Archer Prewitt kennen we al een tijdje als de gitarist van de
postrock-band The Sea And Cake. Wat de meeste mensen niet weten, is
dat de man er ook al jaren een solocarrière op na houdt. Wie
volledig uit de lucht komt vallen -ook wij moeten schuld bekennen-
hoeft zich niet te schamen want zijn vorige album ‘Three’ dateert
ondertussen toch alweer van 2002. Het solowerk van Archer Prewitt
staat ver van de muziek die hij met The Sea And Cake maakt. Geen
dromerige postrock, wel tijdloze, klassieke singer-songwriterpop
die doet denken aan Mark Eitzel of Ron Sexsmith.
Ook op ‘Wilderness’, toch al Prewitts vierde plaat, staan de
eenvoudige introspectieve popsongs weer centraal. Bedrieglijk
eenvoudig weliswaar want het merendeel van de songs op ‘Wilderness’
geeft zijn geheimen pas na een aantal aandachtige luisterbeurten
prijs. Dan hoor je plots hoe knap de nummers in elkaar zitten en
hoe de gelaagde arrangementen tot in de kleinste details zijn
uitgewerkt. Verassende melodie- en tempowisselingen en een
uitgebreid gamma aan instrumenten en achtergrondvocalen komen samen
in een warm geluid dat perfect past bij Prewitts melancholisch,
nasaal stemgeluid. Maar het zijn toch vooral de talloze verassende
wendingen die ervoor zorgen dat we bij momenten ademloos de oren
spitsen. Op bijna elk nummer weet Prewitt het traditionele
vers-refrein patroon dat we zo vaak terugvinden bij andere
singer-songwriters te doorbreken. Zoals tijdens het sublieme
‘Leaders’, dat routineus begint en zowaar naar Cat Stevens ruikt,
maar na een reeks verassende wendingen in een onconventioneel einde
uitmondt dat ons doet denken aan Pink Floyds ‘Dark Side of The
Moon’. Nooit gedacht dat we zo’n combinatie zouden toejuichen. Ook
in ‘O, KY’ worden we herhaaldelijk op het verkeerde been gezet. Zo
bedenkt Prewitt na een schuifelend begin plots dat hij er toch
liever een klagerig bitterzoet nummer van wil maken. Even later
lijkt hij een paar keer te twijfelen maar uiteindelijk herpakt hij
zich en stort het nummer in een dramatische finale.
Niet alleen de vormelijke structuur van de nummers, ook de teksten
waarmee Prewitt uitpakt, verraden dat de man voor ‘Wilderness’ niet
over één nacht ijs gegaan. Elke zin lijkt minutieus overwogen om
toch maar perfect aan te sluiten bij de wisselende sferen die de
muziek oproept. Dat wordt het best gedemonstreerd in ‘Without You’.
“How did we ever get to this, going in and out of relationships?
Losing faith is not that hard. Am I getting on? Without you I can’t
have it all.“, mijmert een depressieve Prewitt, ondersteund
door een klagerige slide-gitaar aan het begin van het nummer.
Geleidelijk horen we de elektrische gitaar wijken voor een stel
strijkers die op hun beurt plaats moeten ruimen voor een stevige
drum. Om dan tenslotte verdrongen te worden door een snerpende
elektrische gitaar die zo de evolutie van liefdesverdriet naar
opstandigheid in de tekst perfect ondersteunen.
Je merkt het: ‘Wilderness’ is geen plaat om zomaar op te zetten en
met een half oor te beluisteren tijdens andere bezigheden. Want dan
is de kans groot dat de tijdloze klassieke pop van Archer Prewitt
je ontgoochel!. Het is ook geen plaat waarmee je jezelf zal
bewijzen bij je hippe maten. We zijn zeker dat de populaire
muziekmedia ‘Wilderness’ net daarom over het hoofd zullen zien en
dat is doodzonde. Want het album heeft meer inhoud dan heel wat
nieuwe platen die wel op veel media-aandacht kunnen rekenen.
