Neen, de nieuwe van 65DaysOfstatic werd niet de bom waar we op gehoopt hadden. Maar, zo verzekeren de heren ons verschillende keren tijdens het interview, live zal het wel degelijk blijven knallen. We beschouwen The Destruction Of Small Ideas dan ook als een accident de parcours: "Uiteindelijk zijn we hier voor de lange termijn".
Na een overweldigend concert op Pukkelpop, mocht 65DaysOfStatic zich als doorgebroken beschouwen. De versie van "Radio Protector" op dat festival (zie het Youtube-filmpje onderaan het interview) klonk toen als een anthem, en de groep mocht zich terecht kronen tot een absolute liverevelatie. Niet alleen is de groep verantwoordelijk voor de reanimatie van postrock, ze mixen er meteen een deel knetterende elektronica onder en tekenen zo voor één van de opmerkelijkste geluiden van de laatste jaren. Toen de groep de studio introk voor de opnames van hun derde plaat, was het dan ook met de bedoeling het album te maken dat alle andere albums in de schaduw zou stellen.
Paul Wolinski (gitaar/piano/elektronica): "Daar zijn we natuurlijk niet in geslaagd, maar elke band zou met die ingesteldheid aan een nieuwe plaat moeten beginnen. Het is ons wel gelukt om ónze allerbeste plaat te maken. Dat is goed, anders hadden we onszelf moeten ontbinden, zoals ook Godspeed You! Black Emperor na Yanqui U.X.O. op een eindpunt was gekomen."
Joe Shrewsbury (gitaar): "Telkens we spelen, proberen we alles te geven ; je weet immers nooit dat het de laatste keer is. Hetzelfde geldt voor platen opnemen: we zijn hier om te blijven en hopen dus veel platen te maken, maar je weet nooit of je nog een kans krijgt. Je moet er dan ook naar streven het beste te maken dat je ooit deed. De songs op The Destruction Of Small Ideas zijn de beste die we al geschreven hebben."
enola: Tijdens ons vorige interview spraken jullie de ambitie uit om songs te maken die zo goed zijn dat de mainstream ze niet kan negeren. Het verbaasde me een beetje dat jullie de richting van l"Radio Protector", toch wel het dichtste dat jullie bij een "popsong" kwamen, niet verder exploreerden.
Wolinski: "We proberen nochtans steeds zo direct en toegankelijk mogelijk te zijn."
Shrewsbury: "Al deze songs zijn onze versie van popmuziek. Een tweede "Radio Protector" konden we niet zomaar maken want we schrijven niet erg bewust. Ons werkproces wordt meer gedreven door meningsverschillen dan door overeenstemming. Wat wij maken gebeurt omdat wij vieren elk een andere richting uitgaan."
"The Destruction Of Small Ideas klinkt héél anders dan onze eerste twee albums, maar het was de enige plaat die we konden maken, net omdat we zo weinig kunnen afspreken. Vooraf hadden we slechts enkele beslissingen rond de mastering genomen. Voor het eerst moesten we ook geen jobs meer uitoefenen, en dat heeft het schrijven beïnvloed: we konden dag in dag uit samen spelen en schrijven. Bovendien hadden we nu ook een piano, waardoor heel wat songs op een pianoriedel gebaseerd zijn."
enola: The Fall Of Math namen jullie op in vier dagen, opvolger One Time For All Time vroeg niet veel langer. Deze keer namen jullie de tijd om lang aan de nummers te werken. Waren jullie niet bang dat jullie alles zouden kapotdenken of platschaven?
Wolinski: "We wilden dat echt zo doen. Met One Time For All Time hebben we bewezen dat we een goeie groep zijn en dat we meer dan één album konden maken. Nu wilden we eens een plaat in alle rust maken, zonder druk. We waren nog nooit zo lang in een studio geweest, we moesten het ooit eens proberen om traag te werken. Nog eens hetzelfde opnameproces overdoen als met de eerste twee platen had ons geblokkeerd. Als we nu opnieuw snel een album willen opnemen, hebben we een boel nieuwe vaardigheden om daarbij te gebruiken."
Shrewsbury: "Op onze eerste twee platen probeerden we vooral te vatten hoe we live klinken omdat we dan op ons best zijn. Dat luktr echter niet en dus wilden we deze keer een luisterplaat maken. Live blijft het echter zo brutaal als we waren: de nieuwe songs gaan helemaal anders klinken. Neem dat maar van me aan: we zijn nog niet gekalmeerd, we hebben het gevecht nog niet opgegeven."
enola: Nochtans voel ik op The Destruction Of Small Ideas voor het eerst een berusting in jullie muziek, een soort vermoeidheid. Alsof jullie nog wel vechten, maar ergens toch weten dat het niets uithaalt.
Wolinski: "Dat is zonde. Het was een risico dat we namen en we hoopten dat we dit vooral niet te horen zouden krijgen. Ik kan je verzekeren dat het niet zo is. Hoe ouder je wordt, hoe meer je ziet dat er dingen fout gaan in de wereld en hoe vermoeider je wordt. Dat haalt je neer, maar het maakt je niet kapot."
"Het is ook ongelukkige dat we ons derde album uitkozen om van geluid te veranderen, want veel bands beginnen net dan vermoeid te klinken en muziek te maken om de foute redenen. Maar zo gaat het: van zodra een band zijn eerste album uitbrengt, wordt elk leerproces voor de ogen van het publiek doorworsteld. Je kunt geen oefenalbums maken. Alles wat je doet na je debuut, maakt je aangeschoten wild."
Shrewsbury: "Op onze nieuwe plaat zijn er ongetwijfeld dingen gaande waarvan wij ons niet bewust zijn. Wij horen enkel nog hoe we elk stukje apart hebben opgebouwd, omdat wij er tot over onze oren in zitten. We kunnen er zelfs niet meer naar luisteren. Als jij zegt dat het vermoeid klinkt, dan is dat een interessante opmerking, zelfs al hebben wij dat zo niet bedoeld. Er zijn zoveel verschillende manieren om dingen te interpreteren."
enola: Ik heb het gevoel dat jullie een foute keuze gemaakt hebben wat betreft de productie.
Shrewsbury: "We wilden de plaat niet comprimeren zoals met veel platen vandaag gebeurt, zodat ze luider klinken dan alles rond hen op de radio. Je kunt The Destruction Of Small Ideas zo luid afspelen als je wilt op je stereo, de plaat gaat haar dynamiek behouden. Dat is het punt. Wat mankeert er dan volgens jou?"
enola: De plaat mist punch, alles klinkt ingehouden, zonder urgentie, en het gevolg is dat ze naar de achtergrond verdwijnt.
(lange stilte)
Wolinski: "We wisten dat het controversieel zou zijn en we hebben er véél over gepraat. Maar het is onze plicht om dingen uit te proberen. Sommige dingen werken, sommige niet."
Shrewsbury: "De productie van de plaat is bizar, dat klopt. Zeker de drums. Ik vind het geluid geweldig: het is het geluid van iemand die zo hard als hij kan op de drums slaat, heel dicht bij je. Daar hou ik van. Het alternatief is een perfect geproducete Deftones-drumsound, maar er valt iets te zeggen voor de nabijheid van iets dat niet bewerkt is. Maar draai de plaat luid, en je zult het wel voelen."
enola: Waar slaat de titel The Destruction Of Small Ideas op?
Shrewsbury: "Voor een idee anderen kan bereiken, onderging het al zoveel kleine vervormingen dat het nooit meer is wat het echt was."
Wolinski: "Het idee dat zodra je wat er in je hoofd zit probeert te verwoorden, het al niet meer is wat je bedoelt. Dat je bent veroordeeld om misbegrepen te worden. Daarom maken wij muziek, omdat er geen woorden zijn voor wat we willen zeggen."
Shrewsbury: "Dat is het punt. Misschien is wat wij met de productie van deze plaat hebben willen bereiken niet overgekomen. Maar waardeer tenminste dat we iets anders hebben willen proberen. Het is belangrijk dat we die vrijheid hadden. Heel wat mainstream acts kunnen die keuze niet maken en moeten wel elke keer dezelfde plaat maken."
enola: Live spelen jullie mee met computertracks, zijn jullie deel van een machine. Is er ook ruimte voor individualiteit, voor het moment?
Wolinski: "Absoluut. Je moet het zo zien: we spelen nooit met een backing track, dat is iets waar we heel hard aan vasthouden. Ik weet dat het geen verschil maakt voor het publiek als we het wél zouden doen, maar alles wordt live gegenereerd op de computer. Het is dus mogelijk om dingen te verknippen en te veranderen naargelang van de gebeurtenissen. Het probleem is dat we maar met z’n vieren zijn en dat iedereen te hard bezig is met zijn instrument om ook nog eens de computer als een instrument te gaan bespelen. Dat is jammer, en we willen dat al lang veranderen."
"We hadden ook lang het geld niet om het materiaal te kopen dat daarvoor nodig is, maar nu heeft Rob ook elektronische drums en hebben we heel wat computerwerk zo omgewerkt dat we met veel meer loops werken. Nu kunnen we de computer als een live-instrument gebruiken."
enola: In het verleden brachten jullie heerlijke mash-ups uit van eigen tracks en nummers van Christina Aguilera en Avril Lavigne onder de verzamelnaam Unreleased/Unreleasable. Het is alweer even geleden dat deel drie in die reeks uitkwam. Komt er nog een vervolg?
Wolinski: "We gaan tijdens deze tour zeker dingen doen met nieuwe cut-ups, maar het probleem daarmee is dat die mash-ups allemaal gebaseerd zijn op kleine, mooie momentjes in héél goeie popsongs als "Señorita" van Justin Timberlake en dergelijke. De laatste jaren zijn er niet zoveel van die songs meer geweest. Af en toe eentje, maar dat is niet genoeg. Dat hele Unreleased/Unreleasable-idee kan maar bestaan als we genoeg van dat soort dingen hebben. We don’t want to run it into the ground. Het kan ook van alles zijn: de derde aflevering was een DVD, het zou geweldig zijn als we eens een boek konden maken. Ja, Unreleasable 4 zou een boek moeten worden. We wachten tot die kans zich aandient."
godddeau: Tot slot: in het cd-boekje refereren jullie twee keer aan Neil Young. Welke prefereren jullie? De harde Neil of de zachtere?
Wolinski: "De beide, eigenlijk vooral de plaat Harvest. Die plaat is de sleutel voor The Destruction Of Small Ideas. De mastering van Youngs plaat is erg stil, maar als je je boxen opendraait, klinkt hij echt luid. "Alabama" is ongelofelijk agressief en opruiend gitaargeweld: het klinkt stil, maar als je het volume opdrijft is het luid genoeg. Harvest is helemaal geen ingehouden plaat. Er zitten enorm klinkende pianostukken in, maar het klinkt zo stil omdat er niets wordt geforceerd. Maar draai je stereo open: wat een gitaarklank! De beste gitaarsolo aller tijden!"
