Wat zouden de Gentse Feesten zijn zonder gratis optredens? Terwijl de binnenstad zich vergaapt aan het zoveelste coverbandje en elders jong talent voor de leeuwen gegooid wordt, blijft Boomtown eigenzinnig programmeren, met vandaag het Canadese Bell Orchestre op het menu.
Het debuut Recording A Tape The Colour Of The Night liet zich niet zomaar kennen en riep vooral de vraag op hoe Bell Orchestre het live zou weten over te brengen. "Niet echt denderend", leek de algemene teneur te zijn na een rampzalige doortocht op Dour. Maar de groep geeft het in Gent zelf ootmoedig toe: ze hebben iets goed te maken en dat doen ze dan ook met verve.
De groep is duidelijk in zijn element en bespeelt het publiek zoals het zijn instrumenten bespeelt: meesterlijk. Ja, Gent is een mooie stad en ja, het klinkt goedkoop om dat even van op het podium te vertellen. Tersluiks ook even vermelden dat je cd’s verkoopt, mag dan wel een beetje fout zijn maar als je zelf gewoon toegeeft dat je even schaamteloos reclame maakt, dan wordt het weer met de mantel der liefde bedekt. Die Canadezen hebben duidelijk een niet te onderschatten koopmansgeest.
Klinken de nummers op het album als een variatie op eenzelfde thema, dan is dat live niet anders. Er wordt afwisselend geput uit nummers van het debuut en andere songs, maar bovenal wordt een sfeer gecreëerd waarbij de viool en de blazers prominent mogen zijn. Natuurlijk klinkt een opwindend "Les lumières pt 2" strak en opgejaagd, zoals het hoort dus, en ook "Throw It On A Fire" mag — inclusief handgeklap — van jetje geven.
De kritieken die bij hun eerdere shows al vielen blijken ook deze keer echter niet onterecht. Die kige witte ensembles zijn een zaak voor de modepolitie, daar hoeft verder niemand over te struikelen, maar dat er toch wat schwung ontbreekt in de set is een terechte opmerking. Want, zoals we al zeiden, de nummers zijn een variatie op hetzelfde thema en dat thema is niet boeiend genoeg om een set lang de spanning erin te houden. Af en toe zakt het hele optreden dan ook in elkaar en wordt pijnlijk duidelijk hoe moeilijk de groep het heeft zich los te wrikken van het dansensemble waaruit het ontstaan is.
De songs vormen te veel een "aanvulling op" om op zichzelf te kunnen staan. Bell Orchestre is dan ook een arty farty-groep; zelfs al tonen de muzikanten totaal geen pretentie op het podium, de songs barsten ervan. De melodielijnen en ritmes zijn ondergeschikt aan sferen die iets te veel op elkaar lijken om echt interessant te zijn. Het publiek gaat er echter volledig in op en waant zich in een cultuurtempel waar voor één keer wel voor het podium gedanst mag worden. Het geeft aan de Canadezen de input die hen naar een hoger niveau tilt.
Een groots optreden was dit niet, daarvoor is de spanningsopbouw te vaak zoek, maar de negatieve kritieken die de groep de laatste tijd te slikken kreeg, zijn onterecht. Wie Recording A Tape The Colour Of The Night kent, weet waar hij zich aan mag verwachten. Hier horen we een groep die de nummers live uitstekend weet te vertalen, maar er geen meerwaarde aan biedt. Misschien knelt daar wel het schoentje.
