Botanique, Brussel, 6 oktober 2007
Al een jaar zijn de mannen van Herman Dune bezig aan hun
Giant-tournee en na een doortocht in de Belgische hoofdstad een
tijdje terug, deden ze opnieuw Brussel aan. Zanger David Herman
Dune, of Yaya voor de vrienden, drummer Neman Herman Dune en
percussionist Dr. Schönberg wisten zich geflankeerd door vriend aan
huis Turner Cody. Het principe is simpel en gaat al enkele jaren
mee: Cody bast in het hoofdprogramma, de Fransen helpen de
Amerikaan waar nodig in zijn voorprogramma.
Het was niet aan zijn nummers te horen dat New Yorker
Turner Cody drie Chimays, “those babies”
zoals hij ze zelf noemde, in de aanloop naar zijn opkomst had
gedegusteerd. De bohémien bracht zijn gekende anti-folk op
semi-akoestische gitaar, waarbij het vooral opviel hoe duidelijk de
man articuleerde, iets wat niet onbelangrijk is als een groot deel
van je muzikale kracht in je teksten ligt. Het was een grappig
zicht toen David Herman Dune Cody vergezelde op ukelele, het
startschot voor een tweede deel met de anderen van Herman Dune in
steun. Hoogtepunten waren ‘Suzzannah’ uit de eerste helft en ‘The
Only One I Had Is Gone’ met volledige begeleiding. Al bij al was
dit geen onvergetelijk optreden, want daar heeft Turner Cody de
songs niet voor en er bestaan sterkere zangers. Denk maar aan
degene die volgde, maar de aardig volgelopen Botanique kon het
voorprogramma best smaken en wij met hen.
Vier nummers speelde Herman Dune met de twee
basisleden David-Ivar en Neman. Vanaf ‘Pure Hearts’ kwamen Dr.
Schönberg en Turner Cody erbij en werd het geluid uiteraard voller
,maar ook met z’n tweeën kregen de Fransen de zaal moeiteloos mee.
Vooral het swingende ‘1-2-3/Apple Tree’, met zijn onvoorstelbaar
leuke tekst, bleek de voorbode voor een wervelend optreden waarin
het enthousiasme van de band op het publiek afstraalde en het ene
leuke nummer het andere opvolgde.
Gewapend met een drummer en een percussionist-trompettist zorgde
Herman Dune voor heel wat leven in de Brusselse brouwerij, en het
was kiezen tussen je volledig laten gaan op het aanstekelijke ritme
of luisteren naar de vindingrijke en veelal grappige woorden van
David. In dit laatste opzicht viel ‘My Baby Is Afraid Of Sharks’
positief op. In die song legt David uit hoe hij zijn vriendin
eenvoudig van de ene angst na de andere afhelpt. Ook voor de haai
die langs kwam zwemmen, want die bleek eigenlijk een dolfijn te
zijn. Zoals vanouds kwam “my baby” een zeventien keer voor
in elk nummer.
Een a-typisch moment was ‘Good For No One’, de enige ingetogen song
van de hele avond. Drums en percussie namen een heel ander, meer
sfeervormend geluid aan en David ging de melancholische toer op met
“You know I am good for no one and you are the perfect
woman”. Het contrast was groot net na het zeer overtuigende
‘Your Name/My Game’, ongetwijfeld een van de betere momenten van de
avond en voor de vrolijke instrumental ‘Baby Bigger’.
De muzikanten van Herman Dune zijn van het type dat voor een appel
en een pint je hele feestje tot in de puntjes entertaint en zelfs
doorspeelt nadat de laatste gast is vertrokken, gewoon omdat ze er
zo veel plezier uit halen samen te musiceren. Waar Turner Cody
gewoon leuk was, was Herman Dune erg overtuigend, ongetwijfeld ook
zeer binnenkort in Gent en Hasselt. Toch maar gaan kijken?
Herman Dune en Turner Cody spelen op 16 oktober in Vooruit,
Gent en op 17 oktober in Muziekodroom, Hasselt.
60 Seconds van Turner Cody is uit bij b.y_records.
Giant van
Herman Dune is uit bij Source Etc.
