Post-punk tussen pathos en pathetiek, dat is de
lijn die het Britse Editors nu al een aantal jaar bewandelt. Dat
België, vooral sinds ‘An End Has A Start’, wel pap lust van het
viertal, bewezen hun drie tussenstops in Antwerpen, Gent en Brussel
die na een dag voorverkoop al volledig volzet bleken. Tijdens de
volgende tournee gaan ze voor één grote zaal, verzekerden ze ons.
Reden te meer om te genieten van de (mogelijk) laatste keer dat de
gezelligheid van een AB en de auditieve overtuigingskracht van
Editors zich samen manifesteerden.
Soms heb je het gevoel dat concertorganisatoren bewust
derderangsbands in het voorprogramma stoppen om de prestatie van de
hoofdact in een beter daglicht te plaatsen. Laat Mobius
Band – die naam alleen al – zo’n derderangsband zijn met
goede bedoelingen maar niet veel meer dan dat. Het Amerikaanse trio
combineert goedkope electronica met een rocksound, veelal
ondersteund door een zware basstructuur. Wat podiumpresence
betreft, scoorde enkel de drummer goede punten, voornamelijk omdat
die bleef zitten. Een sterke zanger die zweeft tussen Morrissey en
James Russell Mercer (The Shins) maakt nog geen goede sound.
Een new age intro, een donker, beneveld podium, vier schimmen die
zich in positie plaatsten en Ed Lay die ‘Camera’ met een drumbeat
inzette. Meer had een uitverkochte AB niet nodig om voor het eerste
de pedalen te verliezen. Het zou die avond nog wel een aantal keren
gebeuren, al vermelden we er onmiddellijk bij dat
Editors in grote doen was, maar ons slechts weinig
heeft verrast, laat staan weggeblazen.
Grote verrassingen konden we eigenlijk niet verwachten want Editors
is al behoorlijk lang aan het toeren met hetzelfde materiaal en
doet dit nog tot aan de zomer, waarna aan een derde plaat wordt
gewerkt. Zoals de logica voorschrijft, bracht Editors hun betere
werk uit ‘The Back Room’ en ‘An End
Has A Start’. Er waren geen echte dipjes te noteren, al houden
we niet van ‘Fingers in the Factories’, dat ze net voor de bisronde
brachten. Gelukkig waren er wel enkele hoogtepunten met ‘Blood’ als
eerste sterkhouder. Dat Tom Smith tijdens het daarop volgende
‘Bullets’ even op zijn piano ging staan, vond het publiek uiteraard
fantastisch. Dat hij tijdens ‘When Anger Shows’ twee maal gebukt
zingend rond dezelfde piano stapte, was dan weer van het goede te
veel.
Net na ‘The Weight of the World’, het eerste rustmoment, was het
‘Escape the Nest’ dat ons met zijn heerlijke gitaarlijn naar de
keel greep. Nog straffer was, onmiddellijk erop volgend, ‘Lights’,
openingsnummer van ‘The Back
Room’, dat erg overtuigend door de AB raasde, met oerkreet en
verantwoord wild gedrag van frontman Tom Smith er bovenop. Met
‘Lullaby’ kwam The Cure even langs, zij het in coverformaat. De
band bracht de song gepast dreigend, als was het een verhaal van
Edgar Allen Poe op muziek gezet. ‘All Sparks’ kreeg een extra
baslijntje om bassist Russell Leetch even in de aandacht te
brengen. Tom Smith bracht, voor ‘Munich’ losbarstte, solo een
vooruitkijkende intro, waarna het nummer middenin een drums- en
baspauze kreeg. Na wat geklungel omtrent gitaarkeuze bleek huidige
single ‘Push Your Head Towards the Air’ een waar topmoment. Bassist
Russell nam voor de gelegenheid de piano voor zijn rekening en was
de enige die Smith begeleidde. ‘Bones’ kreeg de functie de AB
opnieuw wakker te schudden en deed dat met verve.
‘Gewoon goed’ bleek in het geval van Editors andermaal meer dan de
moeite. Dikwijls hadden we het gevoel dat het nét iets beter kon
maar perfectie is zo’n zeldzaam goed en vaak enkel mogelijk in je
eigen verbeelding. Laat dat nieuwe materiaal maar zo snel mogelijk
komen!
