Het uit Brooklyn afkomstige Grizzly Bear staat wellicht op de rand van de definitieve doorbraak. Hun debuut, Horn of Plenty, was bijna uitsluitend het werk van frontman Edward Droste en kende een onverwacht cultsucces. Voor het tweede album, Yellow House, ontgroeide Grizzly Bear Drostes slaapkamer en groeide het aan tot een vierkoppige band die melodieuze landschappen van songs weeft.
enola: Hebben jullie al reacties gekregen op het nieuwe album?
Chris Taylor: "Yup, wat we tot nu toe gehoord hebben was eigenlijk allemaal heel positief."
enola: Hebben jullie een vaste routine om nieuwe songs uit te testen? Laten jullie ze aan speciale personen horen?
Taylor: "Niet echt. Tenminste, we hebben er geen vaste routine voor. Meestal is de mening van ons gevieren voldoende en besteden we er verder niet zo veel aandacht aan. Er zijn ook wel een aantal songs bij die we eerst live hebben uitgetest, maar zeker niet allemaal."
Edward Droste: "En natuurlijk heeft mijn moeder eerst alles goedgekeurd." (hilariteit)
enola: Horn of Plenty, het eerste Grizzly Bear-album, klinkt heel wat meer lo-fi en ruwer dan Yellow House. Was dat een bewuste beslissing, of gewoon het gevolg van de beperktere mogelijkheden die jullie toen hadden?
Droste: "Eén van de redenen waarom Horn of Plenty zo lo-fi is, was eenvoudigweg omdat ik niet wist wat ik aan het doen was bij de opnames. Een andere reden waarom de songs op Yellow House zo anders klinken, is omdat we nu met vier zijn en Chris een uitstekende producer en geluidsspecialist is. We hebben natuurlijk ook veel beter opnamemateriaal en ook wel duidelijker ideeën van wat we wilden gaan doen. Met het eerste album zocht ik nog wat mijn weg, zonder dat ik wist wat voor songstructuur ik eigenlijk wilde verkrijgen of hoe ik het zou opnemen. Terwijl nu, met een volledige band, zijn we toch duidelijk vooruit gegaan ten opzichte van Horn of Plenty."
enola: Ik kan me voorstellen dat het schrijven van songs in een vierkoppige band toch wel anders is dan toen je alleen werkte, Edward. Is het nu moeilijker voor jullie om over emotionele, persoonlijke zaken openhartige songs te maken?
Droste: "Toch wel een beetje, ja. Het is nu toch wel anders om songs te schrijven en me er daarna niet vreemd over te voelen. Het eerste album was aanvankelijk een volledig soloproject, dus het deed er niet toe wat anderen van mijn songs vonden. Terwijl nu … ik moet toch toegeven dat ik regelmatig denk: "dat wil ik toch misschien niet met iedereen delen" — uit angst dat de anderen het compleet belachelijk zouden vinden. (denkt even na) Anderzijds vind ik dat niet per se een slechte evolutie. Het is gewoon een nieuwe manier van omgaan met muziek."
Taylor: "Volgens mij gaat dat ook nog veranderen. We leren elkaar nog kennen, moeten nog wat aftasten. Ik denk dat we pas langzamerhand aan het leren zijn hoe we samen songs moeten schrijven. Het componeren is gewoon anders nu we met een volledige band zijn."
enola: De meeste teksten op Yellow House zijn me niet meteen duidelijk — en vaak allesbehalve makkelijk te verstaan. Zit er een bepaald thema of een rode draad in het album?
Daniel Rossen: "Niet meteen. De teksten komen eigenlijk een beetje overal vandaan omdat verschillende personen de songs geschreven hebben. Maar er zit wel een soort gemeenschappelijke muzikale rode draad in, alleen geen gemeenschappelijke tekstuele draad. Dat is misschien ook de reden waarom de teksten zo begraven zitten onder de muziek. We hebben allemaal blijkbaar nogal de neiging om onze teksten te mompelen."
Droste: "Nochtans vind ik wel dat de teksten op het nieuwe album veel beter te verstaan zijn dan op Horn of Plenty. Jullie niet?"
enola: Neen, eigenlijk niet.
Droste: "Nochtans waren de teksten op het eerste album ontzettend begraven. En ik deed niets anders dan mompelen! (denkt na) Maar ze waren misschien wel wat meer gefocust."
Rossen: "Op het eerste album was het uiteindelijk ook maar één stem, terwijl er nu telkens zoveel lagen stemmen op elkaar liggen …"
Droste: "Maar dat was toch ook het geval bij Horn of Plenty? Elke song op die cd had gelaagde stemmen (layered)!"
Taylor: "Ik denk dat de onduidelijkheid op Yellow House versterkt wordt doordat niet de teksten maar wel de melodieën het centrale richtpunt vormen. De emotie achter de teksten speelt wel een rol, maar het is zeker geen lyrics-centered album."
enola: Voor de opnames van het album gingen jullie naar het huis in Boston waar Edward opgroeide. Heeft dat de muziek beïnvloed?
Droste: "Eigenlijk niet, want de songs waren al geschreven vóór we ons in het huis installeerden. Maar wie weet had het op een of andere onbewuste, onrechtstreekse manier wel een invloed op de opnames. Voor mij was het wel interessant om te werken op de plaats waar ik opgegroeid ben — maar ik ben natuurlijk de enige van de groep die daar opgegroeid is."
enola: Waarom eigenlijk de keuze om daarheen te gaan?
Droste: "We wilden onze opnames helemaal zelf doen, maar New York was daarvoor te hectisch en te luid. Dus het huis in Boston was daarvoor gewoon heel handig. Maar daarnaast was het eigenlijk ook een ideale plaats to chill out."
Taylor: "Het is een fantastische plek om aan een plaat te werken. Een heel mooi huis, met een veranda waar we onze cocktailuurtjes hielden en naar de zonsondergang konden kijken …"
Rossen: "En met een schitterende piano!"
enola: Wat is die muzikale draad doorheen het album waar jullie het daarnet over hadden nu eigenlijk?
Taylor: "Toen we aan de opnames van het album begonnen, waren we lang niet gewoon om samen muziek te maken. We moesten nog ontdekken wat we samen konden en niet konden doen. Als we bijvoorbeeld de opnames van augustus in Boston vergelijken met de laatste opnames die we bijna zes maanden later maakten bij het afsluiten van de plaat, valt pas echt op hoezeer we in de loop van het album een lang proces hebben doorlopen. De manier waarop we in het begin werkten ten opzichte van nu is echt totaal anders. Het is bijvoorbeeld opvallend hoe verschillend de laatste vier minuten klinken van "Colorado" (de afsluiter van het album), die pas zes maanden na het eerste deel van de song geschreven werden, ten opzichte van het eerste deel van de song. Terwijl het oorspronkelijk vaak songs waren die ofwel door Ed ofwel door Dan geschreven waren, werd het componeren naar het einde toe veel meer een gemeenschappelijke activiteit. Ik denk dat dit proces van naar elkaar toe groeien en langzaamaan een echte band vormen de belangrijkste muzikale draad is die in het album zit. En ze werd pas tijdens het maken van het album geweven. Volgens mij zijn we pas nu, aan het eind van Yellow House, echt een band geworden die goed samenwerkt en samen muziek maakt."
enola: Een typische song van Grizzly Bear is een complex beestje, met heel wat gelaagde geluiden en langzaam opbouwende landschappen. Hebben jullie nooit eens zin om in een snelle, eenvoudige song kwijt te raken wat op je lever ligt?
Droste: "Ja, absoluut! (denkt na) Ik denk dat we dat misschien wat meer gaan proberen op het volgende album. Het zou wel eens leuk zijn om te kijken wat we op die manier kunnen maken. We houden allemaal wel van een stripped down geluid."
Droste: "Maar het is wel allemaal een stuk moeilijker, denk ik. Als je niets anders hebt dan een stem en gitaar, dan moet je ook wel maken dat die zaken goed zijn. Je kan niets verbergen."
Rossen: "Het is veel moeilijker om op die manier een goede song te maken dan zoals wij het doen. Wij bouwen songs vaak alsmaar op en voegen laag na laag toe. Als er een zwakker stukje in de melodie zit, dan kunnen we dat op de een of andere manier wel wegsteken achter onze opbouw. Maar wanneer je echt eenvoudige songs gaat maken, dan moeten die wel ijzersterk in elkaar zitten. Het is een hele uitdaging, maar ik denk dat we er allemaal naar uitkijken."
Chris Bear: "Het is ook wel zo dat de keuze om een "groot" geluid neer te zetten ook wel als vanzelf kwam voor ons. Het is niet dat we de ruimte in onze songs opvullen met geluid omdat die ruimte beschikbaar is, maar omdat het de manier van uitdrukken is die ons het meest natuurlijk lijkt. De vocale ideeën waarmee Edward of Daniel op de proppen komen, vereisen nu eenmaal vaak verschillende door elkaar lopende harmonieën en zanglijnen. De gelaagde opnames en stemmen horen gewoon bij onze manier van muziek maken. Voor anderen is het dan weer natuurlijker om een veel eenvoudiger geluid te produceren."
enola: Het nummer "Marla" op de nieuwe cd was oorspronkelijk een waltz die door je groottante gecomponeerd werd, Edward. Hoe kwam je erop om deze song te herwerken?
Droste: "We vonden het gewoon een mooi stuk muziek en beslisten dat we er iets mee wilden aanvangen. Het was leuk om die oude song in dat familiehuis op te kunnen nemen — het had wel iets speciaals. En Final Fantasy heeft er de strings voor gedaan, dus het was wel een interessant nummer om te maken."
enola: Hebben jullie het gevoel dat Grizzly Bear bij een bepaalde muzikale groep of beweging hoort? Jullie worden weleens ondergebracht onder de noemer "freakfolk", maar toch lijkt jullie muziek daar enigszins buiten te staan.
Taylor: "Daar denken we eigenlijk niet al te vaak aan. Het enige waar we wel mee bezig zijn is dat we zeker géén deel willen uitmaken van de freakfolk scene. (lacht) We zien onszelf niet echt als een onderdeel van een bepaalde muzikale groep of stroming".
Rossen: "Tegenwoordig is het precies alsof je bij een bepaalde community moet horen om in het rijtje te passen. Het is eigenlijk vreemd … neem nu die hele scene rond Devendra Banhart: al die muzikanten daarin zijn ook écht vrienden van elkaar en trekken steeds samen op."
Droste: "Terwijl wij er niet bij horen, wij zijn geen deel van de groep. We zijn verstotelingen!"
Bear: "We zijn niet eens verstoten, we zijn er zelfs nooit bij geweest."
Daniel Rossen: "We hebben wel samen gespeeld met een aantal van die groepen, zoals Castanets en Akron/Family, maar daar houdt het op. We trekken er niet mee op of zo."
Droste: "Hoewel, die man van Akron/Family schenkt mijn koffie in. Hij werkt in mijn coffee shop."
Taylor: "En ik schenk Devendra’s koffie in."
Droste: "Misschien zijn we gewoon deel van de koffie-community. Onze enige band met de freakfolkers is koffie!"
enola: Hoe moeilijk is het om jullie muziek om te zetten naar een live performance? Afgaand op de albums lijkt het alvast geen makkelijke opgave.
Droste: "Voor een aantal songs hadden we al op voorhand uitgewerkt hoe we ze live zouden kunnen brengen, maar voor de meeste songs niet."
Taylor: "Er staan op Yellow House drie songs die al min of meer live uitgewerkt waren: "Knife", "Lullabye" en "On a Neck". Die drie klinken dan ook nogal gelijkaardig. En ook de laatste vier minuten van "Colorado", die we eigenlijk pas op het allerlaatste moment hebben opgenomen, zijn opgenomen zoals we het live wilden brengen. Bij alle andere songs hebben we ons pas achteraf de vraag gesteld hoe we ze live konden brengen. Meestal worden ze daarvoor door Dan tot heel nieuwe arrangementen verwerkt."
Rossen: "Het komt er ook wel vaak op neer dat we de songs gewoon een stuk luider maken, en dat is het dan. Speel om het even welk van onze nummers gewoon verschillende keren luider en het is plots een rocksong. Enfin, het is ook wel vaak complexer dan dat hoor. Er zijn songs bij die we eigenlijk volledig herschreven hebben. Eigenlijk vinden we het gewoon leuk om voortdurend ons eigen materiaal te herwerken en te herschrijven. Kwestie van alles vers te houden."
Bear: "Het is ook gewoon leuk om in een live show andere dingen te kunnen brengen dan wat er op het album staat. Als luisteraar heb je er toch veel meer aan als bij een optreden niet alles exact hetzelfde klinkt als op het album, denk ik. Het is leuk als je bepaalde delen herkent, terwijl andere stukken toch nieuw en onverwacht zijn."
Beluister een track uit het nieuwe The Yellow House op de myspace van goddeau
