Ganser volkeren weten nog waar ze waren toen JFK werd neergeschoten, Neil Armstrong zijn eerste pasjes op de maan zette of de vliegtuigen in de WTC-torens knalden. Voor enkele duizenden Belgen is ook 7 juli 1996 een gedenkwaardige datum.
Toen blies Sixteen Horsepower met zijn eerste optreden op Europese bodem immers alle aanwezigen omver op het Cactusfestival. Sixteen Horsepower, Gods eigen leger op aarde, kreeg al snel een grote en hondstrouwe schare fans en live stond de band altijd weer garant voor een spektakel vol dampende bijbelrock.
Gaandeweg kreeg de groep echter steeds meer last van meningsverschillen en ook muzikaal zat de mot er de laatste jaren serieus in, zodat een split onafwendbaar was. Frontman David Eugene Edwards stortte zich op zijn zijproject Woven Hand, waarmee hij nu na twee volwaardige albums en het dansproject Blush (samen met Wim Vandekeybus) Mozaic uitbrengt.
De flauwe instrumental "Breathing Bull" als opener is nog enigszins een teleurstelling, maar daarna grijpt de groep de luisteraar toch bij het nekvel met "Winter Shaker". De lucht ruikt meteen vervaarlijk naar zwavel en pek als Edwards zijn duivels ontbindt en met luide kopstem "All His Glory" zingt — jawel, Edwards schrijft zijn Hij’s nog steeds het liefst met hoofdletter. Luister goed Lordi: dit is echte Hardrock Hallelujah.
Woven Hand op kruissnelheid dus, maar jammer genoeg schakelt de band daarna meteen twee versnellingen lager. "Swedish Purse" drijft op een soort middeleeuws slaapdeuntje op orgel en dat is eigenlijk ook het effect dat het nummer heeft. Zelfs na de tiende luisterbeurt weigert de song immers om echt tot leven te komen. Dat is trouwens meteen ook het probleem van "Twig", al tekent Edwards in dat nummer wel voor één van de mooiste zinsneden op het album ("Break the darkness of the sky/ in him the host of wanderers/ leave the way of the wicked lie").
Gelukkig is "Whistling Girl" daarna weer een schot in de roos. Het nummer had niet misstaan op Sackcloth ’n Ashes of Secret South en is dan ook samengesteld uit het beste wat Sixteen Horsepower destijds te bieden had. Een speels, haast dansend pianodeuntje, intense lyrics en roffelende drumslagen die Edwards op de hielen zitten als waren het de vier ruiters van de Apocalyps.
"Elktooth" en "Bible and Bird" — de tweede instrumental en niet de laatste — hebben daarna eigenlijk de functie van een reclameblok tijdens een spannende film. Een ideaal moment om naar de wc te gaan of om iets uit koelkast te halen, maar als je een afstandsbediening bij de hand hebt, kan je die boel beter skippen en rechtstreeks overgaan naar het sinister dreigende "Dirty Blue", het absolute hoogtepunt van de plaat.
"This fear is only the beginning" sneert Edwards schuimbekkend, en reken maar dat enkel getrainde luisteraars het daarbij droog kunnen houden. De viool van Elin Palmer — die ook al Secret South naar eenzame hoogten tilde — en de drums van Ordy Garrison creëren daarbij zo’n opzwepend ritme dat dit wellicht het dichtste is dat Woven Hand bij een dancenummer zal geraken. Gelukkig maar …
"Slota Prow" begint vervolgens als een teleurstelling — dreinerig en langdradig — maar eens het nummer openbloeit, blijkt het een mooie kruising tussen Joy Division en The Virgin Prunes, ten tijde van If I Die, I Die. Een twijfelgeval …
Over de drie volgende nummers ("Full Armour", "Truly Golden" en "Deerskin Doll" valt niets verkeerds te vertellen, maar ook te weinig goeds. Het vis-noch-vlees gevoel met andere woorden en dat is toch net iets te weinig voor een band als Woven Hand. Afsluiter "Little Raven" is opnieuw een instrumental. De cirkel is dus rond, al mag je van Edwards verwachten dat er iets meer weerhaken aan zouden zitten.
Mozaic is zeker niet de stomp voor de muil die Sackcloth ’n Ashes en Secret South waren en zal bijgevolg weinig nieuwe zieltjes winnen. Voor de bestaande fans biedt de plaat echter voldoende aangenaam luistervoer en Edwards blijft als ’Son of a preacherman’ toch op eenzame hoogte staan. Bovendien zou Sixteen Horsepower-bassist Pascal Humbert live zijn oude meester weer vervoegen en dat zou best eens voor het nodige vuurwerk kunnen zorgen. Op 8 juli in Luik en op 13 juli in Deurne, bijvoorbeeld.
