Eerder deze maand traden zowel Drake als The Weeknd aan voor een vol Sportpaleis. Of de Brit Sampha Sisay de status en het publiek van die twee titanen ooit zal halen, is maar de vraag. Dat hij echter meer soul heeft dan beide heren samen, bewees de man in een uitverkochte AB Box.
Dat het voor deze Sampha stilaan tijd werd om uit de schaduw te treden, kan je wel zeggen. Er kwam de afgelopen jaren immers haast geen plaat uit de urban scene aangewaaid waarop hij niét te horen was als gastzanger. The Life Of Pablo van Kanye? Check. Drake zijn Nothing Was The Same? Check. A Seat At The Table van Solange? Check. De titelloze plaat van haar zus Beyoncé? Check. Begin dit jaar kwam Sampha dan toch eindelijk met een eerste soloplaat aanzetten. Process omschreven we toen als het eerste album van 2017 dat er echt toe deed, en het is tot vandaag ook het enige. U was blijkbaar even benieuwd als wij naar wat het live zou geven, gezien er al enkele weken geen tickets meer beschikbaar waren voor deze show.
“I’m made out of plastic”, zingt Sampha een volle zaal toe in de opener “Plastic 100°C”, en we bedenken ons dat het optreden met geen grotere leugen kan starten. De Londenaar begon zijn carrière weliswaar als producer, met het ineensteken van beats voor zichzelf en voor anderen, maar werpt zich nu op als volbloed zanger, die samen met zijn band een heel organisch geluid neerzet. De spotlights opzoeken doet hij wel niet, zo worden hij en zijn bandleden heel stijlvol en sober belicht met donkerblauwe schemerlampen. Sampha’s grootste troef is zijn prachtige ebbenhouten stem, die zowel de old skool Staxsoul van “Timmy’s Prayer” draagt, als de meer eigentijdse nummers als “Reverse Faults” en een doorleefd “Under”, dat doorspekt wordt met synthesizers waarin de geest van James Blake ronddwaalt.
Wat krassen op de ziel zijn niet noodzakelijk, maar ze helpen wel als je soulmuziek overtuigend wil brengen. Helaas voor hem heeft het leven deze Sampha nog niet echt gespaard. Zo hebben wij de AB zelden zo muisstil geweten als wanneer hij een intens “(No One Knows Me) Like the Piano” solo aan de toetsen brengt, een nostalgisch nummer over de piano in het huis van zijn ouders, die inmiddels beiden aan kanker gestorven zijn. Ook “Take Me Inside” wordt aangevat achter de piano, tot Sampha zijn eigen stem gaat loopen en ons meesleurt in zijn boeiende fantasiewereld.
Al moet je voor dat laatste toch wat moeite doen, gezien Sampha nog wat zelfzekerheid mist om zijn publiek echt te bespelen. Hij zoekt weinig contact en verschuilt zich vaak achter zijn altaartje vol percussie en toetsen. “Optreden is voor mij een beleving van spiritualiteit”, liet Sampha onlangs in een interview optekenen, en hij beleeft die voorlopig nog het liefst alleen. Slechts af en toe komt hij helemaal los, zoals tijdens “Blood On Me”, dat voor het onbetwiste hoogtepunt tekent. De lichten kleuren plots bloedrood, de vele lagen percussie komen aandraven als hongerige wolven en Sampha zoekt koortsachtig een uitweg: “I’m on this road now, I’m so alone now… I swear they smell the blood on me, I hear them coming for me.”
Met de stem, de geloofwaardigheid en de soul zit het voor deze Sampha al meer dan snor. Nu zijn publiek er nog wat meer bij betrekken, en dan komt het helemaal in orde. Het zomerfestival dat Sampha weet te strikken, legt meteen een van zijn hoogtepunten vast.
