Vijf jaar hebben The Victims — de fans van The Killers, heb je ‘m? — moeten wachten op nieuw werk van de glamrockers uit Las Vegas. Twee Mr. Brightsides hadden (en hebben) nog weinig zin in touren, en de twee anderen werkten aan een solocarrière. Praatsessies moesten de neuzen in dezelfde richting krijgen, Wonderful Wonderful is het knappe resultaat. Een haarfijn geproducet album over juveniel haantjesgedrag, man worden, en de val van Iron Mike Tyson. “Jij hoort er de Bee Gees in? Had je een moeilijke jeugd?”
Twee uur doet de Eurostar erover om van Brussel naar Londen te sporen. Net lang genoeg om Wonderful Wonderful twee keer van voren naar achteren te beluisteren. Het verdict: geen moment verveeld en -tig kwade blikken gestuurd richting taterende dames naast ons. Vijf jaar roest, een vleug hommeles, maar toch een meesterwerk(je) afleveren: klasse. “Het hardste wat we ooit gemaakt hebben”, zei Brandon Flowers in een eerste interview. Dat was larie. Alleen de donkere baslijn van opener “Wonderful Wonderful” deed even vermoeden dat de frontman de waarheid sprak.
Het meest gladde Killers-album werd het wel. De hand van producer Jacknife Lee ongetwijfeld; hij vijlde ook al ruwe kantjes weg bij U2. Enerzijds jammer, het ongeborstelde uit Hot Fuss en diens opvolger zijn grotendeels weg, anderzijds zullen de loepzuivere synths en dito uithalen van Flowers’ stem in een stadion des te fijner zijn. Bij een nieuw Killers-album is het afwegen: glamourous indie rock-’n-roll of dansbare genialiteit? Het antwoord ligt in het midden. De plaat shaket met meest funky eend in de bijt “The Man”, doet springen met uptempo poppunknummer “Run For Cover” — schrik trouwens niet van de eerste politieke boodschap ooit in een Killers-song — en verbaast met uitschieters “Tyson Vs Douglas” en “Have All The Songs Been Written”? Laat ons hopen dat het antwoord op die afsluiter volmondig “no” is.
In Londen aangekomen is het geen toeval dat The Killers ons in de hippe wijk Soho opwachten. Groot-Brittannië is over de oceaan afzetmarkt nummer één. Ze waren surprise act op Glastonbury, het Britse Rock Werchter, en gaven een uitzinnig Hyde Park de primeur van “The Man” en “Run For Cover”. Meer nog: prins Harry, de rosse badboy van het Britse koningshuis, zou al tien jaar in het geheim jammen met het viertal. “Gekker wordt het misschien alleen nog in België?”, vraagt de glamoureuse indie rock-’n-roller Brandon Flowers met een fonkel in de ogen. Prinses Elisabeth: dat is een uitnodiging.
Naast Flowers zit drummer Ronnie Vanucci Jr., de pet half over de ogen. “Nieuw materiaal spelen is altijd spannend. Het viel in de smaak, de fans zijn ons niet vergeten.” Over de vijf jaar wachttijd zijn de twee summier. “Eerlijk: we hadden het zelf ook graag sneller zien gebeuren. Voor mij is muziek maken de beste fucking job ter wereld, maar ik begrijp dat het niet voor iedereen altijd zo is of kan zijn. We zijn met vier in de band en hebben ook eigen levens. Het moest voor iedereen gewoon passen.” Waar dat op slaat: gitarist Dave Keuning, die vader werd,- en bassist Mark Stoermer willen niet de volledige Killers-tour mee op de planken staan. De twee hadden wél zin om het album te maken. “We zijn nog een echte band, je moet het dus samen doen lukken.”, besluit Flowers.
Met de komst van Bastilles en andere Imagine Dragons is het muzieklandschap wel veranderd. “Muziek op de radio is effectief minder rock-’n-roll dan pakweg tien jaar geleden. Wij hebben onze stek veroverd en gaan niet veranderen om ‘hip’ in 2017 te worden”, zegt Vanucci. Flowers gaat akkoord. “Een artiest kan geen twee dezelfde platen maken, dat klopt. We zijn voor enkele nummers uit onze comfortzone gestapt, maar wilden wel nog altijd als The Killers klinken. Veel bands waar we vroeger naar opkeken, hebben bochten van 180 graden gemaakt om ‘populair’ te blijven en zijn nu nog amper te herkennen. Vernieuwen en toch je eigen sound houden: David Bowie kon het, U2 kan het. Als Wonderful Wonderful niet iedereen aanspreekt? Screw ‘em!”
Flowers is ondertussen 36 jaar en vader van drie zonen. Hij blikt op de plaat terug op de wilde Killers-jaren: haantjesgedrag, grootspraak, onzekerheid en een echte man worden. Voor “The Man”, een retrospectief dansnummer pur sang, stapte hij in de oude Hot Fuss-laarzen. “Brandon ging terug naar zijn 22-jarige typetje: een stoere man die de borst vooruitsteekt en nooit verliest. Je bent jong en je wil wat. Pas als je ouder wordt, ga je beseffen wat echt belangrijk is: het gaat niet over winnen en geld op de bank”, zegt Vanucci. “Het was een versie van mezelf, maar geen eerlijke. Ik weet nu dat het uit een soort van onzekerheid ontsproot. Veel mensen kunnen er zich ongetwijfeld mee identificeren. Ik ben dat imago aan het oppoetsen, maar verliezen doe ik nog altijd niet graag”, zeg Flowers met een knipoog. Ik hoor in “The Man” “Stayin’ Alive” van de Bee Gees. “Had je een moeilijke kindertijd? Wij horen Talking Heads en Peter Gabriel.”
Dé meest gespierde mannen van Wonderful Wonderful zijn boksers Mike Tyson en Buster Douglas. “In ieders leven zijn er momenten die in grote mate bepalen wat volgt. Ik ben voor mezelf beginnen spitten en kwam uit bij de boksmatch uit 1990 waarin Buster Douglas Mike Tyson K.O. slaat. Ik was toen negen jaar, Mike was onoverwinnelijk. Het moment dat hij tegen de vlakte ging, veranderde mijn leven. Vandaag heb ik het gevoel dat ik de Mike Tyson ben voor mijn kinderen: ik mag niet neergaan, zelfs niet als er een Douglas in de buurt komt. Daar gaat het nummer over.” Nog fan? “Ja. Ik heb Mike ooit ontmoet. Hij was al op pensioen, maar die dijen waren nog altijd enorm.”
Op 6 maart staan The Killers in het Sportpaleis. “Sounds good, we hebben goeie herinneringen aan België. Pukkelpop, dat zijn ook Belgians, nietwaar?”
