Op de website van het ‘gezaghebbende’ weekblad New Musical Express
staat een foto van een paar jaar oud, waarop twee setjes met
een pagekopje te zien zijn die met knikkende knieën toenadering
zoeken tot ene Noel Gallagher, ‘brein’ van het op dat moment
ontiegelijk succesvolle Don’t
Believe the Truth. Een erg inspirerende ontmoeting, blijkbaar,
want anno 2006 hebben Dirk en Donny Tourette (zo schijnen ze echt
te heten, we verzinnen dit niet!) zelf hun eigen groepje opgericht
en willen ze het commerciële succes van de Gallaghers evenaren, en
dat met een grote bek, een (ongewild) hilarisch imago en een
krakkemikkige mélange van punk (vooral de Sex Pistols dienden
hierbij als rolmodel) en de glamhardrock van – godbetert – Guns n’
Roses…
Een goeie maand geleden werden Donny (zang), Dirk (gitaar) en hun
trawanten (leadgitarist The Rev, bassist Brunette en drummer Snell)
in de Botanique verwacht, maar dat concert (en de rest van de
Europese tour) werd te elfder uur afgelast. Hadden de broertjes nog
nooit gevaren of gevlogen en raakten ze het Kanaal niet over? Was
de voorverkoop zo teleurstellend? Was de haarlak op? Of hadden de
jochies huisarrest gekregen nadat ze – weer eens – een bezopen
hooligan in elkaar hadden geramd?
Op dat ogenblik vonden we het best jammer dat het concert niet
plaatsvond, want we waren er best nieuwsgierig naar of het
platgehypete vijftal werkelijk zo’n pletwals is als de Engelse pers
ons wilde doen geloven.
We weten nog altijd niet waarom de band haar tournee afgelastte, en
eerlijk gezegd hoeven we het niet meer te weten. Een paar dagen
nadat het concert had moeten plaatsvinden, vonden we ‘Blood, Sweat
& Towers’ in onze bus, het langverwachte debuut van Towers of
London, en hadden we begrepen dat dit niet meteen de next big
thing ging zijn ten huize de Baerdemaecker d’Overyse. Dat ze er
willen bijlopen als de jonge broertjes van Mötley Crue, tot daar
aan toe, voor de toekomst zou ik hen toch willen aanraden wat
minder tijd door te brengen vóór de spiegel maar iets meer (echt,
veel hoeft het echt niet te zijn) aandacht te besteden aan hun
songs. The Darkness maakt school, met andere woorden, al is het bij
die groep nog steeds niet voor de volle honderd procent duidelijk
of ze het nu echt menen of niet.
De stripfiguren van Towers of London zijn wel erg zeker van hun
stuk. Ze beschouwen zichzelf als de uitvinders van het warm water
en hebben allerminst begrip voor wie niet voor hen op de knieën
gaat. Mensen die Towers of London niet ‘diggen’ zijn dan ook oude
zakken die ooit zelf in een allesbehalve succesvol groepje zaten en
alleen maar stikjaloers zijn. Dat van die oude zakken gaat
toevallig ook voor mij op, maar wanneer het echt zo was dat ik niet
kan verdragen dat jonge groepjes succesvol zijn, dan had ik wel een
andere hobby gekozen.
Een keer of twaalf hebben we deze plaat helemaal uitgezeten, en
telkens hoopten we tussen de dertien tracks die ene verborgen parel
op te diepen die ‘Blood, Sweat & Towers’ toch nog enigszins de
moeite maakt. Tevergeefs, zelfs met de hulp van commandant Alain
Remue van de Cel Verdwijningen zou het ons niet gelukt zijn. Towers
of London klinken als belegen Bon Jovi, ongeïnspireerde L.A. Guns,
de Alice Cooper van ‘Poison’, de Studio 100-versie van Ugly Kid Joe
of een ongevaarlijke versie van Nailpin. We hadden het nochtans
kunnen weten, want de cd begint zoals zoveel ‘en dat we stoere
jongens zijn’-platen met een (geeuw) alarmsirene.
Enkele fraaie flarden van leuke songs en een paar veelbelovende
intro’s die uiteindelijk slechts gevolgd worden door het muzikale
equivalent van een platgereden oliebol, verder komen onze helden
niet. En dan hebben we het nog niet gehad over de teksten, die van
zo’n ondraaglijke lichtheid zijn dat je ze best met een touwtje bij
de hand houdt voor ze opstijgen, het ijle zwerk in.
Anderhalf op 5, oftewel 3 op 10. Wedden dat ze enkele jaren
geleden, met hetzelfde resultaat op hun schoolrapport, trots hun
vettigste Beavis & Butthead-lachje bovenhaalden? Neerhalen, die
bordkartonnen torentjes, und schnell! Met een papieren
vliegertje is dit zo gepiept!
