In de marge van de film organiseert kunstencentrum Vooruit het festival Almost Cinema. Performances en concerten zetten het medium in een ander daglicht, maar ook even binnenspringen voor de tentoonstelling alleen loont de moeite.
Almost Cinema is voor het kunstencentrum een beproefd concept. Net als de vorige jaren worden vele deuren van het gebouw opengezet en komt de bezoeker op plekken waar de normale concert- of theaterganger niet komt. Dit jaar leidt het parcours niet alleen tot boven op de hoogste verdieping, maar ook naar buiten de straat op. Zo kom je ook in "de snoepwinkel", een onlangs door de organisatie aangekochte ruimte naast de Vooruit, en ook de achterkant van het gebouw blijkt een bezichtiging waard.
Centraal in deze tentoonstelling staat het gegeven van beweging. Alle werken bewegen op zichzelf, of nodigen de bezoeker uit om via eigen beweging op technologische ontdekkingstocht te gaan. En toch weet elk werk afzonderlijk ook weer een heel eigen wereld te openen voor de bezoeker, een wereld die steevast verrast.
In de eerste ruimte in het Vooruitgebouw bots je op Spin van Bram Vreven. Op verschillende videoschermen zie je een hypnotiserend spektakel van concentrische cirkels in zwart en wit, waarin die twee kleuren een liefdesspel van aantrekken en afstoten aangaan. Uit een blik achter de wand blijkt echter hoe de video’s tot stand komen: pingpongballetjes worden machinaal in alle richtingen rondgedraaid en live geregistreerd. Op de balletjes is telkens een patroon geprint, wat bij rondtollen de concentrische cirkels oplevert. De techniek achter de film wordt zo blootgelegd.
Net zo verrassend zijn de werken van Zimoun en Kerstin Ergenzinger, die zich eveneens in het Vooruitgebouw bevinden. Bij Zimoun worden techniek en beweging ingezet voor een audiovisueel werk, waarin balletjes via een motortje aan het bewegen worden gebracht in een kartonnen doos, met een interessant geluidsspel als resultaat. Bij Ergenzinger wordt dan weer een levende sculptuur gecreëerd. Een amorf lichaam dat in en uit lijkt te ademen, en dat allemaal op het ritme van het gebouw dat via een seismograaf wordt opgepikt.
In de oude snoepwinkel botsen we op een groot mozaïek van glas. Zo lijkt het toch op het eerste gezicht, maar in Almost Cinema zit er uiteraard weer iets anders achter. Bekeken vanachter een ronddraaiend kleurfilter blijkt de mozaïek tot leven te komen en zien we Wim Janssens Static als een bewegend pixellandschap verschijnen. Dieper de winkel in kan het collectief Crew niet ontbreken. In Bolscan bepaalt de bezoeker zelf door een (bescheiden) videowand te bewegen naar welke hoek van het gefilmd tafereel hij kijkt.
Aan de overkant van de Schelde blijken nog twee werken de (toevallige) voorbijgangers te bekoren. Ief Spincemaille, net als Wim Janssens aangesloten bij de Werktank, een spin off van de Filmfabriek en een onderzoeksplaats voor beeldende kunst, zet met zijn Reversed Blinking de bezoeker een bril op waarmee hij naar de werkelijkheid kan kijken als door de lens van een fototoestel. We zien alleen als er op de knop gedrukt wordt en de shutters opengaan. Maar de grote eyecatcher van Almost Cinema wordt bewaard voor het laatst: Pablo Valbuena’s grootse lichtprojectie die aan het gebouw naast de Vooruit een nieuwe gevelstructuur geeft en daar continu mee speelt. Raamkozijnen worden opgeroepen en daarna weer weggeveegd, de hele structuur gaat aan het wankelen. Voor de passant een erg leuke afleiding van de werkelijkheid.
Almost Cinema weet al meerdere jaren op een sympathieke manier een opvallende plaats binnen het Filmfestival in te nemen. Zo bescheiden als het van opzet is, zo sterk zijn toch de werken die worden getoond. Technologie en beweging leveren een interessant parcours op in een pracht van een gebouw. De wereld van de film anders bekeken, opengelegd en uitgepluisd. Een boeiende blik achter de schermen.
