Zon, begot! Bij een optreden van Editors! De groep had het weer tegen voor zijn donkere, epische rock, maar als dat voor enig ongemak zorgde, was daar niets van te merken. De toekomstige topgroep gaf een van dé concerten van Pukkelpop.
Hét optreden waar uw voltallige goddeauploeg nog geen beetje naar uitkeek, was ongetwijfeld dat van Editors. An End Has A Start is sinds het begin van de zomer niet uit onze cd-lader geweest, en na een initieel gematigde reactie zijn wij ondertussen wild van nummers als "Smokers Outside The Hospital Doors" en "Weight Of The World". En nog slaagden frontman Tom Smith en de zijnen er in, de verwachtingen te overstijgen.
Wie Smith pissig wil krijgen, moet namen als Joy Division in zijn buurt laten vallen. Maar dat komt ervan als je met dalende baslijntjes, een baritonstem en niet al te zonnige teksten gaat experimenteren. Echt belangrijk bleek die vergelijking echter niet, want debuut The Back Room had meer dan straffe songs genoeg om helemaal op zijn eigen merites beoordeeld te worden.
Sinds het verschijnen van opvolger An End Has A Start wordt daar ook al eens "U2" bij gefluisterd. En dat krijg je natuurlijk als je plots muziek voor de open lucht maakt en met breed uitwaaierende gitaartjes vol echo gaat werken. Maar opnieuw: het maakt niet zoveel uit, want dit is een verbluffend sterk album, met een Smith die tekstueel en vocaal in bloedvorm is.
Met "Bones" hakt de band er van bij aanvang stevig in. "Retreat! Retreat! I’ve fallen at the low tide!" galmt Smith en met een rotvaart slingert de groep zich doorheen het materiaal uit zijn beide albums. De discobaslijn van "An End Has A Start" leidt naar het nijdige "Blood" dat het pad opent naar de geweldige melodielijnen van "The Racing Rats": het is allemaal van een overweldigende directheid, die geen ruimte voor twijfel toelaat. Deze groep is ongenaakbaar, heeft zijn ambacht volledig in de vingers.
Met een majestueus, kippenvelverwekkend "Weight Of The World" wordt de finale ingezet waarvan wereldsingle "Smokers Outside the Hospital Doors" met zijn begrafenisdrums en inventieve gitaarlijnen het hoogtepunt vormt. "My dirty hands; have I been in the war?", kreunt Smith dramatisch, als een ersatz-Morrissey. "Keep with me", vraagt hij nog in het afsluitende, stampende "Fingers In The Factory" en dat beloven we met graagte: van deze band willen we nog veel horen.
Editors had de pech dat hij geboekt was voor de impact van An End Has A Start was doorgedrongen. Eigenlijk hoorde de groep thuis net voor Kaiser Chiefs en volgende zomer — als de houdbaarheidsdatum van "Ruby" nog verder overschreden zal zijn — ver daarboven. Die OK Computer die ze beloven ooit te maken, hebben ze zeker in de vingers.
