Na twee sterke platen is de release van de derde Thrills een beetje onopgemerkt voorbij gegaan. Zulks is jammer gezien de kwaliteit die de Ieren op hun meest melancholieke plaat tot nu toe bieden.
Wanneer een artiest een nieuwe plaat klaar heeft, schiet een hele machinerie in gang. Doorgaans houdt dat in dat het platenlabel in kwestie zo hard mogelijk probeert het album onder de aandacht te brengen: posters, advertentieruimte in gedrukte media en promotie-exemplaren van het album die naar de pers en naar radiostations gezonden worden. Op die manier ontstaat soms oververzadiging, maar de wereld weet dan natuurlijk wel dat de plaat verschenen is.
Tot onze eigen stomme verbazing, troffen we onlangs een nieuwe cd van The Thrills aan in de platenwinkel. Navraag aan de kassa leerde dat Teenager er al enkele maanden lag, maar blijkbaar geen enkele prioriteit had. Dat is vreemd gezien de charme en constante kwaliteit die de band op debuut So Much For The City en op de volgens ons oprecht mooie opvolger Let’s Bottle Bohemia tot nog toe aan de dag gelegd heeft.
In zo’n geval vermoedt een mens het ergste en kan het niet anders of de in alle stilte uitgebrachte plaat moet wel een stinker van jewelste zijn. Niets is echter minder waar in het geval van Teenager. De plaat is een in jeugdsentiment gedrenkte trip down memory lane, zoals de titel én het hoesje al subtiel aangeven. Want dat moeten we band nageven: de hoesfoto is, hoe kitscherig het decor ook is, een van de meest vertederende die de we laatste tijd zagen. Een beter beeld hadden we zelf niet bij deze muziek kunnen bedenken.
De muziek is weinig vernieuwend ten opzichte van de voorgangers, maar zoals de oude garde het reeds zei: why fix if it ain’t broke? Nog steeds staan The Thrills voor luie zomermelodieën, het ietwat hoge, maar aanstekelijke stemgeluid van Conor Deasy en een levensvreugde zoals die vooral in de sixties deel uitmaakte van de popcultuur. In nummers als "This Year" en "Long Forgotten Song" wordt dit gevoel ten volle uitgespeeld, al is melancholie de hoofdmoot op Teenager. Neem "I’m So Sorry", dadelijk ook de zwakste song op de plaat, dat de mosterd iets te overduidelijk bij Youth Group haalt. Maar waar Youth Group nog enige intensiteit in zijn "Sorry" weet te steken, klinkt deze als een vullertje dat tijdens een inspiratieloze namiddag opgenomen is.
Vervolgens laten de Ieren zich wél van hun beste kant zien: het duo "No More Empty Words" en "Teenager" zijn twee van de beste songs die The Thrills ooit uitbrachten. Verliefdheid, een dualistische terugblik op de tienerjaren, het zit er allemaal in, voorzien van heerlijke achtergrondkoortjes, mandolinespel als zonnestralen en uitermate catchy refreinen. Vanaf dat punt kan er weinig of niets meer mislopen en wordt er in stijl naar afsluiters "There’s Joy To Be Found" en "The Boy Who Caught All The Breaks" toegewerkt, twee tracks die een oprechte glimlach tevoorschijn toveren als sloeg hardnekkige verliefdheid totaal onverhoeds toe.
Weinig nieuws onder de zon, zoals The Thrills het zelf mooi samenvatten in "Nothing Changes Around Here", maar Teenager is desondanks een mooie plaat die best wat aandacht verdient. Als laatste deel van het eerste hoofdstuk van The Thrills is het album een puik sluitstuk waarmee de twintigers een laatste keer terugkijken op wat onherroepelijk voorbij is, of, zoals ze het zelf op hun vorige plaat al stelden: "Let’s bottle bohemia and start a career."
