Bij de aanvang van een festival als Domino is het altijd leuk meegenomen als je kan melden dat het met een knal van start ging. Dit jaar zou dat echter ongepast zijn, want het gebeurde met een auditieve modderstroom en frequenties die zo laag waren dat we ons bij momenten midden in de Apocalyps waanden.
Het Zwitsers-Belgische celloduo Bo Wiget en Simon Lenski (beter bekend van DAAU) mocht de aftrap geven met een dertig minuten durende improvisatie die de halfgevulde AB-Box meteen liet weten dat hen nog wat te wachten stond. De twee slaagden erin een indrukwekkende geluidsmuur te creëren die zowel door abstracte noise als door minder vervreemdende stijlen geïnspireerd was. Door de ingenieuze opeenstapeling van loops en haast groteske klankvervormingen deed de op de grens van chaos balancerende set vaak denken aan het dissonante minimalisme van Rhys Chatham, waar zo nu en dan de geest van wijlen Tom Cora in rondwaarde. Het was geen sinecure om in de semi-industriële kakofonie een duidelijke lijn te vinden, maar de toon voor de rest van de avond was wel gezet.
Het Japanse trio Boris (foto) ging er vervolgens Spinal Tap-gewijs tegenaan met de versterkers op elf. Helaas bevestigde het eerste deel van de set ook dat hun traditionelere nummers, die grasduinen in een paar decennia acid rock, punk en bulldozerrock à la Motörhead, niet altijd gered kunnen worden door het verpletterende volume: de nummers klonken vaak morsig, bassist/gitarist Takeshi is een middelmatige zanger, en de wenselijke groove werd zelden ontwikkeld. Toen de drie hun doommastodonten van stal haalden, bereikten ze echter een heel ander niveau. Het tweede deel van de set (drie nummers in een goed half uur) sleepte zich voort met een hypnotische kracht die ook terug te vinden is op de albums van SunnO))) en in het traagste werk van voorbeelden the Melvins. Een uurtje was wat veel van het goede en drummer Atsuo mag die aanmoedigingskreten echt wel achterwege beginnen te laten, maar Boris was niettemin toch een degelijke opwarmer voor wat volgde.
Het gaat SunnO))) momenteel voor de wind. Hun huidige opgang lijkt zelfs het meest onwaarschijnlijke succesverhaal in tijden te worden. Het feit dat ze zich positioneren op het raakvlak tussen verschillende genres — doom, black metal, sludge, ambient — die zich kunnen beroepen op een loyale aanhang zal daar voor iets tussen zitten, maar het gaat toch over extreem ontoegankelijke muziek die zowat àlle regels aan haar laars lapt en zwelgt in de gitzwarte brij die ze is. Het strekt Domino tot eer dat het festival een act van dit kaliber een platform wil geven en die ook nog eens laat uitpakken met een experiment: speciaal voor deze editie had SunnO))) immers een Moog-set voorbereid. Voor de liefhebbers van laaggestemde gitaren was de aanwezigheid van analoge synthesizers waarschijnlijk een afknapper, maar aangezien de band bezeten is door lage frequenties, is het gebruik ervan de volgende logische stap.
Het had iets theatraals, bombastisch én komisch: vijf in monnikspijen gehulde muzikanten/druïden, waarvan er drie plaatsnamen achter een minuscuul keyboard, eentje zich ontfermde over een XL-gong en eentje teksten declameerde met een Apple iBook in de hand. Het was Kraftwerk from hell: alles dat enigszins loshing begon te rammelen en al snel daverde de AB op zijn grondvesten. Het is een vreemde gewaarwording om zowat elke lichaamsvezel te voelen trillen bij het pulserende beukwerk dat vijfenzeventig minuten lang donderde en vooral mikte op het gastro-intestinale stelsel. Hoe immens de geluidspap ook was, de verschuivingen gebeurden subtiel en er werd wel degelijk naar een climax toegewerkt. Het eerste deel verschoof van minimalistische drone naar een hels hoogtepunt dat een leuke twist kende toen de percussionist zich ei zo na wurgde met een microkabel en het vervolgens op een crowdsurfen zette.
Na de eerste piek werd gas (sic) teruggenomen en de schedelbrekende monotonie hersteld. Het tweede deel werd zonder vocalen afgehandeld en stond volledig in het teken van de wurgende hypnose: op en af wiegen leek de enige optie. De climax aan het einde van de set had een onmenselijke allure: deels kolkende hoogoven, deels op hol geslagen speelhal, deels lichaamsmassage. SunnO))) omschrijven als een ’band’ doet hen eigenlijk tekort, want het gaat om een multisensorische ervaring die vraagt om enige bereidwilligheid van de luisteraar. Met deze act heeft Domino de lat hoog gelegd voor bands die er prat op gaan buiten de lijntjes te kleuren (en zo zijn er nog een heel aantal). We wensen hen, alsook het publiek, veel succes en good vibrations!
