Josh Ritter is met zijn derde album niet aan zijn proefstuk toe. Toch is The Animal Years een soort nieuw begin. Twee jaar rijper en met een scherpere pen snijdt hij onderwerpen aan zoals politiek, geloof en verwarring, en ontpopt hij zich tot een hedendaagse protestzanger.
Het is voor de hand liggend om vergelijkingen te maken met Bob Dylan. Maar hoewel het duidelijk is dat Ritter platen van zijn idool in de kast heeft staan, kan je hem op geen enkel moment van plagiaat beschuldigen. Zijn arrangementen worden vaak ingevuld met klavieren of een mandoline, die de nummers een folkachtige glans geven. Het is dan ook geen verrassing dat Josh Ritter zijn eerste grote successen in folkland Ierland kende. Hij werd ontdekt door The Frames, die Josh mee het vliegtuig in sleurden om hem in hun thuisland het voorprogramma te laten verzorgen.
Ritter is een singer-songwriter van de onversneden soort. Hij zingt over de dingen die hem bezighouden en dat maakt hem echt. Het hart ligt op de tong, en zijn mond loopt er van over. Josh schrijft zijn songs in de eerste plaats voor zichzelf, niet voor prime time radio-uitzendingen. Terwijl zijn vorige albums The Golden Age Of Radio (2002) en Hello Starling (2003) biografische trekjes kenden, kijkt Josh Ritter op The Animal Years verder dan de straat waar hij opgroeide. De schitterende opener "Girl In The War" is een aanklacht tegen de oorlog in Irak. Hoewel ze het Midden-Oosten ervan beschuldigen, roepen de Amerikanen zelf het geloof in om hun daden te rechtvaardigen. "It’s a bible or bullet they put over your heart / It’s getting harder and harder to tell them apart", zingt Ritter in zijn bijna tien minuten durende pleidooi "Thin Blue Flame".
Met "Good Man" is er ook plaats voor een liefdesnummer op The Animal Years. Het is weliswaar niet van het kaliber van "Kathleen" (op Hello Starling), maar toch verdenken wij de heer Ritter er sterk van de trotse bezitter te zijn van een sterk groeiende verzameling naar zijn hoofd geslingerde vrouwenslipjes. "Idaho" is een hommage aan zijn thuis. Ingetogen en zijn snaren zacht strelend brengt hij haar hulde: less is more. Het zou ons niet verbazen moest dit nummer ergens onderweg tijdens een slapeloze nacht zijn ontstaan. Uit nummers als "Jillian, Egypt" blijkt trouwens dat Ritter ondertussen niet altijd op dezelfde plaats schoenzolen heeft versleten. Als "Girl In The War" de stomp in de maag is, dan is "Here At The Right Time" de krul in de staart van deze elfsterrenplaat.
Wanneer je geen zin hebt om te praten, zet dan The Animal Years op. De komende uren zullen gegarandeerd de stilste sinds lang zijn. Wanneer Ritter ooit zijn stem zou verliezen, zal hij nog altijd een gelauwerd schrijver of dichter zijn. Met zijn pen kleedt hij de hedendaagse Amerikaanse problematiek tot op het laatste lapje stof uit. Josh Ritter levert met The Animal Years een prachtig en pakkend album af. Daar doet hij niet alleen zichzelf, maar vooral ons een plezier mee.
