Daar waar Leie en Schelde samenvloeien, zetten muziekbands het vandaag de dag weer op een rücksichtslos rocken. En het mag best groezelig en opzwepend klinken zoals op Free Blank Shots, het full length-debuut van Wallace Vanborn. Goddeau (verkouden) sprak met Ian Clement (broodnuchter, sympathiek, goed van de tongriem gesneden), zanger-gitarist van een verpletterende en uiterst gedreven rockformatie.
enola: De eerste keer dat ik de naam van de band hoorde, was tijdens het lezen van de Rock Rally-verslagen van de 2008 en ik vond de naam — die heerlijke klank van het Nederlandse ‘van’ in namen als Van Halen en The Van Jets — toen al ongelooflijk stoer. Hoe is de groepsnaam ontstaan?
Ian Clement: “We wisten: we hebben een stoere bandnaam nodig omdat we zogezegd een stoere band zijn. In “Pulp Fiction” speelt een personage, een grote, robuuste zwarte met de naam Marsellus Wallace (rol van Ving Rhames, n.v.d.r.) en we vonden de klank van het woord Wallace heel cool. Het mocht echter iets persoonlijker worden en we hebben er een soort personage voor onze eigen band van gemaakt. We hebben voor Vanborn gekozen omdat dat bijna de achternaam van de drummer (Sylvester Vanborm, n.v.d.r.) is.”
enola: Jullie hebben 14 dagen in de States getourd en zaten dus de ganse tijd op elkaars lip. Hoe vermijden jullie ruzies die uitgroeien tot onherstelbare breuken?
Ian Clement: “Door alle drie zo diplomatisch mogelijk te zijn en door gewoonweg zoveel mogelijk begrip voor en geduld met elkaar te hebben. We kennen elkaar nu al 3 à 4 jaar en dat gaat uitstekend. We zijn een soort van broers geworden omdat we heel veel met elkaar optrekken. We zijn echte vrienden en ja … kleine ruzietjes ontstaan altijd, zeker in broederliefde maar (lacht) het is nog geen verhaal zoals bij The Kinks waarbij ze met gitaren op elkaars muil beginnen timmeren.”
enola: Jij hebt voor De Standaard een blog over de tour in de V.S. bijgehouden. Zijn er verhalen die de blog niet hebben gehaald, die misschien niet voor publicatie vatbaar waren?
Ian Clement: (lacht) “Ah, jullie willen een scoop. Eigenlijk hebben we het leeuwendeel verteld, we zijn echt heel braaf gebleven. Er is wel nog een feit dat ik in de blog vergeten ben: op weg naar Las Vegas ontstond een windhoos die een auto vlak voor ons een serieuze smak heeft gegeven. Een tornado was het nu ook niet maar zelfs zo’n windhoos heeft heel wat power. We hadden die dag echter al een bijna-doodservaring gehad en dus besloot ik enkel daarover te schrijven: een onvervalste zondagsrijder reed ons bijna van de weg.”
enola: Het was een plezier jullie blog te lezen, je kan een aardig potje schrijven.
Ian Clement: “Ik ben opgegroeid in een literatuurminnende omgeving, mijn moeder is schrijfster Geertrui Daem. Nummers schrijven is uiteraard met tekst bezig zijn en ik heb een poosje journalistiek gestudeerd, maar die studie heb ik niet voltooid omdat mijn tijd toen al hoofdzakelijk opgeslorpt werd door muziek. Ik heb dus die voorgeschiedenis met het schrijven.”
enola: Een zegswijze luidt: “Never meet your idols”, maar jullie zijn wel in de States bij Daniel Lanois op de koffie geweest. Hoe was dat?
Ian Clement: “Een zotte ervaring, maar eerlijkheidshalve moet ik zeggen dat Lanois niet echt een van mijn idolen is. Wel heel krankzinnig om te zien hoe de wereld van die man eruit ziet en het zou fantastisch zijn om ook van zo’n wereld deel uit te maken of een dergelijke wereld op het thuisfront te kunnen scheppen maar de echte idolen, die moeten nog komen. Tony Bevilacqua, de gitarist van Spinnerette, heb ik al gespot, een coole ervaring maar voor een ontmoeting met de ware helden wordt het (wachten tot backstage in Werchter.”
enola: Hoe staat het trouwens met de verovering van het Franstalige landsdeel? Een recensent van de site “Music in Belgium” schreef: “Pour ce premier opus, Wallace Vanborn frappe fort”.
Ian Clement: “Er beweegt iets in Wallonië, en die aandacht is deels te danken aan een concert dat we samen met Therapy? in de AB hebben gespeeld. Daar zijn heel veel Walen op af gekomen en dat heeft ons geen windeieren gelegd.”
enola: En het buitenland?
Ian Clement: “Er is heel wat aan het bewegen op het internet. Onze plaat is jammer genoeg de dag voor de release gelekt op het net en die is ondertussen nogal big in de downloadwereld. Daarover hebben we uiteraard gemengde gevoelens. Je loopt heel wat geld mis maar uiteindelijk: iemand die je muziek niet eerst hoort, zal ook je muziek niet kopen. Da’s dan de andere kant van het verhaal, want de jongste tijd krijg ik mails van Zwitsers, Oostenrijkers tot muziekliefhebbers uit de Balkanlanden die me schrijven hoe fantastisch ze onze muziek wel niet vinden.”
enola: Jullie hebben in 2008 deelgenomen aan de “Global Battle Of The Bands” in Londen. Een woordje toelichting graag.
Ian Clement: “Gratis naar Londen, gratis op hotel verblijven. We zijn wel in de finale geraakt maar zaten niet bij de top. Als ik eerlijk mag zijn: we hebben er niet al te best gespeeld. We bleven ook niet gespaard van technische mankementen maar al bij al heeft het zijn vruchten afgeworpen want de Waalse ambassadeur in Londen, iemand die heel erg begaan is met cultuur en muziek en daarenboven optredens organiseert, is een hevige fan van ons. Die man is heel dus heel rockminded. Zijn Vlaamse tegenhanger heeft een receptie gehouden maar is, met alle respect, iets meer een stijve hark.”
enola: Over een stijve hark gesproken: jullie muziek is heel groovy en dansbaar. Welke invloeden hebben eigenlijk bewerkstelligd dat Free Blank Shots zo’n catchy plaat is geworden?
Ian Clement: “Er zijn de onloochenbare invloeden als Queens Of The Stone Age of een beetje Kyuss, maar we hebben alle drie onze eigen muzikale smaak met toch een gemeenschappelijke voorliefde voor hiphop. Uiteraard niet die van het flauwe en platte kaliber van vandaag de dag maar wel N.W.A, Public Enemy, Wu-Tang Clan, de feelgood hiphop van De La Soul. Rap van eind jaren 80, begin 90 is fantastisch. Blackout! van Method Man & Redman is puur jeugdsentiment. Onze drummer Sylvester is ook nogal into funk. Dat zou ten dele de groove op ons album kunnen verklaren.”
enola: Is Wallace Vanborn een groep met een missie? Willen jullie een — en nu volgt een duur woord — boodschap uitdragen?
Ian Clement: “We willen de luisteraar het weekendgevoel op een weekavond geven. We hebben met ons debuut nog geen echte boodschap, alles draait om lekker rocken. We willen met onze beperkte middelen een beklijvende indruk opwekken. Daar kan later uiteraard verandering in komen maar nu wilden we enkel onszelf aan de wereld kenbaar maken.”
enola: Laat ons even de vrij cryptische teksten onder de loep nemen. Hoe verloopt het schrijfproces bij jou?
Ian Clement: “Ik schrijf aan de hand van een stream of consciousness. Eerst maken we de nummers instrumentaal in ons repetitiehok en dan heb ik meestal een idee hoe ik mijn zanglijnen erop ga leggen. Tijdens het repeteren vind ik een paar sleutelwoorden waarmee ik wil werken en daarrond bouw ik mijn tekst op. Ik vertrek dus niet van de idee: dit wil ik erin steken en dit is de betekenis van mijn nummer. Ik probeer er achteraf voor mezelf een verhaal in te stoppen. Die werkwijze bevalt me prima omdat de luisteraar dan zelf kan interpreteren, zelf kan beslissen, wat hij erin ziet. Ik vind het een spijtige zaak dat te veel teksten tegenwoordig te letterlijk zeggen wat ze willen zeggen. Sommige van onze nummers hebben echter wel een concrete betekenis.”
enola: Ik heb de lyrics grondig uitgeplozen en eis een woordje verduidelijking bij
“Industry that holds whatever we become” uit “Mourning Sickness”: kritiek op het huidige tijdsgewricht?
Ian Clement: “Dit is inderdaad een concretere line, het gaat over de muziekindustrie. Dat nummer is ook ooit eens ingezongen door Jakob Ampe van de Gentse rockband The Germans, die naar mijn mening een fenomenale plaat, Elf Shot Lame Witch, heeft gemaakt maar die spijtig genoeg geen of heel weinig airplay heeft gekregen. De plaat mag dan wel minder toegankelijk zijn, ze is steengoed. Ik vond het leuk om Jakob dit te laten zingen want The Germans werden inderdaad door de muziekindustrie of de Rock Rally (The Germans sneuvelden in 2004 in de halve finale,jc) wat genegeerd. Het is een oproep aan de muziekindustrie om ook belangstelling te hebben voor meer dan verdienstelijke bands met minder geluk of connecties.”
enola: De goddeau-recensie werd ook afgesloten met de vraag wie nu die Rebecca uit “Atom Juggler” is. “You’re the kind of woman, Rebecca, I’d love to plough” schreeuwt om een woordje uitleg.
Ian Clement: “Ze is geen specifieke persoon, de song gaat over “A zeggen en B bedoelen”. Daarom is het nummer ook opgesplitst in twee stukken, een rustig, poppy deel met “oehoe’s” en de brave passie waarbij ik zing: “You’re the kind of woman I would love to get my hands onto” en in het tweede deel laat ik horen wat er echt bedoeld wordt, zijnde: “ You’re the kind of woman I’d love to plough”. Ik heb er een willekeurige naam opgeplakt want daarmee klinkt alles nog veel steviger.”
enola: Als Bondfan vond ik het sinistere deuntje in “The Tower” uiterst geslaagd, jullie hebben de luisteraar direct bij het nekvel. Waarover gaat die song?
Ian Clement: Dat Bonddeuntje was niet onze oorspronkelijke bedoeling. Het nummer draaide aanvankelijk rond de gitaartokkel, maar ik wilde er een soort orgelgeluid bij en dat werd met een gitaar nagemaakt. Toen ik het inspeelde, werd ik gewaar: dit is net “Tomorrow Never Dies” (lacht). De akkoordenreeks die ik volg, lijkt inderdaad op een Bondsong en een dergelijke notenreeks draagt een soort waardigheid uit. De lyrics van dat nummer “Take me to your doctor, I’m your man” gaan over het letterlijke infiltreren van een gezond lichaam door een bad host, hetzij een ziekte of manipulatie. “Take me to your doctor” hoeft ook niet letterlijk opgevat te worden, het is eerder een schreeuw om hulp vanuit een benarde situatie.”
“Er zit geen centraal thema in de plaat maar de titel van het album is geen echte kritiek, die slaat eerder op een observatie : we kunnen niet ontsnappen aan een immense hoeveelheid informatie en precies daarover heb ik het met Free Blank Shots: gratis staaltjes in de zin van “Voeg hier uw mailadres in en u ontvangt een mp3” of “Klik en stem”. Al die spam is echt overdreven.”
enola: Waar staan jullie over tien jaar?
Ian Clement: (lacht) “Hopelijk in een uitverkochte superbowl arena.”
enola: En door een realistische bril bekeken?
Ian Clement: “Ik zou al heel tevreden zijn als we een serieuze voet aan wal krijgen in genoeg Europese landen om echt door te breken en carrière te maken. Over een paar maand krijgen we de Nederlandse release van ons album en daarna willen we zoveel mogelijk in het voorprogramma spelen van bands met een zekere faam. Met wat geluk en ook financieel goede kaarten moeten we zeker iets kunnen forceren.”
enola: Bedankt voor het gesprek en alvast veel succes.
