In 2005 viel het doek over Karate’s eigenzinnige mengeling van postrock, indierock en jazz. De Drie Strakste Muzikanten uit Boston gingen sindsdien elk hun eigen weg: zanger/gitarist Geoff Farina en drummer Gavin McCarthy stichtten Glorytellers en bassist Jeff Goddard vertrok naar België.
Karate is geen groep die ooit een Best Of zal uitbrengen en zo bleven de allertrouwste fans aller lande op hun honger zitten. Maar nu brengt Southern 595 op de markt, de bands favoriete live-opname: hun 595ste optreden in Stuk in Leuven. De verrassend heldere opname is de ideale plaat om van Karate een monument te maken en voor een interview hoeven we slechts de hoek om, naar De Vooruit in Jeff Goddards nieuwe woonplaats Gent.
enola: Is dit het definitieve afscheid van Karate?
Jeff Goddard: "Ik vrees van wel. We waren drie gasten die altijd het uiterste uit hun muziek probeerden te halen om niet in herhaling te vallen en zo ontwikkelden we een eigen stijl door de jaren heen. Ik denk niet dat Karate, muzikaal, nog echt hoger kon gaan. Al onze platen verschillen heel erg van elkaar, iedere plaat is een schetsboek met ideeën en gedachten uit een bepaalde periode, maar we wilden blijven groeien en elkaar verder uitdagen om nog betere muziek te maken. If it’s going to do the same, heeft het geen zin verder te gaan."
"595 was niet het eerste waar iedereen aan dacht toen de band stopte, maar opeens dachten we: hé, we hebben dit nog liggen. Daarnaast is Stuk een fantastische locatie, de klank en energie was subliem die avond en we hebben altijd graag gespeeld in België, omdat ons publiek hier tamelijk groot, enthousiast en appreciative was. Het is leuk dat er voor één keer naar je wordt geluisterd. Je hoort op de plaat zelfs hoe de zaal muisstil is voor we een song starten. Niemand praat, iedereen wacht. In ieder land is het publiek anders en hier was het altijd perfect voor ons."
enola: Hoe zijn de opnames van die show bij jullie terecht gekomen?
Goddard: "Het optreden werd eigenlijk toevallig opgenomen door een student sound-engineer uit Leuven (Joachim Glaude, tw). Het gebeurde wel eens dat mensen vroegen om een show op te nemen en zolang ze beloofden die opnames niet te verkopen op e-Bay of zo, hadden we daar geen enkel probleem mee. Joachim beloofde ons een versie op te sturen, dus zeiden we sure, no problem. Enkele maanden later kreeg Geoff dan een cd’tje opgestuurd en hij was onmiddellijk onder de indruk, nochtans zijn zulke opnames meestal slecht van kwaliteit. We zijn ook heel kritisch over onszelf en willen alleen een live-representatie uitbrengen die echt de standaard bereikt die we altijd voor onszelf hebben vastgelegd."
enola: Wat maakt deze opname bijzonder?
Goddard: "Wel, het eerste dat opviel was de bijzondere opnamekwaliteit. It just sounds great. Ik weet niet precies wat Joachim heeft gedaan. Waarschijnlijk was het een gewone Protools-opstelling, maar de ruimte en de opstelling van de microfoons was heel goed. Ik heb eigenlijk nooit met Joachim gesproken en ik zou hem er wel eens persoonlijk voor willen bedanken, want de klank is echt wel heel bijzonder. Pas later luisterden we naar de nummers en hoorden we toch fouten. Gavins cimbalen zijn op een gegeven moment zelfs omgevallen, maar we merkten dat deze opname veel beter was dan andere vooraf geplande opnames. 595 klinkt eigenlijk zoals we wilden dat onze studioplaten klonken."
enola: Jullie studioplaten klinken inderdaad heel erg live. Jullie gebruiken bijvoorbeeld heel weinig overdubs.
Goddard: "De klank van onze studioplaten hebben we voor een groot deel te danken aan één van onze beste vrienden Andy Hong die buiten de eerste twee platen altijd onze engineer is geweest. Hij wist waar we naartoe wilden. Vanaf Unsolved, de tweede plaat met Andy, bleven we nooit langer dan een week in de studio. Voor we opnamen, speelden we alles al gedurende vele maanden live om te zien wat werkte en wat niet. Dan namen we alles heel natuurlijk op, in één of twee takes met alleen de zang of een enkele gitaarsolo die er moest uitspringen in overdub. Vanaf toen zijn we van een gewone rocksound geëvolueerd naar een geheel eigen stijl."
enola: De live-versies op 595 blijven makkelijk naast de studioversies overeind, sommige versies zijn zelfs beter dan de originele albumversies.
Goddard: "That’s cool to hear en dat is ook het bijzondere aan deze plaat. In de eerste plaats was Karate altijd al een liveband en geen studiogroep. We staken veel energie in onze shows, gewoon om in the right zone te raken. En 595 staat echt wel lichtjaren boven andere opnames, omdat het zo relaxt en menselijk klinkt. Improviseren was belangrijk voor ons en veel stukken op deze plaat waren op het moment zelf niet afgesproken. De outro van "Caffeine or Me" bijvoorbeeld duurt op plaat zeker geen tien minuten, maar het is leuk om eindelijk een goedklinkende live-versie te hebben."
enola: Hoe belangrijk was improviseren om songs te schrijven?
Goddard: "We waren echt wel hypercomposers, dus jammen voor songs deden we niet. Alles was georkestreerd, ook de improvisaties. Voor de Cancel/Sing-e.p. bijvoorbeeld was alles van voor tot achter al op voorhand vastgelegd. Dat was een immens werk, maar heel leuk om te doen. Ik denk zelfs dat we Cancel/Sing maar twee keer helemaal hebben doorgenomen, één keer op de laatste repetitie en één keer tijdens de opname (lacht)."
"Voor de songs reikte Geoff meestal de ideeën aan. Hij kwam dan aanzetten met losse akkoordstructuren en af en toe afgewerkte songs. Gavin en ik bepaalden meer de arrangementen en songstructuren, maar sowieso speelden we als drie gelijken samen en konden we altijd dingen suggereren aan elkaar. Die speelrelatie was voor mij ook het leukste aan Karate. Als je twaalf jaar met iemand muziek maakt, voel je elkaar intuïtief en natuurlijk aan."
enola: Je woont nu in Gent, volg je de Belgische muziekscene wat?
Goddard: "Ik probeer het toch een beetje te volgen. Wat ik zo leuk vind aan Gent is dat er overal wel iets aan het gebeuren is. Het is ongelooflijk dat er voor elk wat wils is, terwijl het hier toch small and peaceful is. Maar wat ik wel vreemd vind aan België, is dat iedereen lives and dies met wat Studio Brussel en Humo dicteren, zelfs kleinere groepen. Die rockrally’s bijvoorbeeld, man, dat bestaat bij ons niet. Wij groeiden meer op met een DIY-circuit en -publiek dat heel het land doorkruiste, en niemand luisterde naar de radio, er was toch niets goed op. De muziek in België is nochtans héél interessant, hoor. Jullie songs zijn helemaal anders, complexer en weirder en toch super-popminded. In andere landen heb je veel copycat groepen, maar die zijn zo saai. Dat heb je hier niet, maar ik zou graag wat meer mensen en muzikanten ontmoeten die andere dingen doen dan datgene waar iedereen naar luistert."
enola: De ongeschreven wet in België is dat je Humo’s Rockrally moet winnen om het te maken als kleine groep.
Goddard: "Dat is heel vreemd en zeldzaam, want misschien is dat net niet hoe je het wil doen. Ik bedoel, niet iedere band wil een top 10-hit scoren, stomme persconferenties en interviews geven om gevraagd te worden wat je favoriete kleur is. Ik zeg niet dat zoiets verkeerd is, en dat daar geen goeie muziek uit voortkomt, maar ik kan moeilijk geloven dat het de enige optie is om muziek te spelen en toch populair te zijn. Waarom willen die bands per se ontdekt worden? Om één hit te scoren en het jaar erop niks meer te betekenen? Het is belangrijk je doel niet uit het oog te verliezen, denk ik. Wil je interessante mensen leren kennen en met hen een goeie plaat opnemen? Tientallen shows spelen, gratis zuipen of meisjes winnen? Weet ik veel, iedereen heeft daar andere ideeën over, maar ik denk dat het mogelijk is om dezelfde optredens te spelen als de grote groepen, ook zonder de traditionele weg te doorlopen. Dat apprecieer ik hier bijvoorbeeld aan (K-RAA-K)3. Die mensen staan wel apart van dat hele gedoe en tonen dat er andere opties zijn. Het is gewoon een kwestie van wat je als groep verlangt."
"In Vlaanderen komt er vanuit de regering veel steun voor cultuur en dat hebben we in Amerika niet. Amerika is ontzettend mainstream en conservatief, en you end up really working your ass off als je als muzikant ook maar ergens wil raken. De eerste tours van Karate waren gewoon in huizen, kelders of woonkamers bij mensen die we kenden. Clubs wilden ons niet boeken omdat onze muziek niet aanvaardbaar genoeg was, maar zo ontstond wel vlug een underground netwerk van mensen. In iedere stad kenden we wel mensen bij wie we konden slapen of eten. Weken hebben we zo getourd, en op die manier zijn we uiteindelijk bij Southern terecht gekomen: door te touren. Nu is dat veranderd met internet en MySpace, maar I’m still tied to my youth en ik heb bewondering voor bands die niet de weg opgaan die iedereen anders kiest."
