Bedwelmend. Mooi als duizend madeliefjes. Vertederend. Nope, Corrina Repp haar fluisterliedjes met weerhaakjes, mooi verzameld op haar tweede langspeler It’s Only the Future zet u best niet op als u een nachtje intensief gaat stappen. De kans dat u gewoon thuis blijft, enkele kaarsen aansteekt en met een lichte Weltschmerz die eeuwige ex opbelt, is niet gering.
Anders gezegd: de frêle chanteuse Repp maakt liedjes waarbij het prettig aanschurken tegen je geliefde is. Repp is een adept van the New Acoustic Movement die ons al enkele jaren vanuit Portland komt aanwaaien. Naar het schijnt is de dame de ultieme natte droom van elke producer. "Meestal was ik aan het schilderen of boeken aan het lezen terwijl zij opnam", vertelt producer Chad Crouch over de opnames van haar debuut A Boat Balled Hope
De opnames van haar tweede langspeler kwamen zo mogelijk nog organischer tot stand. Met knoppentovenaar Keith Schreiner dook ze rigoureus elk weekend de studio in; door de week werkt Repp immers als — niet lachen — serveerster in een pannenkoekenrestaurant. Schreiner zorgde voor minimale triphopgeluidjes, bijna als speldenprikken op een olifantenhuid. De hoofdmoot blijft immers La Repp: spaarzaam fingerpickend en tokkelend op haar folkgitaar, met een doorrookte stem, waarschijnlijk het resultaat van talloze nachten in een bruine kroeg.
Eerste hoogtepunt van de plaat is "You Almost Made It Out, But You Turned Around": een spaarzame synthesizerlijn, een tokkelende gitaar en een porseleinen Repp. De tekst had even goed van Tom Waits kunnen zijn. Of wat denkt u van een zinsnede als "Did you make it past/ the train tracks, the stoplights/ Do I have to ask/ if you’d leave them behind/ with all the best inside"? Bloedmooi, niet?
En zo gaat het verder, van de mineurakkoorden en de eenzame strijker in "No One’s Telling" over het van weemoed druipende "Have + To Hold" en de verloren triphopbeat in "Finally" naar het wrange maar o zo levensechte thema van "Replaced" en de afscheidsgroet in de cover "I’ll Be Seeing You". Corrina Repp maakt liedjes waar je het etiket breekbaar in hoofdletters bij moet verzinnen. Mooi maar weemoedig. Muziek voor een bruine kroeg, om vijf uur ’s morgens, net voordat de barman Closing Time van Tom Waits gaat opzetten. Tristesse kan je vanaf nu gewoon in een doosje kopen. Men zegge het voort.
