Toen Daan zijn laatste plaat The Player doopte, ging hij voorbij aan Gabriel Rios. Als er op dat moment een echte player over de Vlaamse muziekvelden heerste, was het wel de geëmigreerde Puerto Ricaan. Met zijn betoverende blik en zijn zomerse deuntjes liet hij menig tienerhart overstag gaan. Op Angelhead bewijst de eersteklas casanova wel degelijk meer in zijn mars te hebben.
Sinds de release van het debuut Ghostboy (eind 2003) gaat de populariteit van Gabriel Rios in stijgende lijn. In 2004 bereikt de idolatrie een hoogtepunt; half Vlaanderen valt als een blok voor de charmes van de zanger. De andere helft vraagt zich luidop af hoe lang de ladykiller zijn pose nog kan aanhouden. Na zeven vette maanden komt een periode van bezinning. De ghostboy kan zich niet blijven verschuilen achter zijn vrolijke versiertruken. Rios stelt zichzelf in vraag en levert met Angelhead een eclatant album af waarop hij een kijk geeft in zijn diepere zielenroerselen en hierbij de existentiële vragen niet uit de weg gaat. “I’m the boy outside. Everybody’s playing but I can’t come in.”
Oudgediende Jo Bogaert staat opnieuw in voor de pientere productie. De luchtige latinsound maakt plaats voor meer diepgang door de toevoeging van elementen uit hiphop, singer-songwriter, funk, bossanova en dance. In de intro’s van de singles “Angelhead” en “Mighty Be One” zit een aanstekelijk akoestisch gitaartje en voor een nummer als “I’m Gonna Die Tonight”, waarin Rios met zijn opwindende falsetto zingt op een minimale beat, zou Neptunes-frontman Pharrell Williams een moord begaan. Op dit nummer zullen de komende maanden ongetwijfeld vele kleine Gabriels verwekt worden. “Stay” kent dezelfde epische grandeur als “Number One” van Goldfrapp en zorgt met zijn lichte technotoetsen voor een aangename afwisseling op een meer dan vermakelijke plaat.
Vergeleken met Ghostboy laat de producer nu meer ruimte voor Rios zelf, die als een bekwaam entertainer een eigen stempel op de nummers drukt. Met zijn beklemmende zangstijl zorgt de Gentse Puerto Ricaan ervoor dat de plaat door alle invloeden heen onmiskenbaar als Gabriel Rios blijft klinken. In “Mighty Be One” wordt er zelfs een stukje gerapt en even later schakelt Rios net zo makkelijk over op een verleidelijke fluistertoon. Sommige tracks geven pas na enkele luisterbeurten hun waarde prijs. Zo lijkt “For The Wolves” een zoetgevooisd slaapliedje, tot je merkt dat de symbiose van de pianotoetsen, het achtergrondkoortje en de tekst “Leaving things behind where her face won’t find” een indringend gevoel nalaat.
Niemand twijfelde ooit aan het talent van Gabriel Rios. Het siert de zanger dat hij met Angelhead kiest om buiten de gillende pubers ook de liefhebber van de duurzame popmuziek aan te spreken. Op zijn tweede album neemt de aartsengel gedurfde keuzes waardoor de uitkomst zoveel meer is dan Ghostboy part 2. De Don Juan van weleer levert een volwassen geluid af dat zowel links als rechts een stap opzij zet en op die manier de toekomst veilig stelt. Het is al een hele poos geleden dat een plaat opgetrokken uit Vlaamse grond nog zoveel internationale allure uitstraalde.
Gabriel Rios trekt op tournee doorheen Vlaanderen en Nederland. Alle concertdata zijn te vinden op http://www.gabrielrios.be
