Zelfs de meest volhardende indiekid met bles en streepjestrui heeft ooit wel eens luidkeels "aargh" gepiept op een volledig foute metalplaat. Hell, we verwedden er onze Iron Maiden-albums om dat velen onder de obligate Sigur Ros-longsleeves en vintage onderbroeken nog ergens een Linkin Park-sweater liggen hebben.
Voor hen die hun schijn van hipheid niet willen opgeven en toch snakken naar een potje rauwe rock-’n-roll, is er nu Serena Maneesh, afkomstig uit Noorwegen, het land waar stoere vikings bij fluitspelende elfjes het instrument op onaangename plaatsen rammen, hen zo tot een gedwongen carrière bij de Wiener Sängerknaben veroordelend. Er is echter godbetert een Eurovisie Songfestival nodig geweest om het grote publiek te laten beseffen dat ook op muzikaal vlak het hoge noorden meer te bieden heeft dan engelenstemmen.
Serena Maneesh is een voorbeeld van een degelijk muzikaal exportproduct uit Scandinavië, dat zonder afbreuk te doen aan de Noorse ijlheid toch vrij stevig uit de hoek komt. We hebben er eigenlijk geen idee van hoe we de muziek van de Noren moeten omschrijven, maar omdat dat ons in het verleden ook nooit tegengehouden heeft, doen we toch maar een poging. Met wat goede wil kan je dit garage postrock met een fikse dosis noise noemen. Harder proberen, zegt u? Oké, wat dan gedacht van een urenlange orgie met My Bloody Valentine, 65 Days Of Static en The Strokes, die resulteert in de geboorte van een monsterachtig creatuur met een vastgeroeste distortionknop en een heel eigen karakter, ondanks de merkbare gelaatstrekken van de voorouders. Ziedaar Serena Maneesh.
Het muzikale voortbrengsel van dit schepsel is even bizar als intrigerend. De altijd vervormde gitaren voorspellen een belofte van grootse uitbarstingen die er uiteindelijk haast nooit blijken te komen. De schaarse vocalen blijken in een soort Engels gezongen te zijn, dat wat ons betreft evengoed kon geïdentificeerd worden als oud-Keltisch. Woord voor woord onverstaanbaar. Het woord "gezongen" op zich is trouwens al een verkeerde formulering. Soms is het gefluister, af en toe een ingehouden gekrijs, maar zingen is het nooit helemaal. En om dat alles af te maken, zijn er de dreigend eentonige ritmepatronen die de duistere sfeerschepping tot het uiterste drijven.
Serena Maneesh neemt het muziek maken duidelijk au sérieux, dat blijkt uit de aandacht die besteed is aan de opbouw van het album. Zo is openingsnummer "Drain Cosmetics" een verslavende teaser, voorbode van meer zalig onheil. De band bouwt vervolgens nummer na nummer de spanning op om uiteindelijk volledig loos te gaan in het psychotische "Beehiver II". Het album is dan zowat halverwege, tijd voor een rustpunt dus. Dat komt er met het meest ingetogen nummer op de plaat, "Her Name Is Suicide", dat zich aan de schaduwzijde van Primal Scream bevindt.
Met de adempauze achter de rug schakelt Serena Maneesh daarna weer over op de hoogste versnelling met "Sapphire Eyes" om nauwelijks nog af te remmen tot het slotnummer "Your Blood In Mine", een twaalf minuten durende serenade van pure hysterie, angstaanvallen en destructieve energie. Alleen tijdens de laatste twee minuten van de plaat lijkt de storm eindelijk uitgewoed en kan de schade worden overschouwd.
Serena Maneesh begraaft met dit titelloze album zijn klauwen diep in je huid om die genadeloos en ruw open te rijten, terwijl je van elk moment intens geniet. Serena Maneesh is pijnlijk sterven met de glimlach. En ook de hipsters met de indiebles die Black Beauty jaloers zou maken, kunnen dit album zonder gêne in het cd-rek plaatsen. En zeg nu zelf, in een wereld waar imago alles is, betekent dat heel wat.
