Oost west, thuis best, moeten ze bij Wallace Vanborn gedacht hebben. Nadat ze de vorige langspeler The Orb We Absorb gingen inblikken in de verzengende Californische woestijn, kozen de heren ditmaal om het schip rustig in de eigen Gentse thuishaven te laten dobberen, zij het mét de kennis die ze ginder en op hun eerste twee platen hebben opgedaan in de bagageruimte.
De goede verstaander heeft het al lang begrepen: wat je zelf doet, doe je niet alleen goedkoper, maar ook beter. Daarom heeft Wallace Vanborn de boel gewoon ingeblikt zonder externe hulp van een dure producer. Het resultaat is een plaat die zich ergens tussen The Orb en zijn twee voorgangers bevindt: de sound van de woestijn met de poppy hooks en productiefrulletjes van de eerste twee platen.
Want jawel, The Orb maakte indruk met zijn directheid. Geen overbodige toeters en bellen, maar gewoon retesterke songs die ruw en uitgepuurd recht in je dorre smoel gepropulseerd worden. Op dat vlak neemt deze A Scalp For The Tribe wat gas terug. De sound is helderder, meer open en meer afgelikt. Mogelijks heeft dat niet alleen met de man achter de knoppen (te weten: Koen Gisen), maar ook met de insteek van het album te maken. The Orb blonk nu niet meteen uit in zijn positiviteit, terwijl we in de promotekst voor A Scalp woorden als “nuance” en “verzoening” terugvinden. Dat we allemaal te veel in onze eigen echokamers vastzitten en er van een echt oprecht gesprek met de – vaak gekarikaturiseerde – tegenpartij niet veel meer in huis komt. Zowaar een boodschap waar weinig op aan te merken valt, maar tegelijkertijd viel ze eerlijk gezegd ook niet meteen op doorheen de nummers. Wat dan weer wel opvalt zijn de, eens te meer, strakke songs.
Vijf jaar is het geleden dat het Gentse powertrio met nieuw materiaal naar buiten kwam, een periode die drummer Sylvester Vanborm gespendeerd lijkt te hebben met het beluisteren van een puike collectie oude jazz om wat inspiratie op te doen. Mensenlief, wat doet de man zijn hi-hat hier bijwijlen swingen! Wie stil kan blijven zitten op “Devil In A Brother” – overigens een nummer waar Ian Clement zijn innerlijke Zach de la Rocha even loslaat – is vroegtijdig klaar voor het rusthuis, maar ook buiten de grenzen van dat nummer vallen drumpareltjes te rapen. Hoe zouden we anders de partij op “He’s A She” (die bridge!) moeten beschrijven?
De stem van een zanger is voor een band zoals de neus op je gezicht: je tronie valt of staat ermee. Welnu, Wallace Vanborn heeft een verdomd knappe smoel. Nu hij voorlopig van psychoses verlost is, klinken de vocals van Ian Clement wat meer ingetogen, maar dat unieke timbre gaat uiteraard niet zomaar weg. Bovendien wasemt zijn stem ontegensprekelijk leven uit, als hij zingt gebeurt er iets.
Verder is het materiaal behoorlijk consistent. Er vallen voldoende vette riffs te rapen voor iedereen en uitschieters zijn er noch naar boven noch naar beneden. Wie zijn nummers graag wat radiovriendelijker heeft, is vriend aan huis bij single “Yellow”, met gimmicky opsmukgeluidjes links en rechts. Voor wie het wat droger lust, is er “You Shot The Punching Ball”, dat zo lijkt weggelopen uit de opnamesessies voor The Orb. Laidback chillen in de sofa met een frisse pint in de hand doe je dan weer op afsluiter “There’s No T In Errorism”.
A Scalp For The Tribe mag met andere woorden zeker niet in uw platencollectie ontbreken, maar mist tegelijkertijd toch net dat tikkeltje gruis dat zijn voorganger wel had. De songs staan nog steeds als een huis, al zullen ze niet meer het hout van uw meubels opschuren. Het zou dan ook niet verbazen moest de plaat nog net dat tikkeltje extra krijgen in een wat ruigere live setting. De gelukkigen zullen daar binnenkort over kunnen oordelen tijdens het uitverkochte AB-optreden op 30 november. Voor de anderen: houd die speeldata in de gaten!
