Razendsnel was het concert van Bloc Party in de AB uitverkocht, wie nog even twijfelde was er aan voor de moeite. Of niet? Want helemaal overtuigen deed de groep niet, afgelopen woensdag.
"Disappear here", het is de ondertitel van set-opener "Song For Clay" en de beste introductie tot het universum van Bloc Party: het motto van elke grootstad, het bord waar voorbij het hectische van het asfalt, de neonlichten en de groezeligheid begint. De thematiek van A Weekend In The City, de langverwachte opvolger van hun debuut, quoi.
Op zijn tweede documenteert de groep immers de besognes en de sores van twentysomethings die een week vol afstompend werk lang uitkijken naar het weekend, om dat zo feestend en inhoudsloos mogelijk door te brengen. Een Generation X die zich niet kan afzetten tegen de rat race, want daar heeft ze niet eens een uitzicht op en dus worstelt ze maar met het nihilisme. Zonder toekomst heb je immers niet meer dan twee opties: het escapisme van de roesmiddelen, of jezelf wentelen in zelfmedelijden.
Beide mogelijkheden zijn echter zelf ook al lang versneden tot hapklare, consumeerbare brokken, zo stelt zanger Kele Okereke bitter vast. Hoewel het in de zaal vanavond wemelt van de emoblesjes, fileert hij in het ronduit geniale "Uniform" de dragers venijnig in hun eenvormigheid. "Commerce dressed up as rebellion", sneert hij en "All the teenagers looked the same", maar ook de beklijvende zin "No one can be trusted over the age of 14". Ergens begrijpt hij de verlatenheid van de tieners die ook maar een houvast zoeken in een wereld waarin iedereen gewoon maar een beetje drijft. Uiteindelijk: wie wel weet hoe het moet, mag dat vooral eens luidop komen uitleggen.
Bloc Party raakt dus snaren. En veel, af te leiden uit de snelheid waarmee dit optreden uitverkocht raakte en uit de verscheidenheid van het publiek: de groep appelleert al lang niet meer aan de hipcats alleen, maar ook aan een breed publiek van secretaresses en leraars. Maar nog steeds is Bloc Party geen livegroep en dus slaat de vlam niet zo over als zou moeten.
Groep en publiek willen nochtans wel, en af en toe lukt het best. Wanneer bijna-klassieke nummers als "Banquet" en "Helicopter" passeren is het enthousiasme groot, maar waar A Weekend In The City een heel natuurlijke flow kent, verloopt dit optreden met horten en stoten. "This Modern Love" heeft niets van spankracht, en de voorgeprogrammeerde beats van "The Prayer" beuken daarna als was Godzilla op dat eigenste moment de Anspachlaan aan het afstampen. Indrukwekkend, maar we missen het dansbare dat het op de radio wel krijgt.
Ondanks de erg strakke — het is bijna live geroffelde drum ’n’ bass — drums van Matt Tong (hij is geniaal, punt.) lukt het dansen op deze versies immers niet. Het lijkt af en toe alsof de songs vanavond niet goed in hun vel zitten en de groep zijn draai niet helemaal vindt. Zeker, het is allemaal passabel, maar geloven ze er wel zelf in? Vanavond lijkt de groep niet overtuigd, en ook Okereke’s stem (opvallend hoe vaak Tong en bassist Gordon Moakes mee inspringen) zakt regelmatig in.
Maar het kan, en dat gebeurt nog eens stevig in de eerste bis "Sunday", waarvoor Moakes achter een tweede drumstel kruipt. Ritme is en blijft het basiselement voor deze groep. Tijdens "She’s Hearing Voices" kruipt Okereke op de lichtinstallatie en je merkt hoe hij is gegroeid als frontman. Nog steeds is hij verlegen en wanneer hij al te joviaal contact zoekt met het publiek ("hoe is het in de zijbeuken?") krullen je tenen, maar het is al een serieuze verbetering vergeleken met de gesloten zanger die hij vroeger was.
Bloc Party is zo nadrukkelijk een groep van zijn tijd dat het maar de vraag is waar het van hier heen zal gaan. Kan Okereke het mokken en pruilen overstijgen en een alternatief bieden, een antwoord op zijn zwartgallige analyse? Kan een volgende plaat op dezelfde thematiek voortborduren zonder pathetisch te worden? Het zijn vragen die dit Bloc Party-optreden zaait. Bij momenten was dit sterk, maar af en toe ging het nergens heen: afgaande op de eerste helft van A Weekend In The City is dit een geniale band, maar pas als ze ook zijn optredens naar dat niveau weet te tillen, zal de groep verzekerd zijn van een grote toekomst.
