Met Faded Seaside Glamour debuteerden de jongens van Delays twee jaar geleden alleraardigst, met You See Colours komen ze pas écht deftig op de deur kloppen. Eindelijk maakt een groep nog eens schaamteloos aanstekelijke popmuziek zonder dat het daarom oppervlakkig moet worden.
Neen, ze lopen niet hoog op met dat soort Gallagher-arrogantie, en met rockmachismo willen ze ook niets te maken hebben. Zanger Gregg Gilbert mag dan verbazend zacht praten, de zelfzekerheid is er: "We vinden dat we een klassieker hebben gemaakt en willen de plaat alle kansen geven die ze verdient. We willen dat ze gehoord wordt." En dat verdient You See Colours zeker, want met haar tweede plaat is de groep overtuigend geslaagd in zijn missie: pop zijn geloofwaardigheid terugbezorgen.
Gilbert: "We zijn geobsedeerd door pop. In Engeland is popmuziek een tijdlang not done geweest vanwege alle connotaties met de Idool-shit, en het zit daar nog steeds in een grijze zone: Arctic Monkeys en Franz Ferdinand worden nu als pop bestempeld, maar voor mij zijn ze dat niet echt. Ze zijn meer rock, en dat draait te veel om een attitude die wij niet hebben. Wij leven zo ook niet, wij zijn into Stone Roses, ABBA en Prince: echte popmuziek. Rock draait teveel om machismo."
"It’s a melodic thing to me. We houden allemaal van verschillende muziekjes, maar wat ons bindt is dat het telkens heel melodieuze dingen zijn. Neil Diamond of The Beatles, dat maakt niet veel uit: zolang het melodieus klinkt, is het goed. Dat betekent dus niet per sé dat het muziek is waarop je kunt dansen en meezingen. Daarnet waren we nog over Automatic For The People van R.E.M. aan het praten, één van de sterkste platen ooit gemaakt, maar ik zou niet kunnen dansen op "Drive". Vind je dat dan eerder een rockplaat? Ik weet het niet. Voor mij is "Smells Like Teen Spirit" één van de beste popsongs ooit. Maar iets als "Man On The Moon", dat is popmuziek waar ook intellect achter schuilgaat. Ik hoop dat dat ook voor Delays opgaat. It’s not glib: elk woord op de plaat heeft een betekenis."
enola: You See Colours klinkt harder, minder etherisch dan zijn voorganger.
Gilbert: "We hebben het land plat getoerd na de release van Faded Seaside Glamour, en altijd en overal kregen we de reactie dat we live nóg beter waren. Dat hing ons zo de keel uit dat we dat met het nieuwe album wilden vermijden: het moest vatten hoe we live zijn. De meeste songs zijn vooraf al veel live gespeeld trouwens."
"We hadden twee doelstellingen voor ogen toen we de studio ingingen: ten eerste wilden we de power die we live hebben op plaat brengen, en daarnaast wilden we ook niet in de val trappen een donkerder tweede album te maken. Want dat is een beetje een cliché geworden."
enola: En toch hebben jullie het wat moeilijk gehad met dat tweede album. Snel na Faded Seaside Glamour volgde "Lost In A Melody" als eerste single van een nieuwe plaat, maar toen begon het wel erg lang te duren voor die er kwam.
Gilbert: "Het opnemen zelf is nochtans heel snel gegaan, het was het mixen dat tergend lang heeft geduurd. We wilden het in 28 dagen doen op een virtuele manier: onze producer zat in Londen, plaatste mixes op het internet, wij luisterden ernaar en gaven feedback. Uiteindelijk heeft dat proces drie maanden geduurd. Op die manier hadden we ook geen vakantie, omdat we constant paraat moesten staan: dan kregen we een sms om één uur ’s nachts: "mix 12 van "Valentine" is klaar", waarop we onmiddellijk moesten gaan luisteren. We konden een jaar lang niet weg uit Southampton. Zo gaan we dus niet meer werken. Dit gezegd zijnde, zijn we heel tevreden met hoe de plaat uiteindelijk klinkt, al waren er gemakkelijkere en directere manieren om hetzelfde resultaat te bekomen."
enola: Ergens tussendoor verloor Aaron (Gilbert, toetsenist/elektronicaman) ook een cd met honderd ideeën. Was dat een oorzaak van de vertraging.
Gilbert: "Gelukkig niet, en dat ligt aan de manier waarop Aaron schrijft: riffjes en ideetjes, geen kant-en- klare songs. "Wanderlust" is bijvoorbeeld helemaal gebouwd op een drumbeat, omdat die er het eerste was. Maar we moesten dus wel nieuwe songs schrijven, en dat was ok. We vonden ze zelfs beter dan de verloren nummers. Sowieso herinnerden we ons toch de goeie stukken hoor: Aaron heeft min of meer kunnen recupereren wat hij echt geweldig vond."
"Dat we ook heel wat ideeën verloren, maakt niet uit. Een song als "Given Time" schreef zichzelf nadien. In een uur tijd stonden tekst en muziek er, en dat is erg uitzonderlijk. Het nummer kreeg er een enorme directheid en drive door. Het werkt live verrassend goed, misschien maken we er wel een single van."
enola: En als die verloren cd wordt teruggevonden, kan er dus snel een derde album komen?
Gilbert: "Oh, maar we schrijven constant songs. We willen niet dat er een gat valt tussen platen, er had er eigenlijk ook geen mogen zijn tussen deze en de vorige. De enige reden dat we ons er niet zenuwachtig over maken, is dat we onze eigen niche hebben gecreëerd. We moeten geen nieuwe plaat uitbrengen omdat we deel uitmaken van een scene die overmorgen voorbij kan zijn. We staan min of meer buiten alles wat in de mode is. Het is voor ons dan ook minder erg om tijd uit te trekken voor een plaat dan voor pakweg Franz Ferdinand."
enola: De teksten op You See Colours zijn "kleine verontschuldigingen, kleine boodschappen aan mensen bij wie je de tijd niet hebt gehad om ze te zeggen", zei je.
Gilbert: "Als je een afstandsrelatie hebt — doordat je bijvoorbeeld met een band toert — moet je een heel nieuwe rijpheid ontwikkelen. Je moet veel meer leren en durven vertrouwen opdat je relatie zou blijven werken. En ik k´n vrij onachtzaam zijn voor anderen als ik in mijn eigen wereld zit. Vooral als ik songs aan het schrijven ben, ben ik niet echt aanwezig. Ik verwaarloos mensen vrij gemakkelijk, en daar gaan de songs over. Ik ben blij dat ik iemand heb gevonden die intelligent is en bereid is daar mee om te gaan."
enola: In de studio nam je je voor om niet opnieuw een klootzak te zijn, zoals met de eerste plaat?
Gilbert: "Lang voordat we een platencontract hadden, waren we al een groep. We praatten nachtenlang over hoe ons eerste album zou klinken. Toen we die plaat eindelijk ook mochten maken, werd het beangstigend, want je kunt alles doen wat je wil. Je wordt gedefinieerd door je grenzen, en als je geest zo open is dat alles mogelijk is, dan wordt het moeilijk. Daarom was ik bij de opnames van Faded Seaside Glamour nogal onaangenaam en dictatoriaal."
"Nu heb ik geleerd de anderen te vertrouwen. We hebben gevonden hoe onze muziek klinkt — als The Hollies meets My Bloody Valentine, of hoe we ook beschreven worden — we hebben onze eigen sound gevonden: dit is Delays, onze invloeden hebben we overstegen. Dat is het hoogste dat je kan bereiken, dus is er nu meer zelfvertrouwen."
enola: Op het forum van jullie website vinden sommige fans You See Colours een moeilijker album. Voelt het voor jullie aan als een andere plaat?
Gilbert: "Neen. En mensen die de band volgen, hebben de songs al lang gehoord want we spelen een song als "Valentine" al meer dan een jaar. If they don’t like it, they’re lying (lacht). Het is ook niet alsof het album één bepaald geluid heeft: we hebben geprobeerd in elk nummer een ander gevoel mee te geven. Maar het is goed om mensen een beetje te verdelen. We hebben liever dat ze ons haten dan dat er geen reactie komt. En de reviews in de Engelse bladen zijn tot nu toe positief."
enola: "Delays is a fabulist band" staat er als motto boven jullie biografie. Leg dat maar eens uit.
Gilbert: "Het is wat tongue in cheek, maar tegelijk hou ik er wel van. Ik hou van het woord. We hebben zoveel etiketten opgeplakt gekregen dat we zelf maar iets gekozen hebben. Toen ik De blikken trommel van Günther Grass las, stond op de cover dat hij "De meester-fabulist van zijn tijd was." Dat paste wel bij ons, vond ik: het klonk groot en groots."
"Liever dat dan dat ze ons weer eens psychedelisch noemen. Of schroomadelic, iets waar de een of andere journalist mee afkwam in die korte periode dat mushrooms, hallucinogene paddestoelen, legaal waren in het Verenigd Koninkrijk. Blijkbaar waren wij een van de bands bij de soundtrack van die tijd. Dat past niet bij ons. Syd Barett is psychedelisch, wij niet!"
enola: Maar dan wel je plaat You See Colours noemen.
Gilbert: "Maak daarvan wat je wilt (lacht). Ik ben niet zo’n druggy, ik heb zo al moeite genoeg om mijn hoofd erbij te houden."
Delays speelt op 19 mei in de Botanique.
