Met A New Testament, dat gospel en country omarmt, verkent Christopher Owens nieuwe wegen zonder zijn muzikale eigenheid te verliezen. De voormalige Girls-frontman tekent, anderhalf jaar na Lysandre, wederom voor een pakkend werkstuk dat recht uit zijn hart komt en op dat van de luisteraar mikt.
Dat Christopher Owens levensloop, naast muzikale pieken, ook veel persoonlijke dalen gekend heeft, is publiek geheim. Toch is de man die op het appel verschijnt, de gemoedelijkheid zelve. Owens heeft afgerekend met zijn ergste demonen en voelt zich duidelijk heel erg op zijn gemak: ludiek T-shirt, nerdy sokken, shorts, het is bijna onmogelijk toeristischer voor de dag te komen. Hoewel een nazomerzon ervoor zorgt dat het interview op een terras kan plaatsvinden, vraagt de muzikant beleefd of het niet stoort als hij een sigaret opsteekt. Die malle Californiërs toch.
“Yeah, zelfs als je daar op straat wandelt met een sigaret, kan je opmerkingen krijgen. Enkele dagen geleden werd ik zo nog door iemand aangesproken in San Francisco. Gek genoeg had de man een shirt aan van Reservoir Dogs. Nuja, toen die film gemaakt werd, was roken duidelijk nog niet zo’n issue.”
enola: Zowat een jaar geleden plaatste u een filmpje online dat gedraaid was in Graceland in Memphis, Tennessee, nu is er een plaat die flirt met country. Was dat een hint?
Owens: “Het was geen hint, maar het hoeft niet te verbazen: ook op Broken Dreams Club hoor je hier en daar een pedal steel en nu was het leuk om dat verder uit te diepen.”
“Graceland is bovendien fascinerend. We zouden de hele dag over Elvis kunnen praten. (lacht) Hij is een heel unieke artiest, in die zin dat het leidt tot de vraag wat Amerikaanse popmuziek is. Hij zong in een kerk toen hij opgroeide, dus er is die religieuze achtergrond, maar Elvis zong ook r&b, terwijl hij tegelijk eigenlijk een countryboy was. Op die manier eindig je bij de soep die Amerikaanse pop is.”
enola: U groeide zelf in zeer religieuze omstandigheden op. Kreeg u daar veel muziek mee?
Owens: “Er was muziek, maar niet in die zin dat het een invloed heeft gehad: de muziek die beschikbaar was, was onze eigen muziek. Nuja, het heeft me beïnvloed in die zin dat ik gitaar heb leren spelen en heb leren zingen. Maar ik kopieer het niet. Het is niet te vergelijken met traditionele kerkmuziek, maar eerder een hippievariant daar op.”
enola: Ondertussen maakt u heel andere muziek. En aan een hoog tempo.
Owens: “Ik heb de songs nu eenmaal. Ik heb niet het gevoel dat ik veel schrijf, maar het gebeurt wel op een min of meer regelmatige basis. Ik heb het doel elk jaar een plaat uit te brengen, ik denk dat zoiets goed is. Het voorkomt dat je te veel vrije tijd neemt. En het komt voort uit een traditie: Woody Allen maakt elk jaar een film en hij doet dat omdat Ingmar Bergman elk jaar een film maakte. (denkt) Ik zou bovendien niet gelukkig zijn als ik langer dan een jaar met dezelfde plaat de baan op moet. Opnemen is veel leuker.”
enola: Er zijn weinig artiesten die blij worden van het idee de artificiële wereld van een studio in te moeten gaan.
Owens: “Oh jawel! Het is opwindend! Je kan horen hoe een song tot leven gebracht wordt. En wanneer het afgerond is, heb je het gevoel dat je iets gemaakt hebt dat voor de eeuwen is. Wanneer je een concert speelt, is het weg op het ogenblik dat het gedaan. Platen zijn hetgeen dat je aan het einde van je leven nalaat.”
enola: Ook in tijden dat muziek, en albums, zo in waarde gedevalueerd zijn?
Owens: “Ik denk van wel. Ik ben me ervan bewust dat dit alles op een dag voorbij zal zijn en dat er dan, behalve enkele YouTube-filmpjes en selfies, enkel nog de albums zullen zijn. Die platen geven me het gevoel dat ik echt kan doen wat ik wil. Dat is ook hoe Girls van start gegaan is: door op te nemen.”
enola: Er spelen enkele muzikanten uit het Girls-tijdperk mee op A New Testament. Dat maakt het onderscheid tussen beide projecten stilaan vaag.
Owens: (grijnst) “Yeah. De mensen in Girls waren fijn om mee samen te werken, ook al zijn er veel gekomen en gegaan, ik vermoed in totaal een twintigtal. Ik hou van ze allemaal, en ze hadden elk hun reden waarom ze toen niet konden blijven. Het is fijn hen opnieuw uit te nodigen om een jaar lang aan iets mee te werken. Ik vermoed dat ik altijd muzikanten uit de Girls-poel zal blijven opvissen.”
enola: Sommige songs op A New Testament dateren alweer van een tijdje geleden. Waarom komen ze nu aan de oppervlakte?
enola: Op het album valt “Stephen” op door het contrast tussen de heldere klank en donkere inhoud, die heel persoonlijk is.
Owens: “Dat is het enige dat me interesseert, of het nu dit nummer is of een liefdesnummer. Als ik me niet kwetsbaar zou voelen en niets van mezelf zou blootleggen, zou ik net zo goed in een Beatles-coverband kunnen spelen.”
“Dat was een van de redenen om solo te gaan: ik praat over mezelf, daarom dat die songs zo gepresenteerd moeten worden. Ik gebruik ook nauwelijks camouflage en daar heb ik me ook nooit zorgen over gemaakt. De dag dat ik dat doe, is waarschijnlijk het ogenblik daar dat ik moet stoppen.”
enola: Waar komt de titel A New Testament vandaan?
Owens: “Het is niet echt een referentie naar het Oude of het Nieuwe Testament, maar eerder het letterlijke idee dat een plaat een testament kan zijn van wie je bent en wat je nu doet. Voor mij is een nieuwe plaat een nieuw testament. Plus, het is een geweldige titel doordat het een beetje cheeky is, een beetje zoals een song “Lust For Life” noemen, terwijl er al zo eentje bestaat.”
enola: Heeft de man achter de eerste “Lust For Life” ooit gereageerd op jouw nummer?
Owens: “Nah. Ik denk niet dat Iggy Pop weet dat ik besta, al hebben we wel korte tijd op hetzelfde label gezeten. Maar het is een goeie titel, die de aandacht trekt, en dat is uiteindelijk het doel.”
enola: Uw “Lust For Life” had bovendien een videoclip die de aandacht trok.
Owens: “Eerlijk, videoclips zijn geen big deal voor me. Als ik er vanaf nu geen meer zou mogen maken, zou ik dat niet erg vinden. Maar soms heb ik geluk en worden ze iets waar ik echt van hou, zoals die van “Lust For Life”. Een goeie vriend was langsgekomen met een idee: hij had een Super8-camera waarmee je filmpjes van drie minuten kan draaien, de song duurt twee minuten en half, dus hij zette het nummer op en filmde vrienden en monteerde dat tot een clip. Nu kan ik daar echt naar kijken en nostalgisch denken aan die mensen en die periode. Op creatief vlak voelt het niet alsof ik iets gemaakt heb, maar ik kan er wel sentimentele waarde aan hechten, achteraf.”
enola: In vergelijking met die periode gaat u nu wel veel gezonder door het leven.
Owens: “Dat klopt en ik ben blij dat de problemen van die tijd achter de rug zijn. Al is de realiteit dat je daarmee ook je houvast kwijt bent. Neem de jetlag waarmee ik hier ben toegekomen. Voorheen zou ik (knipt met de vingers) mezelf in slaap gebracht hebben, wakker geworden zijn en je ontmoet hebben. Nu heb ik slecht geslapen en loop ik wat korzelig rond. Dat maakt het leven minder makkelijk bij momenten, maar ik weet nu dat ik ook een toekomst heb.”
enola: Is zo’n omschakeling makkelijk om vol te houden? De muziekwereld staat niet bekend om zijn ascetische karakter.”
Owens: “Het is gemakkelijk omdat het is wat ik wil. Als ik had proberen te stoppen voor ik er klaar voor was, zou het veel harder geweest zijn doordat alles zo alomtegenwoordig is. Ik heb een jaar besteed aan het willen stoppen, maar kon het niet omdat ik te verslaafd was. Toen ik uiteindelijk wél deed, was het slecht genoeg dat ik dat niet nog eens wil doormaken. Al is dat nu natuurlijk makkelijk gezegd.”
(denkt na) “Dat alomtegenwoordige klopt trouwens niet helemaal. Hoe vaak is het niet voorgevallen dat ik ergens in een vreemd land zat, ver weg van huis, in een wazig deel van een stad en geen idee had waar naartoe. Het is vaak makkelijk en alomtegenwoordig, maar soms is het er niet wanneer je het wil. Het is een ingewikkeld probleem.”
enola: Een probleem dat wel vaker lijkt voor te komen bij mensen die lange tijd in een strikt religieuze omgeving hebben doorgebracht, zoals u.
Owens: “Uhu. Voor mij houdt het ook helemaal steek. De omgeving waarin ik opgegroeid ben, was zo vreemd, zo traumatiserend, het was gewoon slecht. Ik ben op mijn 16de naar de VS vertrokken, opnieuw van nul begonnen. Voor mij hielpen die dingen om te relaxen, me normaal te voelen, vertrouwen te hebben, me geen zorgen te maken, me cool te voelen. Het was in mijn ogen helemaal niet onlogisch.”
“Ik heb weet van andere kids met dezelfde achtergrond, die ook die groep verlaten hebben, dat ze bijna allemaal gelijkaardige problemen hebben. Ze hebben geen scholing, geen familiale ondersteuning. Opeens zijn ze een volwassene in Amerika en moeten ze zichzelf zien te redden, worden ze stripper om rond te komen. En dan hebben ze crystal meth nodig om het podium op te gaan. Het is… (denkt) River Phoenix, om er maar een te noemen, was lid van the Children of God en kijk naar wat met hem gebeurd is.”
enola: Neemt u de mensen door wie u in die sekte zat, met alle gevolgen van dien, iets kwalijk?
Owens: “Neen. Ik begrijp waarom ze het gedaan hebben. Mijn mama is erbij gegaan toen ze 18 was, ik denk niet dat ze voor ogen had om er een gezin te stichten. Ze was een high school drop-out op haar zestiende, liftte door Amerika, ging naar Woodstock en toen die droom uit elkaar viel, wist ze niet wat ze moest doen. Op dat ogenblik ontmoette ze enkele leuke mensen en plots ging het goed. Of toch in het begin. Want mensen maken fouten.”
enola: Bent u vandaag nog religieus? Want zowel gospel als country zijn bij uitstek religieuze genres.
Owens: “Neen. Nooit geweest eigenlijk. Daarom dat het zo hard was vroeger, ik werd altijd gestraft omdat ik niet geloofde.”
“Ik ben ervan overtuigd dat we geen religie nodig hebben om mooie muziek te laten bestaan. Je kan perfect het God-gedeelte laten vallen en nog steeds zal gospel iets met je doen. Het is nu eenmaal ontzettend mooi.”
Christopher Owens speelt op 13 november in Trix
