Als een keiharde linkse met een fluwelen bokshandschoen. Zo voelt Fire Like This, de tweede van het Britse m/v-duo Blood Red Shoes, aan. Met langer uitgesponnen songs en meer ruimte tussen de muziek hebben ze een paar stappen vooruit gezet sinds hun daverende debuut Box Of Secrets: “We hebben intussen de intuïtie van een tweeling aangekweekt.”
We ontmoeten Steve Ansell (drums, zang) en Laura-Mary Carter (gitaar, zang) na een dag vol slopende interviews en promosessies. Omdat de twee zich de nacht ervoor nog in Parijs bevonden en bijgevolg nauwelijks geslapen hebben, tekent de vermoeidheid zich snel af. Vooral de immer bekoorlijke Carter moet vechten om wakker te blijven. Met succes, zo blijkt echter prompt.
enola: First things First; Wat is jullie favoriete Twin Peaks-personage?
Steve: (enthousiast) “De dwerg! The man from another place.”
Laura-Mary: (denkt iets langer na) “Er zijn er zoveel. Nadene is pretty cool, en ze wordt alleen maar beter naarmate reeks vordert. En de Log Lady uiteraard!”
enola: Zelf vind ik vooral David Lynch zelve, als de hardhorige Gordon Cole, ronduit hilarisch.
Steve: “He’s amazing. Vooral omdat hij inderdaad niets hoort. (trakteert ons alras op een vlekkeloze Gordon Cole-imitatie) Tja, ik heb de hele reeks zeker zes of zeven keer gezien.”
enola: Ik vraag het natuurlijk omdat jullie fascinatie voor de legendarische David Lynch-reeks ervan af spat. De hoes van Box Of Secrets was erdoor geïnspireerd, de titel van de nieuwe plaat verwijst er naar, de naam van een van de nieuwe songs — “It’s Happening Again” — komt zelfs letterlijk uit de show… Maar in hoeverre sijpelt die invloed in jullie muziek door?
Steve: “Twin Peaks straalt een weirde, donkere atmosfeer uit, waarbij de dreiging niet prominent aanwezig is, maar toch steeds onder de oppervlakte voelbaar blijft. Die abstracte sfeer proberen wij ook in onze muziek te stoppen. Luister naar het nieuwe “Colours Fade”: dat heeft ook zo’n donkere ondertoon.”
enola: Nooit overwogen om eens een Badalamenti-achtig nummer op te nemen?
Steve: “Man, ik ben compleet weg van Badalamenti! Bij optredens komen we altijd op met een song uit de film; “The Pink Room”. Zo zitten we meteen in de juiste sfeer om te beginnen spelen. Maar onze manier van spelen ligt daar toch iets te ver vanaf om dat soort nummers te kunnen maken.”
enola: Nu je er zelf over begint: zie ik het goed als ik “Colours Fade” bestempel als het uitgelezen voorbeeld van de evolutie die jullie sinds Box Of Secrets hebben meegemaakt?
Laura-Mary: (ondertussen volledig onderuitgezakt) “Our big-out moment (lacht) Met zijn minutenlange outro sluit het de plaat perfect af, in een adequate atmosfeer. Live laten we het niet zo lang laten duren, maar het toont inderdaad waar we naartoe willen met onze muziek.”
Steve: “Voor de opnames van deze plaat hebben we de mogelijkheden die een studio biedt veel meer gebruikt dan voor ons debuut. Bij “When We Wake” bijvoorbeeld herhaalde Laura constant dezelfde riff. Dat hadden we nog nooit gedaan, bij Box Of Secrets plakten we verschillende riffs aan elkaar. Misschien bouwen we daarop verder voor een volgend album, maar het wordt nooit een plaat met alleen maar langere nummers.”
Laura-Mary: “We willen niet de tweede The Mars Volta worden.” (lacht)
Steve: “We willen wel meer experimenteren, onze stemmen op een andere manier gebruiken.”
enola: Box Of Secrets omschreef je zelf als “glamoureus met een wreed randje”. Mag ik Fire Like This bestempelen als wreed met een glamoureus kantje?
Steve: “Zeker. De stemmen bijvoorbeeld zijn erg spooky, gaan meer op en neer. Het was vooraf de bedoeling meer in 3D te spelen, meer diepte in onze songs te steken.”
Laura-Mary: “Vreemd genoeg klinken we nu rijker, juist omdat we minder hebben gedaan in de studio. Door bepaalde dingen weg te laten, een double-track hier en daar bijvoorbeeld, bleken we het gewenste resultaat te behalen.”
Steve: “In plaats van zes of zeven gitaartracks boven elkaar te plakken om a bigger sound te bekomen, verplaatsen we nu gewoon de versterker en micro van in de studio tot het goed klonk. Less was really more (lacht). Zeer interessant om te doen. Wie weet wordt ons volgende album echt heavy.”
enola: Hoe groot is intussen jullie honger om opnieuw live te spelen?
Steve & Laura-Mary (vanonder haar oksels) unisono: “Zeer groot.”
Steve: “Wij zijn echt een liveband. Dat gevoel wilden we ook op de nieuwe plaat capteren, veel meer dan op Box Of Secrets. We dachten dat we daar toen in geslaagd waren, maar achteraf bezien klonk die toch te samengedrukt. Deze keer wilden we echt de dynamiek laten doorklinken die we ook live weten op te roepen. De gitaren omhoog, de vocals naar beneden.”
enola: Zijn jullie de voorbije twee jaar ook op het podium sterk geëvolueerd?
Steve: “Zeker en vast. In vergelijking met onze vorige tournee zijn we nog beter op elkaar ingespeeld. De chemie tussen ons beiden is nog sterker, niet onbelangrijk aangezien we een duo zijn.” (lacht)
Laura-Mary: “Elk afzonderlijk zijn we er als muzikant ook op vooruit gegaan. We kennen elkaar intussen ook veel beter. We hebben de intuïtie van een tweeling aangekweekt. Aftellen vooraleer een song in te zetten bijvoorbeeld, doen we nooit. We kijken gewoon naar elkaar en voelen instinctief wanneer we starten.”
enola: Twee jaar geleden deed ik het interview aan de hand van een lijst die Blood Red Shoes hoorbaar fel hadden beïnvloed. Op die lijst: Babes In Toyland, Hole, Nirvana, Huggy Bear, Bikini Kille, Fugazi, The Kills en B 52’s. Welke groep zou je nu vervangen door welke en waarom?
Steve: (denkt na) “Ik zou er B 52’s uithalen, hun invloed op de nieuwe songs is veel kleiner dan bij Box Of Secrets. En Hot Snakes mag er voor mij zeker bij.”
Laura-Mary: “The Kills eruit, alleen al omdat wij wel met echte drums werken. En Queens Of The Stone Age er in. Fantastische band. Oh Yeah!”
Steve: “En The Pixies. Die waren zeer prominent aanwezig. The Pixies schrijven dan wel volbloed popsongs, er schuilt steeds een donkere, dreigende, zelfs creepy ondertoon in. Dat is echt wat wij wilden bereiken. Weirde, spacey backing vocals. En we spelen niet alles zo snel als vroeger.”
enola: Tot slot: geloven jullie nog steeds dat het mogelijk is een groot publiek te bereiken zonder jullie geloofwaardigheid te grabbel te gooien?
Steve: “Absoluut.”
Laura-Mary: “Er zijn bands die het gekund hebben, ook al zijn ze zeldzaam.”
Steve: “Vergis je niet: wij zijn ongelooflijk ambitieus. We zijn nu toch al een grotere band dan twee jaar geleden, en tot dusver hebben we nog geen advertenties voor auto’s moeten opluisteren. Geen goedkoop, vluchtig gedoe voor ons dus.”
Laura-Mary: (tussen twee geeuwen door) “Je maakt toch geen muziek omdat iemand er een auto zou kunnen door verkopen?”
Steve: “In plaats daarvan zijn we momenteel aan het nadenken om ooit onze eigen film te maken — ik ben druk in de weer met mijn super 8-camera — en er een eigen soundtrack onder te plaatsen. Binnenkort te zien op een obscure website.” (lacht)”
