Stel je voor dat het bij de Gallaghers was gebeurd: Liam die even
niet goed uit zijn wenkbrauwen kijkt en een tape zoek maakt met
daarop een honderdtal ideetjes, halve en hele songs die broerlief
Noël bij elkaar pende voor de nieuwe Oasis-plaat, we mogen er niet
aan dénken! Gelukkig zijn de broertjes Greg en Aaron Gilbert,
spilfiguren van Delays, veel zachtaardiger van aard. Toen bleek dat
Aaron het schijfje met de honderdtal nieuwe songs van Greg was
kwijtgespeeld, is deze laatste niet op zoek gegaan naar de
dichtstbijzijnde doe-het-zelfzaak om een bijl te kopen of gaan
klikken bij mama of papa, nee, hij heeft zijn broertje even
terzijde genomen en hem vriendelijk gevraagd of hij voor de nieuwe
plaat – de opvolger van het succesvolle debuut Faded Seaside Glamour – een handje wilde
toesteken bij het uitschrijven van nieuwe liedjes. (Anders zou hij
wel eens kunnen verklappen waar die vunzige boekjes ergens verstopt
zitten!)
Vorig jaar deed onze dierbare collega Wannes in zijn bespreking van
de laatste Sven Van Hees het
fenomeen ‘synesthesie’ uit de doeken. Volgens Van Dale gaat het om
een verbinding van twee begrippen uit verschillende zintuigsferen,
bijvoorbeeld: kleuren zien bij het horen van muziek. Lulkoek, denkt
u? Luister dan maar eens naar – what’s in a name? – ‘You See
Colours’, het tweede plaatje van Delays. Daar waar het kleuren- en
smakenpalet van het gros van de bands van vandaag zich beperkt tot
wit/zwart en bitter/zuur, is dit album het muzikale equivalent van
een snoepwinkel vol toverbollen, kauwgum, lolly’s, babelutten en
ander suikergoed. Een sprong voorwaarts na ‘Faded Seaside Glamour’,
een plaatje dat wel wilde klinken als een verfijnde
delicatessenzaak maar met – nogmaals, what’s in a name? – te veel
‘marchandise in de vitrine’ die de houdbaarheidsdatum was
gepasseerd en een beetje begon te ‘rieken’.
Edoch, over ‘You See Colours’ zult u ons weinig of niet horen
klagen. Greg Gilbert is en blijft natuurlijk in alle opzichten de
‘main man’: hij zingt nog steeds als één van die geslachtsloze,
rondfladderende wezens die wel eens figureren in bijbelverhalen,
maar wat deze cd extra cachet geeft zijn de aanstekelijke
baslijntjes van Colin Fox, de (functionele) synths van Aaron
Gilbert en de stemmetjes die als plasjes waterverf door elkaar
vloeien. Nooit te zwaar op de hand dus, en als uw tanden niet aan
elkaar plakken en u een knellende spijkerbroek draagt (liefs drie,
vier maten te klein) kunt u deze deuntjes met gemak
meezingen!
Erg verscheiden is het assortiment snoepgoed dat Huis Delays
aanbiedt nog steeds niet (verwacht hier dan ook geen
duizelingwekkende mix van stijlen en genres): zonnige en zoete
melodieën zoals die al enkele decennia komen overgewaaid van de
Amerikaanse westkust, vermengd met luchtige jaren ’80 elektropop en
licht verteerbare jaren ’90-Britpop. Beach Boys meet A-Ha meets
Lighning Seeds, of The Byrds meet OMD meets The Magic Numbers, of Cocteau Twins meet
Manic Street Preachers meet Keane. Vaak balanceert de groep op het
randje van klef, kitsch en totaal fout, maar nergens wordt die
grens echt overschreden.
Wie uit is op een pikante hap of een exotische snack is hier dus
aan het verkeerde adres. Een zoetekauw daarentegen zal eerst
urenlang staan watertanden, niet wetend wat te kiezen, om
uiteindelijk de winkel te verlaten met zijn zakken vol en zijn
kaken bol, de gedachte verdrukkend aan de indigestie die dan al op
de loer ligt…
Om heel eerlijk te zijn: het is ons de afgelopen weken slechts
zelden gelukt deze plaat in haar geheel te beluisteren. We hebben
keer op keer de tracklist gebruikt als een soort menukaart, om
vervolgens met de ‘repeat’-toets binnen handbereik het liedje te
spelen waar we op dat eigenste moment het meest trek in hadden.
Alle elf de songs zijn spek naar onze bek, maar de bokalen waar we
het meest in grabbelden zijn die met de etiketten ‘Valentine’ (tot
nader order single van het jaar, Manic Street Preachers doen een
disco-uitstapje), ‘You and Me’ (perfecte pop, tout court), ‘Sink
Like a Stone’ (idem), ‘Winter’s Memory of Summer’ en ‘Out of
Nowhere’.
U ziet het dus: geniet, maar met mate. En wanneer het u allemaal
net iets te veel wordt: een krop witloof vormt het perfecte
tegengif voor ‘You See Colours’!
