zou in
deze tijd over het hoofd gezien worden, maar ‘Stardust’ maakt de
juiste aanpassingen en bijsturingen, zonder hiervoor zoals ‘Shrek’ alle
sprookjesfiguren door de gehaktmolen te moeten halen of er
eendagsvliegen van anachronismen in te stoppen voor de
allergrootsten.
Regisseur Matthew Vaughn, die na de drugsknoert ‘Layer Cake’ 180 graden
van genre is veranderd, pakt het helemaal anders aan: geen hippe
deuntjes of pickpocketing van andere genres, films of trends.
‘Stardust’, gebaseerd op de roman van Neil Gaiman, blijft trouw aan
het genre van het sprookje en gaat daarbinnen op zoek naar leuke
vondsten. Een aanpak die waarschijnlijk een belletje doet rinkelen
bij fanaten van ‘The Princess Bride’, de knotsgekke film die het
genre eind jaren tachtig voor het eerst nieuw leven in blies met
behulp van een flinke scheut postmodernistische, zelfrelativerende
humor. Herinner je je de scène waarin twee vijandige zwaardvechters
elkaar complimentjes beginnen te geven over hun vechtkunst en het
jammer beginnen te vinden dat ze elkaar moeten doden? Zo zit
‘Stardust’ ook vol met ondeugende en absurde kantjes, die de
sprookjeswereld niet in zijn blootje, maar toch braafjes in zijn
ondergoed zetten. De leukste vondst van deze film zijn de broers
die door dood te gaan helaas naast de troon grijpen (hun bloed is
trouwens écht blauw). Vanuit hun wachtkamer tussen leven en dood
kunnen ze als zwart-wit geesten de avonturen van hun nog levende
broers nog wel gadeslaan, waar ze rijkelijk commentaar op geven.
Een originele kijk op het verhaal én het levert een hilarische
voodoo dodendans op tussen Tristan en de zevende broer, die
eigenlijk al op de bank bij zijn broers zit uit te rusten.
Geen magie zonder sterrencast, zo blijkt. Claire Danes als mank
lopende ster, Peter O’Toole als stervende koning met een perfect
gevoel voor timing en Michelle Pfeiffer die een parodie van
zichzelf speelt: ze vecht niet alleen als kwaadaardige heksenkol
tegen snel oprukkende rimpels, de strijd tegen tegen de uitsluiting
van meisjes van boven de 40 in het acteurswereldje glinstert er
evengoed door. We botsen ook op Robert De Niro, die eveneens een
knipoog uitdeelt naar zijn eigen carrière: een definitieve
afrekening met zijn gangsterimago misschien? Hij speelt alvast de
kapitein van een wolkenschip (dat illegaal handel drijft in
bliksemschichten), die bij zijn bemanning zijn reputatie van
stoere, kwaadaardige piraat probeert hoog te houden, terwijl hij in
zijn kajuit eigenlijk liever in roze tutu’s de fairy
uithangt.
‘Stardust’ is ondanks de drie verhaallijnen gemakkelijk te
volgen en biedt voor elk wat wils, zonder dat kinderen en
volwassenen hierbij de film op een totaal verschillend niveau
moeten beleven. Hier en daar is er wel wat misgelopen: de
soundtrack klinkt zo luid en overdreven synchroon met elke
toverslag die wordt uitgedeeld, dat we er een klein beetje
hoofdpijn van kregen en de special effects zijn, op die
miniolifantjes in het begin na, best oké, al wordt er nét iets te
veel met fluorgroene magie in het rond gebeamd. Maar op deze
details na, is de film een plezier om naar te kijken. Een
welgekomen afwisseling tussen de donkere, serieuze fantasyfilms en
de blockbusters wiens reputatie de kwaliteit hemelshoog
overstijgen. ‘Stardust’ zal zeker niet lang blijven hangen, maar
zolang hij duurde, was het prima entertainment en dat is soms al
heel wat.