Jaja, laat de verzamelde muziekpers maar toeteren dat deze Mocky
wel eens “dé revelatie van het jaar” zou kunnen worden! We kennen
dat, vandaag schrijven we hem met zijn allen de hemel in enmorgen
vinden we wel iemand anders die ons collectief aan het kwijlen
brengt!
Bovenstaande paragraaf vat samen wat ik aanvankelijk dacht over al
die heisa rond de nieuwe plaat van deze in Berlijn residerende
Canadees. Enkele draaibeurten later zijn we wel geneigd ons voor
één keer achter de mening van het persgild te scharen. Deze ‘Are +
Be’ ís gewoon een supergoede plaat en zal ongetwijfeld in heel wat
eindejaarslijstjes terug te vinden zijn (en zelfs niet alleen in
lijstjes van de “gespecialiseerde” dance-liefhebber).
Maar eerst en vooral: wie is Mocky? Zoals zijn pseudoniem al laat
vermoeden, iemand die zichzelf en de wereld rondom hem weet te
relativeren en het leven met een (spot)lachje aanschouwt. Nadat dit
prettig gestoorde genie eerst verkastte naar Londen (en er een
tijdlang bassist was bij Talvin Singh), sloeg hij zijn tenten op in
Amsterdam. Daar ontmoette hij pas mensen die open minded
genoeg waren om zijn muzikale smaken en voorkeuren te delen en zijn
solocarrière een duwtje te geven. Toch zou hij pas na een tour bij
onze oosterburen een label vinden (het Duitse Gomma) dat bereid was
zijn eerste cd, ‘In Mesopotamia’, uit te brengen. Tussendoor stond
hij nog even op de loonlijst bij Peaches en schreef hij mee aan enkele
nummers van zijn vriend Gonzales.
‘In Mesopotomia’ bood de luisteraar een bruisende cocktail van
hiphop, elektro, soul en funk. Vandaag, twee jaar later, heeft hij
zijn stijl tot in de puntjes geperfectioneerd en is een neerslag
van Mocky’s vooruitgang te horen op ‘Are + Be’.
De opvallendste en bekendste track van de plaat is uiteraard
‘Mickey Mouse Muthafuckas’, een nummer waarvoor Mocky de
melodielijn gebruikte van het thema van de serie ‘Taxi’. (Niet
geheel toevallig, want vorig jaar al bracht hij op het Nederlandse
Clone-label een maxi uit met allemaal bewerkingen van muziek van
Bob James, de componist van het ‘Taxi’-thema.) ‘M.M.M.’ is slechts
één van de vele parels op de plaat. Mocky is van alle markten (en
genres) thuis en goochelt met stijlen, klankleuren en sferen.
Ook de gastenlijst mag er best wezen. Niet alleen zingt hij (net
als zijn goeie vriend en collega Stijn zingt hij en kan hij zingen) een
prachtig duet met zijn landgenote Feist (‘Just Need Time’), die we
eerder al aan het werk hoorden op de nieuwe Kings of Convenience (en binnenkort ook
op haar solodebuut). Ook Jamie Lidell (een paar jaar nog
overrompelend op Pukkelpop, zowel solo als met Super_Collider) komt
de boel nog wat aanzwengelen op ‘How Will I Know You’, als single
de opvolger van ‘Mickey M.’. Andere, niet te versmaden snoepjes
zijn ‘Ready to Go’, ‘Catch a Moment in Time’ en ‘Seeing
Things’.
Soms snel, soms traag, soms hot, soms gewoon hartverwarmend, het
ene moment funky as helll, dan weer ingetogen. De enige
constante op deze plaat is dat alle nummers dodelijk efficiënt
zijn, recht op hun doel afgaan en hun effect niet missen.
Dit fenomeen in levende lijve aanschouwen kan binnenkort, want op
26 juli speelt Mocky ten dans in de Whiteroom, tijdens Ten Days
Off!
