Beweren dat het Openluchttheater van het Rivierenhof meer dan stampvol zat voor een avond Patti Smith, is een understatement. Al vrij snel was het concert uitverkocht, en zelfs de extra vrijgekomen kaarten in de laatste week voorafgaand aan het concert waren in een mum van tijd de deur uit. Patti Smith is hot stuff.
Stipt om 20u45 stapte de band het podium op. Smith lacht het publiek vriendelijk toe, smijt er een ietwat vreemd “Hello Belgium” tegen aan, en zet “Dancing Barefoot” in. Een gekend nummer, zelfs voor de concertbezoeker die hier eerder toevallig — als gezelschap, of omdat het toch “een grote naam” is — is terecht gekomen, maar ook eentje dat een ietwat lauwe start neemt. Pas aan het eind komt Smith erdoor, en laat ze haar kenmerkende grom horen. Nadien bedankt ze de Fnac, waar ze die middag een zeldzame signeersessie hield. Iemand uit het publiek uit zijn onvrede over het feit dat het toch een geldbeluste multinational is. Smith pareert de semi-aanval meteen door te stellen dat ze inderdaad graag de kleine zelfstandige boek- en muziekhandel steunt, maar dat ze nu eenmaal was gevraagd. En dat iedereen content was. “And it’s all people, right?!”, menselijkheid zal ook later die avond de boodschap blijken.
“April Fool” wordt op herkenningsapplaus onthaald, maar toch spelen Smith en de haren niet echt de pannen van het spreekwoordelijk dak. Ook het aan Ann De Meulemeester opgedragen “Distant Fingers” wordt er behoorlijk mak doorgejaagd. Maar mak of niet mak; er is op de vakkundigheid niets aan te merken. Smith is onwaarschijnlijk goed bij stem ,en Lenny Kaye’s gitaarspel houdt de boel niettemin op dreef. Het blijkt echter de opwarming voor het serieuze werk.
“Free Money” is het eerste vuurwerkmoment. De hele band gaat op in het nummer en het publiek beweegt mee als één persoon. Tijdens “Fuji-san” van op het recente Banga komt de punkrockster van weleer helemaal naar boven. Het publiek smult en je ziet Smith genieten. Ze zoekt de interactie met het publiek ook op. Iemand roept iets en Smith veronderstelt dat “Summertime” als verzoeknummer wordt gevraagd. Ze begint er meteen aan, zingt vier zinnen, en lacht alles weg door aan te kondigen dat ze een klein nummertje zal brengen over Amy Winehouse. “This Is The Girl”, opnieuw van haar nieuwste, is kippenvel, waarbij Smith elk woord sacraal de microfoon instuurt. Het daaropvolgende “Ghost Dance” krijgt op die manier een nieuwe betekenis en wanneer de groep het nummer als een mantra laat eindigen, krijgen we magie op het podium.
Kaye krijgt halverwege z’n solomoment in wat een pauze voor Smith zelf lijkt te worden. Niets is echter minder waar. Haast meteen nadat Kaye “Night Time” heeft ingezet, verschijnt Smith in het publiek als enthousiaste fan. Een beetje sneu voor diegenen die nog op het podium het beste van zichzelf geven, want alle aandacht gaat naar die wereldster die nu tussen de fans staat. Het is echter een mooi moment en een voorbeeld van die “It’s all people, right?!”-attitude die Smith aan het begin van het concert probeerde duidelijk te maken.
Grote vreugde wanneer de band “Because The Night” inzet, en het refrein wordt dan ook door het publiek gedragen. “Pissing In The River” is dan weer de goeie ouwe punk, en je ziet de punkers van weleer gretig genieten van de attitude die vooral op het podium nog welig tiert. “Peaceable Kingdom” krijgt op het eind een strofe “People Have The Power” mee en “Gloria” wordt pure Kunst met hoofdletter. Dat deze vrouw de pensioen gerechtigde leeftijd heeft, is haast niet te geloven. Wanneer Smith op het eind van het nummer de pauze, vooraleer ze nog eens uitbarst in een “But not for me”, langer aanhoudt dan normaal gaat het publiek helemaal uit z’n dak en is de pret niet meer te drukken.
Smith loopt van het podium maar laat niet lang op zich wachten om de bisnummers te brengen. “Banga” klinkt nog meer dan op plaat als jong geweld dat tegen de schenen van de wereld schopt, en ze zet het verder met een volledige versie van “People Have The Power”. Het nummer wordt nog meer strijdlied hier dan dat het in wezen al is. “Use Your Voice” scandeert ze op het einde. Het publiek neemt dat bevel ter harte en zingt uit volle borst mee. Het concert wordt afgerond met “Rock’n’Roll Nigger”. Smith gaat nog eenmaal volledig loos op de gitaar en in haar rol van wereldverbeteraar. Ze trekt vergelijkingen met voetbal en vraagt zich af wie het spel nu gewonnen heeft. Ze weet verdomd goed om te gaan met actualiteit en dat om te buigen naar iets universelers.
37 jaar na haar onwaarschijnlijk straffe debuut Horses staat Patti Smith er nog steeds: half punkster, half poëet/filosoof. En ze kan nog steeds zingen. Ze is ouder geworden, maar eigenlijk is ze haast letterlijk geen haar veranderd. Wie z’n ogen zacht dichtkneep, zag in het Rivierenhof nog steeds dezelfde vrouw uit de jaren ’70 staan. En dat komt vooral omdat ze nog steeds zoals dat jong geweld kan klinken. Ze maakt lawaai, maar lawaai met een boodschap en vooral met het talent dat lawaai als muziek laat klinken, en daar nemen wij graag onze denkbeeldige hoed voor af!
