
Cotton, 2007
De zaken kunnen soms vreemd lopen. Neem nu de Nederlandse band Van
Katoen: omstreeks 1997, in de prille beginjaren, solliciteerden ze
met ‘1000%live’ ontzettend hard naar het stigma van ‘de nieuwe
Heideroosjes’. Niet geheel tot hun tevredenheid echter, want 5 jaar
nadien nestelden ze zich met ‘Doe het dan zelf’ in het kielzog van
het toen immens populaire nu-metalgenre, met enkele puike nummers
die beter deden vermoeden. En nu, precies een decennium na hun
eerste piepen in de grote wereld, verschijnt ‘DoorrooD,’ een plaat
die zo maar eventjes afstevent op een plaatsje in menige
eindejaarslijst.
In tijden waarin veel platenmaatschappijen door het stiekeme
gedownload overstag gaan, of nog maar nét het hoofd boven water
weten te houden, biedt Van Katoen haar hele catalogus integraal, en
volledig gratis, aan op haar website, belonen ze de fans met gratis
t-shirts of andere leuke merchandisingspulletjes, en hoort bij elke
nieuwe cd een andere speciale omlijsting. Zo wordt ‘DoorrooD’
verkocht in een mooi geborduurd hoesje. In tegenstelling tot deze
nogal ongevaarlijk ogende manier van verpakken, staat het schijfje
zelve bol van metal met ballen.
Zoals het de chauvinistische Nederlanders betaamt, zingt en praat
Bas Barnasconi in z’n moedertaal, meteen ook een van de grootste
troeven van dit kwartet. ‘Alleen’, een nummer over de dood van Bas’
vader en de verwerking ervan, zou in het Engels of, godbetert, in
het Frans bijlange niet zo hartverscheurend klinken, en de
repetitieve gitaren plots maar half zo dreigend. Niet enkel
tekstueel vormt Doorrood een welkome afwisseling voor pakweg alweer
een nieuwe Motörhead, muzikaal is het bijwijlen prachtig, nooit
minder dan goed. Vaak gaat hier de vergelijking met de nieuwe Tool
op, die van 10,000 Days dus.
‘Alleen’ is het ‘Wings for Marie’ van ‘DoorrooD’, ‘Hieruit’ het
‘Vicarious’. Even geweldig is het titelnummer, dat met z’n
archetypische opbouw slechts na enkele malen onder de huid gaat
kruipen. Eveneens van dattum met ‘Nietes’ en ‘Sextoerist’, nummers
die we al een volle week in de auto spelen, en we verzekeren u:
onze overenthousiaste schokken aan het stuur zijn niet bepaald
bevorderlijk voor de algemene verkeersveiligheid te noemen! ‘De
rest’, al klinkt dat overdreven pejoratief voor dergelijk straf
materiaal, moet geenszins onderdoen voor de eerder genoemde
werkstukjes. Telkenmale zijn het vakkundig in mekaar geknutselde
collages, verzamelinkjes die nét die sfeer weten op te roepen waar
wij intriest, dan weer tot op het spastische af extatisch van
worden.
Sinds ‘DoorrooD’ bij ons in de bus belandde, dreef het onze minder
geduldige huisgenoten meermaals tot woedeuitbarstingen in de trant
van: “Kan het wat stiller ja?”, of in buien van extreem racisme:
“Smerige Hollanders!” Het moet niet gezegd dat we het niet aan ons
hart lieten komen, Van Katoen speelt op z’n vijfde plaat met een
zodanig grote klasse en trefzekerheid dat zelfs de nukkigsten onder
u na verloop van tijd overstag moeten. Laten we dus in een gebaar
van collectief geheugenverlies Van Katoens minder glorieuze
verleden uitwissen, en deze jongens aan onze borst drukken. Dit zou
wel eens de band kunnen zijn die uw herfst kleurt.