Bombast en melodrama, dat is meestal waartoe een orkest dient wanneer het ingeschakeld wordt als versterking bij rockbands. Dat durft dan nogal eens tot gedrochten van conceptplaten of totaal over the top power ballads leiden. Gelukkig zijn er ook andere manieren om met een orkest samen te werken, zo bewees de Duitse band The Notwist gisteren in een goed gevulde AB.
Vanuit de wil om hun songs te presenteren in hun volle(re) glorie, met alle details die op de platen ook te horen zijn, trokken de jongens van The Notwist de baan op met het Andromeda Mega Express Orchestra. Een lichte tongue twister van een naam, wat ook al meteen aantoont dat dit geen gewoon orkest is. De Andromeda’s zijn een collectief van jonge muzikanten die voor de verandering eens geen Beethoven of Brahms spelen, maar moderne jazzstukken, meestal geschreven door muzikanten uit de eigen gelederen. Maar waarom ze vooral aanwezig waren gisteren, is omdat ze ook de orkestpartijen inspeelden op de laatste twee volwaardige platen van The Notwist. De soundtracks voor Lichter en Sturm, waarbij de twee eveneens samenwerkten, werden volledig buiten beschouwing gelaten.
Het was dan ook geen verrassing dat er voornamelijk recent werk zou gebracht worden, maar toch deden Markus Acher en co gisteren een aantal zaken die niet helemaal in de lijn van de verwachtingen lagen. Om te beginnen was er de opener ‘Sleep’, een relatief rustig nummer dat pas begon na een vijftal minuten durend mysterieus geluidsexperiment. Echt van start ging het optreden pas met het tweede nummer ‘Where In This World’, eveneens uit The Devil, You + me, waarin subtiel opgebouwd werd naar een climax, met net zoals de op plaat een grote rol voor het orkest.
En daarmee was bijna de helft van wat er gespeeld zou worden uit de nieuwe plaat al gepasseerd. The Notwist speelde een concert van een volle twee uur, maar speelde slechts vijf songs uit hun nieuwste album (ook nog ‘Gloomy Planets’, een vrij ruggengraatloos ‘Boneless’ en een sterk‘Hands On Us’). Het gros van het concert kwam dan ook uit Neon Golden, de plaat waarmee de groep doorbrak tot het internationale publiek en die hem vergelijkingen met onder meer Radiohead opleverde. Uiteindelijk werden slechts twee nummers uit die plaat niet gespeeld, spijtig genoeg ook twee van hun beste songs: ‘Consequence’ en ‘One Step Inside Doesn’t Mean You Understand’. Vaak werden de composities uitgebouwd tot iets langere jams en hier en daar werden ze zelfs in een volledig nieuw jasje gestoken.
Goede voorbeelden daarvan zijn ‘Neon Golden’ en ‘Pilot’ die in elkaar overvloeiden en ook meteen het absolute hoogtepunt van het concert uitmaakten. ‘Neon Golden’ onderging eerst een transformatie tot een vaag dreigende mantra om uit te monden in een percussie + electronica jam waarbij het zelfs even aanvoelde alsof er stevige techno op het podium werd gespeeld. Dat ging dan weer naadloos over in ‘Pilot’, dat eerst vrij braaf werd uitgewerkt, maar dan plots in een reggaejasje belandde (waaraan de harpiste uiterst zichtbaar plezier beleefde) om na wat noisy gefriemel opnieuw los te barsten in het refrein. Ongetwijfeld het beste kwartier van het hele concert.
Naast de reguliere songs, waarbij ook nog wat ouder werk werd opgediept, mocht het orkest tussendoor een aantal eigen composities spelen, waarbij de jongens van The Notwist even het podium verlieten. De drie nummers die ze zo speelden waren interessant, ergens balancerend tussen Flat Earth Society en The Heritage Orchestra in. Het probleem ervan was dat ze — afgezien van de eerste bis die aan een knotsgekke rotvaart voorbij vloog — wel enigszins de vaart uit het concert haalden en ervoor zorgden dat er geen echte lijn meer lag in de show. Misschien was het beter geweest om het orkest eerst een halfuurtje solo te laten spelen om er dan The Notwist bij te halen en zo rechtstreeks naar een einde toe te werken. Het voordeel ervan was wel dat er genoeg variatie was en dat onze aandacht niet verslapte.
Al bij al kunnen we toch van een geslaagde avond spreken, ook al zat er veel meer potentieel in. Een niet al te optimale setlist (geen ‘Good Lies’ bijvoorbeeld, en vooral, weeral geen ‘Consequence’) en hier en daar wat minder overtuigende uitvoeringen maakten dat het geen onvergetelijke avond was, maar de goede stukken maakten dat meer dan goed.
