In volle reüniewoede, al waren ze nooit écht gesplit, sloegen de
Amerikanen van Reo Speedwagon anno 2007 na 11 jaar zonder nieuw
materiaal nog maar eens de handen in mekaar voor wat hun comeback
moet voorstellen. “Reo Speedwagon?”‘ vraagt u zich ongetwijfeld af.
Wel, wie deze ouwe hardrockers ergens door de gaten in z’n geheugen
vergeten is, hoeft zich verre van te schamen. Met platvloers
commerciële nummers als ‘Keep On Loving You’ hielden ze begin jaren
tachtig onder meer de Verenigde Staten even in hun greep. Een korte
omstrengeling, evenwel, want met een groot aantal matige tot
slechte platen verdwenen ze algauw uit de picture. Of ‘Find Your
Own Way’ er uit een opwelling van artistiek heimwee dan wel pure
geldwellust kwam, laten we hier in het midden. Het schijfje is
alvast door seventies-rock gebrandmerkt, en het klinkt, dat had u
ongetwijfeld al meteen geroken, niet bijster origineel, wat nog
zéér vriendelijk uitgedrukt is.
We vinden het wél leuk dat deze ouwe reus, naast veel onwelriekende
uitlatingen, nog enkele frisse ademstoten in zich blijkt te hebben,
drie meerbepaald. Zo is er het titelnummer, een volstrekt foute,
wijds georkestreerde ballad met vette knipogen naar zeer foute
glamrock die ons desalniettemin reeds drie volle weken op geregelde
tijdstippen door het hoofd spookt, ons van een verkwikkende
nachtrust houdt en bij het ochtendgloren nog steeds ergens lijkt
rond te dolen, zo tussen de kraaiende hanen en een aflopende wekker
in. Om dus maar niet meteen te hoeven zeggen dat dit wel degelijk
een sterk nummer is. Nog zo’n gevaarlijke slome die zo op een
mixtape voor in de auto kan, is ‘Lost on the Road of Love’, dat
opvallend traag en bluesy uit de speakers komt rollen en eigenlijk
net zo traag en bluesy verder blijft denderen. ‘Everyting You Feel’
zou dan weer even goed een door de Canadese progrockers van Rush
geïnspireerde track van de eveneens al Canadese Bryan Adams kunnen
zijn. Of andersom. Iets wat we best wel weten te pruimen, een derde
pluim dus op de hoed van deze krasse knarren!
Daarmee is het vet echter van de soep, het zout van de patatten of
gewoon: slechts hier en daar vallen nog enkele puike riedeltjes of
aangename melodietjes te rapen, maar nergens worden ze nog tot een
echt sterke hap gekneed. Pompeuze rockers als ‘Smilin’ in the End’
en ‘Dangerous Combination” zijn in het verleden ontelbare keren
gemaakt, en dan beter ook. Een typische Eurosong-hymne krijgen we
rond de oren gezwierd in de vorm van ‘I Needed to Fall’. Johnny
Logan horen we dit best uit z’n strot persen, maar Kevin Cronin,
zanger van een zelfverklaarde rockband? Shame on you
laddie! Verder bestaat ‘Find Your Own Way Home’ uit
voornamelijk pretentieloos vulsel, met steeds weer dezelfde
volstrekt oninteressante teksten over “de grote liefde”.
Reo Speedwagon heeft met ‘Find Your Own Way Home’ drie nummers
opgenomen die zo op hun onvermijdelijke verzamelaar terecht kunnen.
De flauwe clichérock eromheen zullen we er dan maar moeten
bijnemen.
