U heeft het vast al eens gezien, van die nichten op jaren die hilarisch theatraal aan het kibbelen zijn. Toch kunt u dergelijk flamboyant gedrag maar beter niet onderschatten, want diep in hun carrière leveren Pet Shop Boys eindelijk nog eens een vitaal album af.
Ze waren zo’n beetje de laatste overlevers van het yuppendom uit de jaren tachtig. Wham, Duran Duran, Spandau Ballet en Yazzoo behoren allemaal tot een lang vervlogen verleden, maar Pet Shop Boys bleven koppig om de paar jaar een plaat afleveren. In de jaren negentig trokken ze zelfs voor het eerst op tournee.
Toch dateert de laatste echte hit van de dierenwinkeluitbaters alweer van begin jaren negentig toen "Go West" heel wat heteroseksuele jongeren een beetje beschaamd naar de jukebox deed sluipen. Met Fundamental keert voor het eerst in lange tijd het gevoel weer dat er deze keer opnieuw een hit in kan zitten. Geen wonder misschien, aangezien met Trevor Horn dé succesproducer van de yuppie-eighties achter de knoppen zat.
Geheide hitkandidaat is in de eerste plaats afsluiter "Integral": op een strakke synthbeat vliegt dit nummer vooruit en krijgt het af en toe een fikse zwier van een excellerend refrein. Het is alleen de Pet Shop Boys gegeven in zo’n discotheekdreun een politiek thema aan te snijden: de fel gecontesteerde invoering van de identiteitskaart in het Verenigd Koninkrijk.
Muzikaal mag het nummer dan wat verloren achter Fundamental hangen, als betrof het een bijgedachte, thematisch kleurt dit binnen de lijntjes. Dit is geen Living With War, maar het nieuws heeft Neil Tennant toch niet buiten kunnen houden. Die andere (ondertussen wel gerateerde) hitkandidaat "I’m With Stupid" is bijvoorbeeld een ronduit vlijmscherp portret van de zelfdestructieve relatie van Blair met George W..
Muzikaal is die single net zo goed een heerlijke dansvloerstamper, perfecte elektronische popmuziek die de hoogdagen van het duo oproept. Ook "M.I.N.I.M.A.L." houdt het tempo hoog, net als het iets meer doorsnee "The Sodom And Gomorrah Show" waarin de oppervlakkigheid van het huidige televisienieuws over de hekel wordt gehaald. Dit is vintage-Pet Shop Boys.
Tennant en Chris Lowe hebben op Fundamental niets veranderd aan hun formule, maar het zit voor één keer opnieuw volledig juist. Ook zo bij de prachtige ballad "Numb" die "King’s Cross" van op Actually wel eens naar de kroon zou kunnen steken als Pet Shop Boys’ finest slow moment. Lowe’s brede orkestrale arrangement flirt met de grens naar over the top, maar houdt zich in net voor de fatale stap te ver. Dat is immers altijd de sterkte geweest van dit duo: erover gaan, of net niet, maar altijd op de juiste manier.
Het lijkt er meer en meer op dat de chaotische politieke tijden in de Verenigde Staten en Groot-Brittannië een aantal artiesten een ferme boost heeft gegeven. Pet Shop Boys sluiten zich met dit Fundamental aan bij het rijtje Green Day, Patti Smith en Neil Young. Happy people have no stories, luidt het gezegde, dat is misschien wat sterk uitgedrukt. Wat echter wel lijkt te gelden is dat verontwaardigde mensen betere songs schrijven. Dit is wel degelijk Pet Shop Boys’ beste plaat in jaren. Marktrock wordt voor één keer tóf!
