Drie keer Rock Torhout gedaan. Zestien Pukkelpoppen achter de kiezen. Achttien keer in Werchter present gegeven, Classic en Boutique incluis. Ontelbare kleine zomerevenementen gefrequenteerd. En toch ben ik maar één keer verliefd geworden op een festival; die nacht in 2005 dat ik na een concert van Sigur Rós in Dour aankwam. Sindsdien is het Waalse festival nooit uit mijn hart verdwenen.
Al moet dat meteen genuanceerd. Het was geen instant-verliefdheid. Opgefokt door de late rit vanuit Brussel, de lange zoektocht naar parking en het aanslepende gediscussieer vooraleer ik in dat nachtelijke uur alsnog mijn persbandje te pakken kreeg, was het licht laaiend dat ik het terrein alsnog betrad. M83 had zijn ding al lang gedaan, die nacht zou er hoogstens één zijn om tenten op te zetten en sfeer te snuiven. Het zou de laatste keer zijn dat ik met neergetrokken mondhoeken over het voormalige mijnterrein stapte. Wat ik de volgende dag ontdekte was een festival zoals ik er nog geen kende: relax, gemoedelijk, en een héél klein beetje chaotisch.
Bands speelden haasje over op de affiche. Daagden niet op. Zonder veel uitleg werd er plots een podium verderop gespeeld. Je had het maar uit te zoeken. Maar hé, daar stond dan weer tegenover dat je seconden voor het begin van een optreden nog tot vooraan in de tent kon wandelen; het voordeel van een affiche die het niet van een paar hypes of vaste waarden moest hebben, maar in de breedte ging.
Nergens anders ook zag je bands als Archive of Bright Eyes headlinen, en die gelegenheid ook te baat nemen om te excelleren. Moeten ze het op Werchter of Pukkelpop op zijn best met een spot in de verzengende middagzon stellen, hier mochten ze zich God wanen in ’t diepst van hun gedachten; ze bedankten met memorabele sets. En af en toe deed ik er ook echte ontdekkingen. Die eerste keer I Am X, die zweterige nacht met Zongamin,… Het zouden namen worden die ik nooit meer vergat.
En toch zou de liefde een beetje slijten. Dat het in 2007 een zootje was? Ach, daar kon ik mijn schouders nog over ophalen. De moddereditie van 2012? We voelden ons achteraf samen helden dat we ’t overleefd hadden. Een paar stevige laarzen, en gaan: rock-‘n-roll. Maar dat de affiche almaar minder lekkers voor mij bood? Dat deed pijn. Want ik wilde naar Dour, maar dan had ik wel een reden nodig. >aarom weet ik niet, maar de indiebandjes die ik nodig had als excuus; die vond de organisatie plots niet meer.
Jaartje overgeslagen dus. 2013 was een Dourloos jaar, en zelfs al zag ik trots dat het enolateam ook zonder mijn aanwezigheid draaide, het was met pijn in het hart. Stiekem – neen, heel open – wilde ik dààr zijn; aan de voet van die eeuwige mijnterrils. Niet meer dus. Vanaf nu zou ik elke strohalm vastgrijpen om toch maar richting Wallonië te mogen trekken. En dus was de aankondiging van Maxïmo Park en Atari Teenage Riot vorig jaar genoeg om mijn besluit te nemen. Nog eens Mogwai? Toe maar.
Het was een weerzien om nooit te vergeten. Zelden ben ik zo gelukkig geweest als toen ik op de tweede dag van het festival dan toch opnieuw de wei opstapte. Een pintje, een optreden, en de zon die me mee een warm “welkom terug” toescheen. Toen pas besefte ik echt: Dour is een stukje thuis. En zelfs al moet ik hard zoeken; ik vind wel een reden als het moet, maar ik sla geen jaar meer over.
