Omstreeks de eeuwwisseling brak er iets in Beck Hansen. Het voormalige wonderkind bleek niet langer over de golden touch te beschikken die hem gedurende de jaren ’90 de ene briljante single na de andere geniale plaat opleverde. Met The Information klautert Beck stilletjes uit een dal dat voor vele anderen onbereikbaar hoog ligt.
Beck kende zijn creatieve piek circa ’99 met de in futuristische ideeën verzopen partyplaat Midnite Vultures. Opvolger Sea Change, een met een dikke saus pathos overgoten break-upalbum, is echter in se niet meer dan een doorslagje van wat hij jaren eerder al beter deed, zij het dan op weinig gehoorde b-sides. Vervolgens greep Beck terug naar de cut & paste-techniek die van Odelay zo’n weergaloos succes maakte. Hoewel er op Guero enkele uitmuntende bluesparels terug te vinden zijn, klinkt het geheel iets te geforceerd om van een plaat op Beckniveau te kunnen spreken.
Dat de zanger echter nog lang niet zonder ideeën zit, blijkt onder meer uit zijn geïnspireerde live shows. Zie daarvoor het Pukkelpopverslag. De strijd tegen het downloaden gaat Beck dan weer aan door bij de cd een dvd te voegen waarop iedere track van de plaat een homemade video meekrijgt. Daarnaast bestaat de hoes enkel en alleen uit een vel stickers waarmee de consument naar hartelust aan het plakken mag gaan. Ieder exemplaar van The Information is dus uniek: wie downloadt, is gefopt.
Ook muzikaal is The Information een stap in de goede richting. Onder invloed van producer Nigel Godrich is het bij momenten een spacey plaat geworden waarop naar aloude Beckgewoonte alle mogelijke stijlen en genres worden gemixt, liefst in één en hetzelfde nummer. "Cellphone’s Dead" is misschien wel het beste wat Beck heeft voortgebracht sinds Midnite Vultures. Een moddervette baslijn neemt de track op sleeptouw, terwijl Beck rapt over "aerobics victims", en "robots talkin’ with a southern accent". Eerste single "Nausea" kent u al: een hevig op percussie steunende brok akoestische rock, en "Dark Star" laat horen hoe Sea Change zou klinken mocht het een hiphopalbum zijn.
Een aantal nummers lijken geïnspireerd door Krautrockbands als Neu! en Can. "Soldier Jane", het titelnummer en bonustrack "Inside Out" laten een een poppy variant op krautrock horen, waarbij vooral de percussie en de wijdse productie van Godrich het geluid bepalen. In de nonsensicale spasmestoot "1000 BPM" laat Beck de Hollywood freak in zichzelf nog eens los, het roept herinneringen op aan de geniale gekte van Odelay. Andere uitschieters zijn "We Dance Alone", het laidback-broertje van "Cellphone’s Dead" en opener "Elevator Music": dansbare hiphop zoals we die graag hebben.
Het laatste derde van The Information klinkt koeler en maakt meer gebruik van elektronische trucjes. "Motorcade" ("The lord will take his motorcade / and drive us into the dirt") grossiert in die typische Godrich-elektronica en had niet misstaan op Thom Yorke’s The Eraser. Buitenbeentje is de afsluiter "The Horrible Fanfare / Landslide / Exoskeleton": een bevreemdende medley van bijna elf minuten die eindigt in een aan Boards Of Canada refererende soundscape waarbij je eerst vredig inslaapt om even later wakker te worden op de operatietafel van een stelletje aliens. Surprise!
Met zijn 77 minuten (overigens een lengte waar iedere stereo naar het einde toe compleet tureluurs van wordt) is The Information niet gespaard gebleven van mindere momenten. Een editor was geen slecht idee geweest. Dit is dus lang geen perfecte plaat en ze haalt slechts af en toe het niveau van Becks meesterwerken uit de jaren ’90, maar na twee mindere albums sterkt deze plaat ons in het geloof dat de boy wonder van weleer nog steeds een aantal klassiekers in zich heeft. Tot dan stellen we ons graag tevreden met The Information.
