Kent u dat, van die groepen die nooit een volledige plaat kunnen boeien, maar altijd wel een stuk of wat wereldnummers tussen het veel te welig tierende vulsel weten te verstoppen? Als er een Platonisch Ideaal van zo’n band bestond dan zou dat wel eens Madrugada kunnen zijn. Met een goed uitgebalanceerde liveplaat toont de groep zich van zijn beste zijde.
Madrugada mag dan immers nog geen straffe plaat hebben afgeleverd, op de planken staat het gezelschap rond Sivert Høyem er al jaren. In eigen land is Madrugada al helemaal sant: dEUSgewijs verkocht de groep in december bij wijze van triomftocht de grootste zaal van Oslo uit voor een geweldig concert, twaalf dagen later lag deze liveplaat er in de winkel. Geen integrale weerslag, maar een mix van een aantal tracks van dat optreden met enkele andere optredens als dat in de AB in 2003.
Bespaar u dus de moeite om in Oslo op zoek te gaan naar zaal Tralfamadore, dat is een planeet die schrijver Kurt Vonnegut ooit verzon. In deze tijden van opblaasbare bomen en veel vuurwerk lijkt een band die zich niets om theater bekommert immers licht buitenaards. En zo zagen ze er ook uit, drie jaar terug op Werchter ergens halverwege tussen het slechte theater van Within Temptation en de bombast van Rammstein. Maar dan wel ongeveer alles en iedereen naar huis spelen, want zo hoort het wel.
Madrugada weet hoe een show te openen: een paar rinkelende aanslagen, een bas die het ritme oppompt en de boel is vertrokken, "It’s Hard To Come Back". Het tekent voor het nieuwe Madrugada sinds hun laatste langspeler The Deep End: minder duisternis, meer rechttoe rechtaan rocken. Life In Tralfamadore toont het beste van de twee gezichten van de groep.
Met "Majesty" wordt immers meteen gas teruggenomen voor een plechtige sleper die zijn tijd neemt. Ook dat is immers Madrugada: traag en donker, waarbij Høyems stem regelmatig richting Nick Cave neigt. Het was zo dat de groep zes jaar geleden de neus aan het venster stak met albums als Industrial Silence en The Nightly Disease en met onder andere "Strange Colour Blue" en "Black Mambo" wordt die tijd niet vergeten.
Toch ligt de nadruk op de recentste albums Grit (een scheurend "Seven Seconds") en The Deep End. Twee selecte covers van The Gun Club en de traditional "Sometimes I Feel Like A Motherless Child" verwijzen nog eens naar de bluesy roots van de groep. Waarna een statig "Sail Away" het publiek en ons uitgeleide mag doen.
Life In Tralfamadore is geen essentiële liveplaat maar het is wel de beste cd van Madrugada die u in huis kunt halen: geen song te veel, geen minuut te lang en goed van voor tot achter. U kunt deze groep dan ook nog altijd het beste live gaan zien. Hier krijgt u alvast een smakelijk idee.
