We zouden het bijna vergeten maar Americana staat niet per definitie gelijk aan Bijbelse doemretoriek (Sixteen Horsepower) of zwartgallige melancholie (Bonnie ’Prince’ Billy). Neen, het kan ook zonnig, vrolijk en een tikje geschift: dat bewijst Blanche met If We Can’t Trust The Doctors. Al kan het natuurlijk wel een rol spelen dat het zootje uit Detroit afkomstig is en helemaal niet uit het broeierige Zuiden der Verenigde Staten.
Blanche is opgetrokken uit het echtpaar Dan en Tracee Miller en een paar vrolijke vrienden. Dan speelde ooit met Jack White van de gelijkkleurige Stripes in het gelegenheids countrygaragegroepje Two Star Tabernacle en het countrygedeelte kwam daarbij duidelijk van Miller, zo blijkt uit het debuut van zijn groepje.
De groep mocht in het zog van die strepen mee op tournee en stond zo deze zomer ergens op een Pukkelpodium zijn ding te doen. "Beeld u een kruising in van een Sixteen Horsepower dat vrolijk en vol vertrouwen de dag des oordeels ziet naderen, een reizend circus en een groep Baptistische predikanten", schreef onze man toen, en daar zijn we het ook bij het horen van de plaat nog steeds mee eens: If We Can’t Trust The Doctors stuitert tussen de Oh Brother Where Art Thou?-achtige traditie en de geinige neofolk van de Moldy Peaches die we vooral terughoren in de wisselzang van de Millers. Bewijsstuk in dat verband: "Bluebird", met zijn bedoeld cheesy tekst.
Elders zijn de gedachten aan stoffige stadjes in de Midwest dichter bij. Ronduit leuk is het lekker up-tempo banjogepluk van "Garbage Picker", met het laconieke besluit: "okay, i admit, i’m a ’garbage picker’/I guess that’s why I picked you". Helemaal geweldig is de openingszin van "So Long Cruel World": "folks, so you’d think I’d be happy and delighted/now all my dreams have come true/but did I mention all my dreams are nightmares?". Concludeert u zelf even dat de teksten best hilarisch zijn? Zoveel worden we nu immers ook niet betaald.
Overigens is "So Long Cruel World" ook nog eens een erg sterk nummer en ook hun versie van de traditional "Wayfaring Stranger" blijft bij ons langer hangen dan die van Sixteen Horsepower. Kortom: Blanche heeft één van dé americanaplaten van vorig jaar afgeleverd, en voor één keer is het geen zwartgallige bedoening, waarvoor meer dan hulde. Onze top twintig van 2004 is al samengesteld en gepubliceerd, maar die had If We Can’t Trust The Doctors toch nèt niet gehaald in een straf muziekjaar als het vorige. Top dertig echter zeker wel. Ons zou u daar niet over horen klagen. En u?
