Afgeschreven, vertikaal geklasseerd, gewogen en bijlange niet meer zwaar genoeg bevonden: toen de Red Hot Chili Peppers Stadium Arcadium opvolgden met het nog zwakkere I’m With You, was het wat ons betreft game over voor een van de meer opwindende bands uit de jaren ’90. Maar kijk: op Werchter stonden ze er, 2012 of geen 2012.
Het liefst hadden we de Peppers geen énkele song uit hun ziel- en funkloze jongste plaat zien spelen. Maar I’m With You verkocht amper tien procent van wat Stadium Arcadium opbracht en moet dus dringend nog wat extra aan de man gebracht worden. Alleen jammer dat de songs sucken, zoals set-opener “Monarchy Of Roses”, een hopeloos nummer met een even hopeloze titel dat ook live niet te redden valt. En toch valt op dat drummer Chad Smith, bassist Flea en de John Frusciante vervangende gitarist Josh Klinghoffer meteen in vorm zijn. Ze géven zich, en dat is meer dan wat we verwacht hadden. Kiedis van zijn kant wordt pas wakker als met “Can’t Stop” een van de betere nummers van By The Way wordt aangesneden. Maar hey: wat rockt die song als een tiet. En vooral: wat rockt die song nu ook live als een tiet.
Want daar schortte het wat aan de voorbije jaren. Wat zeggen we: in 2006 speelden de Peppers zo’n duffe set op Werchter dat er 20 jaar later werkelijk geen enkele vader tegen zijn kinderen zal zeggen: “Ik kwam je moeder tegen tijdens de Peppers op Werchter.” Dat ligt anno 2012 wel wat anders, willen we in pakweg 2030 meteen nagaan. Alsof ze willen bewijzen dat ze het nog altijd kunnen, rocken de Californians een eind weg met “Dani California” en “I Like Dirt”, terwijl Kiedis er zelfs in slaagt min of meer de toon te houden tijdens “Scar Tissue”, beklijvend als altijd.
Soms gaan de jongens te ver in hun “kijk eens hoe hip wij nog zijn”-statement, zeker als ze oeverloos beginnen te jammen. Heel leuk dat de Peppers elkaar na zoveel jaar nog steeds kunnen luchten en dat Klinghoffer zichtbaar op sleeptouw wordt genomen door Flea, maar als toeschouwers heb je er geen hol aan dat ze minutenlang doordrammen over een niet eens goede riff die ze backstage bedacht hebben. Erger nog: zo snedig deze gasten klinken als ze ervoor gaan, zo hard doen ze ons denken aan Grandpa Simpson tijdens die jams.
Maar oké, dit ging een positief verslag worden en dat verdienen de Peppers ook. Elke groep die een drieluik als “Under The Bridge”, “Californication” en “By The Way” kan afvuren, is er eentje voor de geschiedenisboeken van de rockmuziek. Tel daarbij een bisronde met “They’re Red Hot” dat overgaat in een spetterend “Give It Away” en hell: lang geleden dat we ons nog zo geamuseerd hebben met de Red Hot Chili Peppers. Alleen: scheer die fuckingsnor af, Kiedis!
