de favoriete plaat van Matthieu Van Steenkiste
Drie minuten nagedacht, twee evidente platen de revue laten passeren en toen sprong deze mij voor de geest. Meteen stond het vast: als ik één plaat meeneem naar een volgend leven is het dit kleinood. Al was het maar om meteen elke illusie weg te nemen als zou het bestaan een pretje zijn. En dan biedt een plaat als deze meer dan troost: het is een compagnon-de-route.
“Dit moet je eens horen! Niet gewonnen, maar het beste van die jaargang Rock Rally.” Met die woorden stak een kennis me in 1996 de cd van Mercelis toe. Jef Mercelis haalde in 1992 op zijn eentje de finale van de Rock Rally, maar na vier jaar lange jaren stilte stak hij plots de kop op aan het hoofd van een groep die naar hem werd genoemd. Het was liefde op het eerste gezicht tussen The Hopes And Dreams Of A Drunk Punk en mij. Songs als “Bathroom Song” of “Alley” werden vertrouwde bekenden en bij nadere beluistering ook de elf andere kunststukjes die de plaat sieren.
“Yesterday Night” was de Youngensiaanse rocker waar ons studentencafé avond na avond uit de bol op ging en als we de postings op het forum van de tragisch verwaarloosde Belgian Pop & Rock Archives mogen geloven, was dat in wel meer jeugdhonken het geval. Het is dan ook het meest toegankelijke nummer en slechts een opstapje naar wat volgt. Het stille, aan ambient grenzende Rain.
En er was zoveel meer. De nijdige en grillige opener “Let Me Come Along” (met dank aan parttime producer Rudy Trouvé) en “Bathroom Song” dat me de tranen in de ogen bracht. Er was het folky “This Is No Way” en het pissige “Down & Gone”. Jef Mercelis was immers niet voor één gat te vangen en ging met zijn muziek alle kanten uit. Toch klonk de plaat als een coherent geheel.
De Turnhoutenaar was zelfs niet te beroerd om een stapje richting cabaret te zetten met het heerlijk “Mr. Weezle”, een nummer dat zo theatraal is, dat ik er in mijn hoofd nog telkens de videoclip voor draai. Voor de geïnteresseerden: het bevat een Hercule Poirot look-a-like, veel rode fluwelen gordijnen en walsende koppels. Doet u zelf maar de test.
Hoogtepunt is het negen minuten durende “Eternity”: vol bijbelse metaforiek en tristesse bouwt het sober op tot een kippenvelverwekkende finale. Waarna “Overdose” als uitsmijter fungeert: op zijn 17de geschreven, is het een puberale zelfmoordfantasie, waarin Mercelis erin slaagt die typische puberromantiek met bijtend sarcasme te combineren. Dat hij het nummer op latere leeftijd durfde oppikken voor zijn debuut, bewijst hoe sterk de tekst is.
Voor een Belg zijn Mercelis’ teksten overigens van fabuleus niveau. Geen “baby I lof you”’s, maar degelijke teksten die bol staan van de bitterzoete volzinnen die menig Angelsax hem zou benijden. En hij is bij momenten erg geestig: een frase als “I couldn’t help hearing the fireworks go off in your pants” (uit “Punch & Judy Show”) zou zelfs Morrissey groen van jaloezie doen uitslaan.
The Hopes And Dreams Of A Drunk Punk verkocht 1350 exemplaren en Mercelis verdween van het toneel. Ook Jef liet niet veel meer van zich horen: hij maakte nog de muziek voor een toneelstuk en een dansvoorstelling en dook plots aan de zijde van Guy van Nueten (ex-The Sands) op onder de Zon&Zero-vlag. Eén nummer — dat alweer kippenvel de ruggengraat afstuurde — konden we downloaden, en toen ging ook dat project de diepvries in. Nog steeds moet ik het dus doen met dat kassetje van The Hopes And Dreams…, maar dat begint ondertussen erg versleten te geraken. Ik weet nog niet goed hoe ik ooit zonder zal moeten doen…
Op zonandzero.be is het laatste spoor van Mercelis te vinden. De site is wel al even niet meer vernieuwd.
