De nieuwe plaat van The Divine Comedy is eigenlijk een soloalbum van Neil Hannon
geworden. Dat maakt de muziek er gelukkig niet slechter op. Absent Friends heeft nog
altijd dezelfde onweerstaanbare charme als de oude Comedy-platen.
Ook rocksterren —sommige dan toch— worden volwassen. Neem nu Neil Hannon.
Sinds het verschijnen van Regeneration, de vorige plaat van The Divine Comedy,
heeft zijn leven een aantal beslissende wendingen genomen die enkel konden leiden naar een
gerijpt album als Absent Friends. De flegmatieke Ier is vader geworden en heeft
afscheid genomen van zijn band. De naam The Divine Comedy heeft hij wel behouden.
Ongetwijfeld zal dat deels uit zakelijke overwegingen geweest zijn. Maar daarnaast is het ook
gewoon zo dat Neil Hannon eigenlijk altijd The Divine Comedy geweest is.
We moeten het toegeven: de aanvang van Absent Friends pleit niet echt voor
Hannons talent. De titelsong heeft veel weg van een begintune voor Dallas of soortgelijke
crapseries. Eens de soapsterren op hun paarden ver weg in de vallei verdwenen
zijn, kan de plaat echter beginnen. Op muzikaal vlak heeft Neil Hannon wat afstand genomen
van het meer rockende Regeneration: Absent Friends is meer een staalkaart
van al het beste wat de vorige Comedy-platen te bieden hadden, maar dan met dat ietsje meer
stabiliteit en rust die de innerlijke groei van Hannon kenmerken. We zien Neil Hannon
tegenwoordig perfect, na de kleine net in bed gestopt te hebben, zitten in een zijden
kamerjas, Rimbaud in de ene en Jack Daniels in de andere hand, en Verdi discreet op de achtergrond.
Een Neil Hannon op zijn best uit zich altijd in enkele vaste kenmerken. Om te beginnen
zijn weelderige bariton die zelfs het aframmelen van een boodschappenlijstje als een Griekse
tragedie doet klinken. Daarbij een half symfonisch orkest voor wie nog net wat meer
dramatiek wilt. En uiteraard zijn teksten. Soms poëtisch, soms witty, maar altijd
uiterst scherpzinnig. Zo zingt hij in "The Wreck Of The Beautiful" dat een schip zijn laatste
reis voelt aankomen "like the fattened cow can smell the butcher’s knife". Eat that,
Leonardo —I’m the king of the world— DiCaprio.
De prijs voor het beste nummer op Absent Friends gaat naar "The Happy Goth".
"She wears Dr. Martens and a heavy cross, but on the inside she’s a happy goth", de beste
omschrijving voor het average tienergevoel die wij al gehoord hebben. En bovendien
één van de meest lichtvoetige nummers op het album. Een mooie tweede plaats en kus van de
juffrouw gaan naar de roadsong "Freedom Road". "I’ve seen the endless ears of corn/ I’ve
seen the lakes at the break of day / And that shit takes my breath away". Een trucker met
gevoel voor poëzie, quoi.
Neil Hannon, met of zonder band , het blijft toch altijd iets bijzonders. Absent
Friends, een niet al te subtiele verwijzing naar zijn ex-muzikanten trouwens, is wellicht
de beste plaat tot nu toe van The Divine Comedy. Volledigheidshalve vermelden we nog even
dat Hannon niet alles helemaal alleen gedaan heeft. Op "Sticks and Stones" vinden we zowaar
een bijdrage van Yann Thiersen terug. Maar laat dat vooral uw luisterplezier niet
bederven.