Larry Clark, de man die zijn volk liet kennismaken met de ‘echte’
Amerikaanse jeugd (althans, dat wil hij toch denken), is terug van
weggeweest om ons alweer een ongezouten tranche de vie te laten
zien uit het leven van een jonge generatie. ‘Kids’ betekende zijn
doorbraak en is sinds zijn release evenzeer gehaat als gewaardeerd
omwille van zijn
oprechte-exploitatieve-eenzijdige-amorele-realistische
afschildering van de kids in America. Een film die meningen en
discussies loswekt. Goed of slecht, belangrijk of pretentieus,
‘Kids’ heeft zijn impact gehad en Larry Clark hield er een licht
ontvlambare reputatie aan over die hij verderzette met ‘Bully’ en
‘Ken Park’, die op een manier nog
extremer waren dan zijn controversiële debuutfilm. Met ‘Wassup
Rockers’ maakt Clark van zijn latino-jongeren dan wel een iets
minder verloederd gespuis dat alleen maar denkt aan sperma spuiten,
maagden vullen en drugs snuiven, maar het blijft een karikaturale
en simplistische bedoening die nog maar eens bewijst dat nihilist
Clark weinig zinnigs heeft te vertellen over zijn geliefkoosde
onderwerp.
South Cental, Los Angeles. Een groep Latijns-Amerikaanse jongeren
zeggen een dikke ‘fuck you’ aan de heersende hiphopcultuur (te
herkennen aan de parachutebroeken en het ‘bling bling’ overschot
uit Mr. T’s persoonlijke collectie) en kiest voor strakke jeans,
skateboarden en migraine-inducerende rockmuziek. Om het
gewelddadige ghetto even te ontsnappen trekken ze met hun
skateboards naar de poepsjieke buurt van Beverly Hills. Wat begint
als een onschuldig pleziertochtje (een beetje met de voeten
rammelen van een racistische flik en wat prutsen met de lokale
rijkeluisgrietjes, respect gasten!) verandert al snel in een
levensgevaarlijke en bizarre tocht om terug thuis te geraken.
Al vanaf de eerste scène begon ‘Wassup Rockers’ me te irriteren.
Als introductie laat Clark zijn hoofdpersonage, Jonathan, wat
lullen over zichzelf en zijn vrienden, en filmt het ventje vanuit
twee verschillende camerastandpunten die hij dan in split-screen
tegelijkertijd laat afspelen. De bedoeling hierachter? Geen enkele,
maar als het er pseudo-kunstzinnig uitziet zal ongeveer de helft
van het publiek zich laten wijsmaken dat het kunst is. De mensen
die er commentaar op hebben, die snappen er gewoon niks van en
moeten maar bij hun commerciële crap blijven – op die manier kan
Clark z’n hele oeuvre verdedigen. Het is echter niets meer dan een
goedkoop en overbodig truukje dat ervoor zorgde dat ik al met m’n
ogen zat te rollen nog voor we goed en wel vertrokken zijn. Goed
bezig, Larry!
Gelukkig houdt Clark de opzichtige arty farty-streken voor de rest
van de film voor zich en krijgen we een grotendeels inspiratieloos
en repititief narratief verloop zoals we dat van hem gewend zijn.
‘Wassup Rockers’ valt uiteen in twee delen, die allebei even weinig
indruk maken. Tijdens de eerste helft krijgen we het
documentaire-gedeelte te zien. We volgen de latino-jongeren met hun
dagdagelijkse en vooral saaie belevenissen: ze hebben het lastig om
op te staan voor school, ze skaten rond op straat, hangen in de
zetel, zitten een beetje te zeveren over seks, enfin, allemaal
zaken die nauwelijks de moeite zijn om te vertellen. Vervolgens
trekken de gastjes naar Beverly Hills en beseft Clark dat hij toch
zijn fantasie zal moeten gebruiken om die mannen iets om handen te
geven. Het wordt minder saai, maar Clark gaat er zo ver over met de
absurde en bespottelijke gebeurtenissen dat elke geloofwaardigheid
compleet overboord gaat. En dat hij zijn boodschap even subtiel
uitsmeert als de kraagreclame van Jean-Marie Pfaff helpt ook niet
echt.
Laat ik u even een voorsmaakje geven van wat die skater boys zo
allemaal meemaken op die wel heel ongelukkige dag. Dat ze een
(slecht acterende) flik tegenkomen die hen lastigvalt, daar kon ik
nog inkomen. Maar wat er gebeurt wanneer ze over een muurtje
klauteren en op een trendy feestje terechtkomen is al heel wat
moeilijker om te slikken. De gastheer merkt ze op en begint
onmiddellijk te geilen op één van de punkrockers. Omstaanders
bekijken hun kleding en stijl en knikken goedkeurend – die gastjes
zijn ‘in’, meer zelfs, ze konden de Mexicaanse Ramones zijn! Er
gebeurt nog meer bullshit op dat feestje, maar het zou toch een
klein beetje zonde zijn moest ik alles uit de doeken doen,
nietwaar? Wat verderop in het verhaal gaat het nog veel erger de
mist in. Zo komen ze tegen de avond terecht bij het een verlepte
dronken chi-chi madam (die al even sterk staat te acteren als een
zatte Jacky Lafon), die er niets beters op vindt dan één van die
jonge rockertjes naar binnen te sleuren en hem persoonlijk te
trakteren op een schuimige wasbeurt. Waarom niet onmiddellijk een
potje decadente seks, Larry? Je kan dat zo goed brengen!
Eigenlijk is het bijna de moeite niet om over de thematiek te
beginnen, aangezien Clark ze met evenveel zorg behandelt als zijn
camerawerk (zie hem een close-up maken van een tepel met haar op,
mooi hoor). Niet-blanke jongeren uit het ghetto die scheef worden
bekeken en met vooroordelen te kampen krijgen in de rijke buurten
van Beverly Hills? Ga weg! Clark doet nergens moeite om de
thematiek uit te werken, laat staat te nuanceren. Er zit waarheid
in, maar het is zo lomp, oppervlakkig en infantiel gebracht dat het
bijna beledigend overkomt. En over de rebelse identiteit van die
punkrockers komen we nog minder te weten. We zien ze één keer
repeteren met hun bandje, en voor de rest wordt de punkrock enkel
gebruikt als montagemuziek wanneer ze van de ene onnozele sketch
naar de andere skaten. Clark zwiert en slingert met een moker in
het rond om zijn punt te maken, maar het is allemaal verloren
moeite. Een aflevering van ‘F.C. De Kampioenen’ waar een
Afrikaantje op bezoek komt behandelt racisme en discriminatie met
meer subtiliteit en intelligentie dan wat Clark probeert te
verwezenlijken.
‘Wassup Rockers’ is niet zo verwerpelijk of zelfingenomen als
Clark’s vorige exploten en de amateur-cast is sympathiek en
overtuigend. Jammer dat het allemaal schandelijk ondermijnd wordt
door de onkunde van Clark om een samenhangend, boeiend en
genunaceerd portret te brengen. Wassup Rockers? Bitter weinig,
eerlijk gezegd.
