Fast Music, 2007
Er zijn van die genres die, mede dankzij een grote groep actieve
volgelingen, elk jaar weer een onchristelijk aantal goede releases
achter hun naam kunnen schrijven, en daar mag de post-rock zich
zonder schroom bijrekenen. Een van de nare gevolgen is dan
natuurljk dat enkele verdienstelijke groepen verloren gaan in de
massahysterie rond de nieuwe Explosions in the
Sky, terwijl een ander segment als bezetenen op zoek gaan naar
“de betere post-rock”. Daarom mag u, na het inslikken van de
begrijpelijke argwaan, handjes schudden met een viertal uit Israël
dat zichzelf Lebanon noemt. Ja, daar is die argwaan terug. U maakt
plotsklaps plannen om een nintendocore-collectief op te richten
onder de naam ‘Nederland’, maar laten we ons vooral blind staren op
de details.
Lebanon bracht vorig jaar het weergaloos genegeerde ‘Sunken City’
uit op het Israëlische Fast Music-label. “Nou moe,” zult u zeggen,
“alsof ik geen andere dingen te doen had”. En u hebt natuurlijk
gelijk, want zoals reeds gezegd, krioelde het ook vorig jaar van de
smakelijke post-rockalbums. Wat malen wij om een jeugdige bende uit
Ramat Hasharon? Precies of ze weten in Israël wat post-rock is. En
toch, beste vrienden, en toch. ‘Sunken City’ bracht ons een
relatief zuivere kijk op het genre, met de traditionele motieven
van rust en geweld, zonder daarbij dramatisch door bochten te
slingeren, doorspekt met veldopnamen die ons een beeld verschaften
van Lebanons Israël. Ook de manier waarop deze opnames tot stand
kwamen, was opmerkelijk te noemen; er werd schijnbaar enkel met de
dictafoon gewerkt, in plaats van de grootschalige stereofonie die
we de dag van vandaag te pas en te onpas horen weerklinken.
Nog geen jaar later is ‘Planet Rubble’ een feit, met de
gebruikelijke bezetting en een kleine horde – vooral Amerikaanse –
fans om hen te steunen. Wat meteen opvalt: Lebanon heeft zich na
één album reeds overgegeven aan het proces der heruitvinding, wat
zowel positieve als negatieve gevolgen heeft voor het uiteindelijke
resultaat. We krijgen plots te maken met een wild om zich heen
slaande kruising der stijlen, waarin ook math-rock en zware metalen
gemengd worden. De post-rock blijft dominant, maar ‘Planet Rubble’
is en blijft een ware achtbaan die nooit echt in de kaarten laat
kijken, wat op zich een waardevolle eigenschap is. Zeker als we
kijken naar de getelefoneerde post-rock die vaak door beginnende
groepjes aan de man wordt gebracht (oké, ja, en ook wel een beetje
door Explosions in the Sky tegenwoordig).
Je hoeft maar naar openingstrack ‘Finland’ te luisteren om te
begrijpen waar Lebanon de dag van vandaag om draait. De plaat
begint waar ‘Sunken City’ ons verliet, met kabbelende gitaren en
lichte golven noise, waarbij gitaristen Avinoam Sternheim en Juval
Haring elkaar perfect aanvullen. Even later ontploft de boel in
een golf van hevig drumwerk (enter Ira Mostyn) en aerodynamische
baslijnen (u gebracht door Avishai Londner). De track blijft deze
zware toon aanhouden, hoewel de ritmes en het gitaarspel wat aan
inventiviteit inboeten.
Dat laatste is misschien net het zwakke punt aan ‘Planet Rubble’,
want bij de meeste experimentele vlagen lijkt er geen echt punt te
zijn, behalve dan dat gekke overstapjes naar verschillende genres
leuk staan op je tweede plaat. Of dat per se ‘not done’ hoort te
zijn, valt niet binnen onze jurisdictie, maar het doet wel wat af
van de kracht die Lebanon zeker en vast bezit en uitbuit. Dit
probleem lost de band naar het einde toe zelf op, door zich meer te
concentreren op een bepaald doel binnen hun composities, zoals bij
‘Know Hope (In Limbo)’, een opmerkelijke track met duidelijke
metalinvloeden. Terwijl Mostyn zich door wat rudimenten lijkt te
worstelen, volgen de gitaristen het pad naar de imminente explosie,
en dan hebben we het niet over de hedendaagse trend binnen de
post-rock. Zoals eerder gezegd, heeft Lebanons techniek minder met
drama dan met wereldlijke brutaliteit te maken, iets wat ze hier
knap uitvoeren. O ja, en er is geen waarneembaar ritme, althans in
de conventionele zin.
We mogen u ook niet onthouden dat Lebanon best aardige nummers kan
schrijven binnen de hedendaagse school van de post-rock. Neem nu
‘We Never Sleep’, een nummer met de eerder vermelde vervlochten
gitaarmotiefjes, gecombineerd met kraakhelder drumwerk en een zacht
meanderende structuur. Misschien is dit nu net het belangrijkste
punt: ongeacht al het gewriemel en gebons op deuren van slapende
buren, heeft Lebanon vooral een erg sterke tweede plaat afgeleverd,
waarin ze hun horizon wel degelijk verlegd hebben. Wij horen Gastr
del Sol, Tortoise, Battles en Don Caballero, alleen
is het allemaal wat gefragmenteerd en durft de overdaad wel eens
schaden. Kortom: voor wie Lebanon nog een ongekende kwantiteit is,
zou het toch veiliger zijn om hun kleine discografie chronologisch
te beluisteren, al was het maar om de chaos op ‘Planet Rubble’ in
perspectief te brengen, alsook de chaos binnen deze recensie.
Daarna kunt u van hartelust genieten van een erg puike plaat met
veel te verkennen hoekjes en kantjes.
http://www.myspace.com/lebanonband
