Wat begon als grap… gaat ook verder als grap, maar dan met nog meer overtuiging. Ook op De kerk van Fleddy Melculy snijdt Jeroen Camerlynck levensbelangrijke kwesties als shoppen in de IKEA, te grote katers en meningmoeheid aan, maar probeert hij ook meer te worden dan de metalkarikatuur die dreigde. “We mogen niet het bandje zijn dat altijd maar over #firstworldproblems zingt.”
enola: Eigenlijk zijn jullie al jaren actief als De Fanfaar, en was Fleddy Melculy een soort van nevenproject dat het veel verder bracht dan voorzien. Hoe begin je dan aan een tweede plaat?
Camerlynck: “Ik doe niets liever dan muziek maken, en als de tijd er is, dan komt het. En ik merk het gelukkig wel op tijd als het vat af is, en ik moet stoppen. Er komt altijd wel een moment dat we beseffen dat een nummer minder dan de rest is, en niet op de plaat hoort. Uiteindelijk is een album ook een soort van puzzel: het moet helemaal kloppen, en niet gewoon een hoop songs na elkaar zijn.”
“De dag dat Helgië in de winkel lag, ben ik beginnen schrijven aan de opvolger. Dat ging ook gemakkelijk: we hebben al lang onze eigen studio, dus we kunnen opnemen wanneer we willen, dingen laten sudderen,.. En inspiratie was er sowieso genoeg. Op den duur hadden we zoveel tracks dat we besloten om er dan maar een dubbelaar van te maken.”
enola: Is het toen dat je besloot om er ook grapjes als “Verplicht akoestisch intermezzo” in te smokkelen?
Camerlynck: “Neen. Dat specifieke intermezzo was zelfs één van de eerste dingen van De kerk… die ik heb opgenomen. Want dat is toch zo’n cliché: elke metalband heeft toch steevast zo’n supermooi ingespeeld instrumentaal nummer, dat helaas wel standaard geskipt wordt. (lacht) Daar kon ik wel iets leuks mee doen, vond ik. En ja, natuurlijk kom je met zo’n grapjes sneller aan genoeg tracks voor een dubbelalbum.”
enola: Dat soort knipoogjes, net als “Het interview”, waarin een journalist de prijs betaalt voor zijn vervelende vragen – dat maakte me al bang voor dit gesprek trouwens…
Camerlynck: “Dat was de bedoeling.” (grijnst breed)
enola: … deden me wel wat denken aan wat Belgian Associality destijds deed.
Camerlynck: “Fantastische groep, maar ze is nooit een referentie geweest. Geen enkele Nederlandstalige band, overigens. Ook niet bij De Fanfaar. Alles van Gorki, Noordkaap of De Mens in mijn platenkast is pas in huis gekomen toen ik al lang had beslist in het Nederlands te zingen. Ik haal mijn muzikale inspiratie nog altijd vooral uit de muziek waar ik eind jaren negentig naar luisterde: Belgische hardcore, Pantera, Sepultura, Korn, Slipknot,… Maar inderdaad: we delen wel een soort humor met Belgian Associality, een wil om het niet té serieus te nemen, en vooral te zingen over dingen die recht uit het leven zijn gegrepen.”
enola: Zoals daar zijn: mensen met meningen op sociale media, Tinder, puriteinse metalfans,… Het vat irritaties was ook nog niet af.
Camerlynck: “Neen, maar ik wilde mij daar ook niet in verslikken. Je wil ook niet de band worden die enkel nog over #firstworldproblems zingt. Suggesties genoeg gehad van fans, overigens: ‘maak daar eens een liedje over’. Ja, misschien wel, maar dan niet op een voor-de-hand-liggende manier. Niet over Tinder, maar over de profielfoto die mensen op die app gebruiken. Het moet humor over het algemeen zijn, dus heb ik er ook verhaaltjes op gezet zoals “Kerk”, de openingstrack. Je kunt dat zien als kritiek op de kerk, maar ik brengt het toch meer als een soort vertelsel. Hetzelfde gaat op over “Nooit meer drinken”.”
enola: Waren er fansuggesties waar je wel iets mee had willen doen, maar waar het niet mee lukte?
Camerlynck: “Zo werkte het niet, maar er was wel een nummer waarin ik het over de metal van vroeger wilde hebben en hoe die toch beter was. Dat was een idee van iemand anders, maar ik besefte al snel dat ik gewoon mijn helden aan het afzeiken was. ‘Max, je kunt alleen nog maar verdikken’, ‘Phil, het is toch ook dat niet meer sinds Pantera niet meer bestaat’,.. (lacht) Dat was het toch ook niet.”
enola: Heldenverering lijkt me dan ook een essentieel onderdeel van Fleddy Melculy. Als je zo’n “668” schrijft, kan ik me voorstellen dat je als muzikant minder trots bent op de goeie grap rond ‘de buurman van de biést’ dan op het feit dat je een perfecte Iron Maidenpastiche hebt neergezet.
Camerlynck: “Dat nummer begon als een vingeroefening: elke fret en elke snaar van je zevensnarige gitaar gebruiken. Dan krijg je al snel een eighties-metalvibe, denk je plots ‘doet wat denken aan het refrein van “The Number Of The Beast”, en dan ga je daarmee op de loop natuurlijk. Onze vriend Jan Coudron van King Hiss is dan komen meezingen, want zelf kon ik dat hoge stukje zang niet neerzetten zoals ik het wilde. Blij dat hij was: bij ons mocht hij vocaal alles doen — die over the top vibrato bijvoorbeeld — wat zijn producer hem bij King Hiss verbiedt.” (lacht)
enola: Kreeg je Urbanus gemakkelijk overtuigd om mee te doen op “Het gat dat niet groot genoeg was”?
Camerlynck: “Ja hoor. We waren deze plaat simultaan aan het opnemen terwijl we met De Fanfaar zijn plaat De legende opnamen, dus vroegen we het maar eens ‘wij zijn hier jouw plaat aan het inspelen, kun jij dan ook niet iets bij ons doen?’ Tuurlijk, zei hij, wat had je in gedachten? ‘Euh, iets over een nestkastje’. Het moet voor hem en Jan de Smet — die ook aan het nummer meewerkt — plezant zijn geweest. Metal, dat hadden ze nog nooit gedaan.”
enola: Jullie werken met De Fanfaar al even samen met Urbanus. Heb je van hem iets geleerd qua humor?
Camerlinck: “Als ik iets van hem heb geleerd, dan dat wel. Al die uren in de auto, onderweg naar Nederland, of waar dan ook, hebben we heel wat gepraat. Hij heeft me geleerd hoe je de dingen moet vertellen, dat je je vooral niet mag verslikken in metaforen of gezegdes. De mensen moeten onmiddellijk weten waar het over gaat.”
enola: De grap is bij Fleddy precies niet altijd duidelijk, afgaand op “Zijde gij hier nu nog”?
Camerlinck: “Da’s even de haters lik op stuk geven, want ik weet dat die er ook zijn. ’t Is inderdaad een sneer naar hen, want ze mogen het dan niet lusten, ze hebben het wel allemaal gehoord, en gezien. Of nog erger: van die mannen die zelf in een band zitten en op ons zitten af te geven. Het laagste van het laagste, je eigen collega-muzikanten afzeiken. Maar dan bij wijze van spreken nadien wel vragen of ze op Fleddypalooza mogen spelen bij wijze van spreken. Whatever, het probleem ligt niet bij ons. Als je wil kritiek hebben, doe maar.”
“We leven in een Laatste Nieuws-maatschappij wat dat betreft. Iedereen heeft vrije meningsuiting, maar idioten dus helaas ook. (lacht) Eigenlijk vind ik dat bijna even gevaarlijk als een IS-aanslag, al die haat. En maar stille optochten houden na de aanslagen in Zaventem, maar achter onze computer wel elkaars kop inslaan. Dat is de wereld vandaag, dat is “Zijde gij hier nu nog?” en ook “Moeidunietdotcom”.”</p
enola: Mag ik het jammer vinden dat je het thema van de kerk uit de plaattitel loslaat na het openingsnummer?
Camerlinck: “Om iedereen voor te zijn: het heeft in elk geval niets met Amenra te maken. Grote fan van hen, maar het is niet alsof zij het woord ‘kerk’ hebben uitgevonden. Het is een kapstok, meer niet. Als je naar het artwork kijkt zie je bij “Zijde gij hier nu nog” hoe Fleddy aan het kruis genageld hangt. En ik overdrijf nu natuurlijk, maar: precies zoals Jezus vroeger ook door die haters is aangepakt. (schatert) De rest van de songs moeten we dan maar zien als geboden.”
<b
Camerlinck: “Ik ben geen flamingant, maar zelfs al zijn er bands die het verdienstelijk doen: ik stel mij vragen bij Vlamingen of Nederlanders die alsof het evident is in het Engels gaan zingen. Neen, het zou vanzelfsprekend moeten zijn dat je in je moedertaal zingt. Want het is niet zo dat je met Engels in het buitenland kunt scoren, zeker niet als je Engels op geen zak trekt. Ik zing in het Nederlands omdat ik dat eerlijk vind, en dat iedereen denkt dat dat geen goed idee is kan mij niet schelen.”
“Eigenlijk mag je het gewoon zo opschrijven: ik kan Engels, ik begrijp het, ik kan het lezen en schrijven, maar als ik zelf iets moet schrijven dan liever in mijn moedertaal. Dat vind ik makkelijker. Ik kan me gewoon beter uitdrukken in het Nederlands.”
enola: Je hebt met De Fanfaar jaren aan de weg getimmerd, zonder veel succes. Voelt het wrang dat het met Fleddy Melculy nu wel lukt?
Camerlynck: “Je kunt je er in elk geval vragen bij stellen, dat is zo. We hebben jaren hard gewerkt, hebben veel deuren op de neus of gewoon niet open gekregen,… Soms kreeg ik zelfs het gevoel dat men bij de media gewoon op de groepsnaam al besliste er niets mee te doen. Toch zijn we blijven gemotiveerd gebleven, gingen we door, en konden we ook toffe dingen doen. Het enige wat je kunt doen als het nu dan lukt met Fleddy, is dankbaar zijn, en niets als vanzelfsprekend beschouwen.”
“Het succes van Fleddy zorgt er wel voor dat ik voor het eerst in jaren met de blik van een buitenstaander naar De Fanfaar kijk, en dan zie ik wel dingen. Hoe Fleddy in twee seconden een duidelijk concept is. Dat was ongetwijfeld minder zo bij De Fanfaar. We zullen zien wat we met die vaststelling doen in de toekomst. De groep ligt ondertussen al bijna drie jaar stil, als je geen rekening houdt met de Urbanusconcerten, maar er zijn nog plannen. Het zal waarschijnlijk anders zijn dan voorheen, maar nog altijd De Fanfare. Ik heb van niets spijt.”
