Ooit wilden ze de luidste band ter wereld zijn, maar toen leerden ze ook rustiger oorden verkennen. Met het nieuwe Mr. Beast onder de arm mag u op Werchter niettemin toch een hoop volume verwachten van het altijd even oorvriendelijke Mogwai. "We maken gewoon graag puur lawaai", zegt frontman Stuart Braithwaite.
Backstage in de Ancienne Belgique vlijt Braithwaite zich een beetje verveeld in een zetel. Dat hij niet veel tijd heeft, maar vooruit. Geen nood, met een zangerig Schots accent zal de man onze vele vragen allemaal beantwoorden, zij het dat hij daar niet altijd veel woorden voor nodig heeft. En zoals het hoort bij een interview, begint alles met die nieuwe plaat, waarover kersvers manager Alan McGee (voormalig baas van Creation Records en ontdekker van My Bloody Valentine en Oasis) vooraf al wist te toeteren dat hij beter was dan Loveless van My Bloody Valentine.
Of dat de groep niet zenuwachtig maakte? Zo kennen we Mogwai niet. "Ik vond het vooral grappig, om eerlijk te zijn", zegt Braithwaite droogjes. "Het was goed, hij wist er aandacht mee te genereren. Alan is een goeie gast, we zijn allemaal gek op hem." Veroorzaakte het dan geen stress bij de groep? "Ach, we zetten onszelf sowieso altijd onder druk als we opnemen. En dan nog: toen Alan dat zei, had hij nog niet eens vier songs gehoord." (schatert).
Maar dus: hoe goed is Mr. Beast vergeleken met dat legendarische Loveless? "Geen idee", stelt Braithwaite: "Het is een compleet andere plaat door een volledig andere groep. Alleen Alan kan die twee zo vergelijken. Net als Loveless is die van ons echter een goeie plaat."
enola: Bij de release van Happy Songs For Happy People zei Martin (Bulloch, drummer) dat de rustige teneur van die plaat te wijten was aan het feit dat Barry (Burns, gitaar/piano/computer) volwaardig lid van de band werd. Op Mr. Beast mag het terug scheuren. Wie heeft het laken deze keer naar zich toegetrokken?
Braithwaite: "Niemand specifiek. De hele band had het gevoel dat er opnieuw wat luidere songs mochten komen, dat was de enige doelstelling bij het maken van Mr. Beast. Dat, en opnieuw een goeie plaat maken. Het kan dat "Glasgow Mega Snake" een nogal klassieke rockstructuur heeft: we wilden een song die vanaf het begin luid was, en toen we daarmee klaar waren, bleek het zo te klinken. Meer is het niet."
"Het is niet dat Happy Songs te stil was of niet leuk om live te spelen. Het is gewoon nog fijner om luid te spelen, en een paar nieuwe songs die meer de harde kant opgingen, konden we wel gebruiken. We zijn inderdaad een paar jaar oorverdovend luid geweest, en dat is er wat van af nu. Maar het is niet veel verminderd. Om eerlijk te zijn: ik denk niet dat we zoveel verantwoordelijkheidszin hebben, dat we nu plots aan het gehoor van het publiek gaan denken."
enola: Producer was deze keer Tony Doogan. Wat bracht hij jullie geluid bij?
Braithwaite: "We hebben hoofdzakelijk met Tony gewerkt omdat hij de Castle Of Doomstudio samen met ons heeft gekocht. Hij deed ons goed spelen en zorgde voor een goed geluid, dus we zijn wel tevreden over zijn werk."
enola: Met Steve Albini nam je de geweldige e.p. My Father My King op. Heb je nooit overwogen een heel album met hem op te nemen?
Braithwaite: "Op een bepaald moment hebben we erg met dat idee gespeeld, maar dan zouden we vrijwel live moeten opnemen. Op dit moment prutsen we te graag in de studio en dat is Steves ding niet. Als we ooit een album live willen opnemen, is hij echter de geknipte man. Definitely. ’t Is een goeie en erg grappige gast."
enola: Jullie e.p.’s bevatten wel vaker van jullie beste materiaal, maar nu is het al even geleden dat er nog één werd gereleased. Zullen er nog komen?
Braithwaite: "Nu we onze eigen studio hebben, moet het mogelijk zijn om er een paar dagen te gaan bivakkeren en met iets buiten te komen. Het is altijd boeiend te zien wat er gebeurt als je binnengaat en maar een paar dagen hebt om met iets nieuws te komen. Dat wil ik gerust opnieuw doen. Het probleem is dat een e.p. voor geen meter verkoopt (schatert). Je moet ’t doen dus voor de hardcore geeks die zo’n dingen kopen."
enola: Vorig jaar brachten jullie Government Commissions (BBC-sessions 1996-2003) uit met heel wat werk uit Peelsessies. Vuller of eerbetoon?
Braithwaite: "Om eerlijk te zijn was het inderdaad een vuller. Ons label wilde dat we iets uitbrachten, en we wisten dat we heel wat opnames hadden liggen waarvan er een aantal best goed waren. Dat John Peel net gestorven was toen de plaat uitkwam, was toeval. Ze was toen eigenlijk al klaar. Maar je mag die plaat gerust als eerbetoon aan hem zien want Peel is wel degelijk erg belangrijk geweest voor de groep. Hij was een fan."
"We hebben heel wat sessies gedaan voor hem en hem best een aantal keer ontmoet. Het was this funny old guy die de hele tijd geweldige verhalen vertelde. Hij is geen namedropper, maar hij heeft ongeveer iedereen ontmoet, dus hij had over iedereen wel een geweldig verhaal. ’t Was een lieve man, wat bijna ongelofelijk is, en hij was nog steeds enorm enthousiast over muziek."
enola: In 1997 zag ik jullie in STUK in Leuven voor het eerst op het vasteland spelen. Ondertussen zijn jullie een instituut geworden dat tien jaar bestaat. Hoe zou je de Stuart van toen met die van nu vergelijken?
Braithwaite: "Minder haar en meer technisch materiaal, dat zal zo wat de essentie geworden zijn. Rustiger geworden? Yeah, dat ook wel. Ik herinner me van die avond in Leuven vooral dat ik erg dronken was. We waren jong en er was veel gratis bier, dus… Ik was toen echt wel compleet misselijk. Dat gebeurt me toch niet zo vaak meer nu. Misschien kan ik nu beter drinken." (lacht)
"We hadden zeker niet verwacht tien jaar later zo’n carrière te hebben. Ik denk zelfs niet dat we er over nadachten hoe lang het kon duren. Het ging ons altijd om de verrassingen. Een album kunnen maken was dat al. Ooit wilden we de luidste band ter wereld zijn. Geen idee hoe, maar dat was het doel. Waarschijnlijk zijn we dat ondertussen al niet meer. Misschien zijn we dat zelfs vanavond al niet. Wolf Eyes is behoorlijk luid."
enola: Het was lang geleden, maar onlangs was het weer zover. Een of ander onbetekenend groepje had jullie op zijn website gedist, meteen volgde op jullie site een antwoord. Is dat de Schotse vechtersmentaliteit, dat antagonisme?
Braithwaite: "Ach, dat zal Barry wel geweest zijn. Hij zal zich verveeld hebben, wat gesurft hebben, en de nood gevoeld hebben om daar op te antwoorden. Ach, die reputatie altijd ruzie met andere bands te zoeken, dat is iets van vroeger. Toen waren we jonger en interviews geven is nu eenmaal vervelend, dus begonnen we maar op andere groepen in te hakken."
enola: Is het iets typisch Brits? Hier mag je als journalist nog zo je best doen, je kan een Vlaamse groep geen onvertogen woord over een andere band ontlokken.
Braithwaite: "Echt? (lacht) Ach, om eerlijk te zijn: veel van die Britse groepen die van die uitspraken doen zijn dronken als ze geïnterviewd worden en slaan dan een hoop onzin uit. Wij geven ook geweldige interviews als we zat zijn, net omdat we zo beginnen te zeveren. Het werd wat vervelend, vooral omdat we altijd maar over vorige incidenten moesten praten."
enola: Je moet me nog één ding verklaren voor je gaat: toen ik gisteren bij de research "X-mass Steps" nog eens speelde op mijn koptelefoon, schrok ik me rot door een geluid tijdens de outro. Wat was dat in godsnaam?
Braithwaite: (met zichtbaar genoegen) "Gewoon, de tape die even terug wordt getrokken (imiteert het geluid). Pure baldadigheid."
enola: Geen woord dat Mogwai vreemd is.
Braithwaite: "Absoluut!" (lacht)
Mogwai speelt op vrijdag 30 juni om 18u15. op Rock Werchter. goddeau mag 5 vinyls weggeven van "Friend Of The Night" van Mogwai met de exclusieve b-kant "Fresh Crown". Mail naar win@goddeau.com met duidelijke vermelding "nachtschade" in het subject en je hoort of je bij de gelukkigen bent.
